Ik blog én ik heb dyslexie

”Als schrijver moet je goed kunnen schrijven. Mooie zinnen maken en vooral foutloos schrijven. Geen spelfouten maken. Maar ik doe het. Onbewust én ik plaats het ook nog eens op internet. Want ik blog én ik heb dyslexie. Sterker nog, ik heb van schrijven mijn beroep gemaakt. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn? Waar haal ik eigenlijk het idee vandaan? Waarom ben ik zo arrogant om te denken dat ik met mijn beperkingen kan schrijven? Waarom heb ik dit eigenlijk ooit bedacht? Ik? Schrijver?”

Dit zijn een aantal gedachten die sinds de start van mijn blog in augustus 2014 wekelijks door mijn hoofd spoken. Ze gaan gepaard met een groot gevoel van onzekerheid en nu ik het zo terug lees krijg ik weer pijn in mijn buik.

 

Ik blog én ik heb dyslectie

 

Tina of Hitkrant

Taal en spelling is al mijn hele leven een probleem. Als kind had ik al een enorme hekel aan lezen. Ik wilde niet lezen want ik vond het moeilijk. Het zat in de familie, vooral vanuit mijn vaders kant hebben velen er last van. Maar mijn moeder liet het er niet bij zitten. Ze hielp mij en bleef mij aansporen om te blijven lezen. Ze zei altijd dat het niet uitmaakte wat ik las, als ik maar iets ging lezen. Ik hoefde geen boeken te lezen. Het was ook prima als ik de Tina of de Hitkrant las. Iets dat ik leuk vond. Gelukkig maar. Die gedachte maakte mijn angst om te lezen minder groot.

Lezen ging traag en hardop lezen was een ramp. Ik draaide letters om en kon vaak niet uit mijn woorden komen. Schrijven ging niet veel beter. Op een bepaalde leeftijd begreep iedereen in mijn klas het verschil tussen d’s en t’s maar ik bleef achter. Zo voelde het tenminste. Ik snapte er gewoon geen niets van. Op de middelbare school bleef het een strijd en ik kreeg het gevoel dat het nooit beter zou gaan.

Na mijn middelbare school ging ik mode studeren in Amsterdam. Heerlijk en lekker veilig. Hier hoefde ik amper te schrijven en Nederlands woog qua puntentelling ook niet zo zwaar. Dat was wel zo makkelijk. Toch bleef het lastig en hoe ouder ik werd, hoe vaker ik vreemd werd aangekeken op mijn spelling.

Na mijn mode studie besloot ik Bestuurskunde en overheidsmanagement te gaan studeren in Den Haag. Ik wilde het proberen. Want het zou toch niet lukken. Ik was niet slim genoeg en mijn Nederlands was veel te slecht om het langer dan een half jaar vol te houden. Ja, dat dacht ik écht. Maar ik was dol op alles wat ik leerde en ineens haalde ik goede cijfers. Wauw! Beginnersgeluk, dat zou het vast zijn. Ik kon dit vast niet volhouden.

 

‘Het is zo simpel’

Toen de kerstvakantie naderde werd ik aangesproken door de opleidingsdirecteur. Of ik alvast wilde nadenken over een pre-mastertraject. Die man was niet wijs! Heel gênant om te zeggen, maar ik heb hem echt uitgelachen. Midden in zijn gezicht omdat ik simpelweg en heel ander zelfbeeld had. Terwijl hij het goed bedoelde. Ik zei dat ik eerst maar moest kijken of ik het nog wel een paar maanden vol kon houden. Want mijn spelling was zo slecht en je moest voor deze studie foutloos Nederlands kunnen schrijven. Tegen het einde van het schooljaar had ik de smaak te pakken en besloten dat ik deze studie zou gaan afmaken. Het vak Nederlands bleef alleen wel een probleem. Bij alle andere vakken wist ik hoe ik dingen uit mijn hoofd moest leren. Ik kon gewoon kennis ‘stampen’ en deze toepassen wanneer ik heel hard leerde. Maar Nederlands ging gewoon niet goed.

Ik was boos en verdrietig. Ik wilde niet dat deze opleiding zou stoppen omdat ik geen onderscheid kon maken tussen een d en een t. Ik haalde alle vakken en mijn gemiddelde cijfer was een 7,4. Als ik Nederlands niet in het eerste jaar zou halen, dan lukte het misschien ook niet in het tweede jaar. Die gedachte maakte mij zo bang. Dus ik nam bijles. En niet één keer maar wekenlang, soms meerdere keren per week zat ik aan het einde van de dag in een kamertje met mijn docent Nederlands. Ik was gefrustreerd, maar wilde het zo graag kunnen. De docent vond het maar vreemd en bleef zeggen ‘dat het zo simpel was’. Je zult begrijpen dat dit soort teksten mij nog meer onzeker maakten. Na een aantal weken werd ik zelfs boos op hem. Ik zei dat het voor mij niet simpel was en dat ik daarom bijles bij hem had aangevraagd. Hij bleef het zeggen tot ik uiteindelijk met lichte tranen in mijn ogen zei dat hij dit niet meer tegen mij moest zeggen, omdat het mij zoveel pijn deed. Hij stopte met deze opmerkingen en bleef mij trouw bijles geven. Ja, hij wilde ook dat ik zou slagen voor de testen.

Het bleef moeilijk en toen de test naderde voelde ik mij onzeker. Ik had nog steeds geen gevoel voor d’s en t’s en herkende mijn eigen fouten vaak niet. Dus stampte ik alle regels in mijn hoofd. Obsessief was ik dag en nacht bezig met alle taalregels. Ik moest en zou het halen. Ik liep de hele dag rond met de regeltjes op een briefje en bleef ze maar lezen.

Uiteindelijk haalde ik de test. Ik was zo blij! Door de hele taalregel obsessie ging het met mijn andere vakken een stuk slechter maar ik had het wel gehaald. Andere vakken haalde ik in tijdens herkansingen en uiteindelijk kreeg ik mijn propedeuse na mijn eerste leerjaar.

 

Domme fouten

Taal bleef bij mij een zwakke plek. Ik was vaak blij wanneer ik in een groepje kon werken want dan waren er anderen die mijn teksten konden controleren. Je zult begrijpen dat dit een tijdelijke oplossing was, want uiteindelijk moest ik afstuderen. Nee, dat was geen pretje. Nu weet ik dat niemand gaat afstuderen omdat hij of zij het zo leuk vindt, maar bij mij kwam het taalprobleem weer om de hoek kijken. Het lastige van afstuderen is dat je geregeld teksten moet veranderen, opnieuw schrijven of aanvullen. En dus moest er iedere keer weer iemand naar kijken om de spelling te controleren.

Ik schaamde mij altijd. Ik voelde mij bezwaard en wilde mijn omgeving niet steeds lastigvallen met mijn ‘domme fouten’. Je zult je misschien afvragen of ik ooit getest ben op dyslectie, maar dat is niet het geval. Op alle scholen zeiden docenten altijd tegen mij dat ik kenmerken heb van dyslectie en dus heb ik dat op een bepaald moment aangenomen. Tijdens toesten kreeg ik soms meer tijd. Net zoveel als de kinderen met dyslectie.

Het zou vast zo zijn. Pas tijdens de studie Bestuurskunde werd mij een dyslectie test aangeboden.  Maar toen werd ik bang. Want dan zou het officieel zijn. Ik wilde niet anders zijn, zielig zijn of iets dergelijks. Nee, ik moest de test gewoon halen. Het maakte qua vakken niets uit. De Nederlandse taal moest ik alsnog goed beheersen. Die eisen werden niet aangepast als zou blijken dat ik dyslectie had.

 

Bloggen en dyslectie

In 2014 startte ik met Prettybusiness. In de beginfase liet ik mijn blogs iedere keer controleren door mijn man of iemand anders die goed was in de Nederlandse taal. Maar alsnog stonden er geregeld fouten in. Ik voelde mij namelijk nog steeds bezwaard als ik iemand een heel artikel liet lezen. Dus als snel vroeg ik alleen advies als ik twijfelde. Met als gevolg dat dus niet alle fouten er uit werden gehaald.

Inmiddels blog ik alweer bijna 2,5 jaar en heb ik mensen om mij heen verzameld die mij vrijwillig en met liefde wijzen op spelfouten. Het zijn mensen die weten hoe onzeker ik ben maar mij goed genoeg kennen om te weten dat ik mijn Nederlandse taal ook wil verbeteren. Ze sturen een appje met de opmerking, zeggen het tijdens een gesprek of laten het mij op een andere manier weten. Niet publiekelijk, maar 1 op 1. Diegene die het betreft weten dat ik het over hen heb. Dankjewel. Ik vind het fijn.

Sinds een aantal maanden ben ik fulltime bezig met mijn blog en het schrijven van een tweede boek. Het fijne is dat Prettybusiness daardoor enorm is gaan groeien. Inmiddels wordt deze website honderden keren per dag bekeken en het aantal loopt iedere maand verder op. Dit geeft mij een enorm goed gevoel, maar ik blijf bang en onzeker over mijn spelling.

De laatste tijd heb ik ook een aantal keren meegemaakt dat mensen op het internet publiekelijk mijn kennis in twijfel trekken door mijn spelling. Ze zetten vraagtekens bij de kwaliteit van mijn website omdat ze zien dat ik d’s en t’s verkeerd plaats. Ze vragen zich af of ze mij wel serieus kunnen nemen. Ik kan je niet uitleggen hoeveel pijn dit doet. Inmiddels lopen de tranen over mijn wangen terwijl ik dit schrijf. Ik wil zo graag maar het lukt niet altijd. Ik probeer altijd netjes te reageren door aan te geven dat ik mij bewust ben van mijn spelling en dat ik hier aan werk. Ook bedank ik altijd voor de feedback. In sommige gevallen vinden mensen het nodig om er dan nog eens op door te gaan. Te zeggen dat ‘het niet een paar fouten zijn’ maar ‘heel veel’.

Sorry

Mensen hebben niet door wat dit met iemand doet. Tuurlijk, het is makkelijk om op te schrijven. Zeggen ‘dat je het dan maar moet laten controleren’. Ja, ik weet dat dit zou moeten. Ik had niet voor niets 5 tweede lezers voor mijn boek, maar ik kan je nu al zeggen dat ik weet dat er nog steeds spelfouten instaan. En dat ik mij hier heel erg voor schaam. En dat ik nu bezig met een tweede druk om deze er uit te halen. Ook staat er iedere week een aantal uren in mijn agenda geblokt om spelfouten uit oude artikelen te halen. Omdat ik weet dat ik nu beter ben dan een aantal jaren geleden. En omdat ik het zelf wil kunnen. Ik wil mijzelf blijven ontwikkelen.

Sorry voor iedereen die zich irriteert aan mijn spelling. Sorry als je daardoor afhaakt en mij niet serieus kan nemen. Maar dan is Prettybusiness niet de juiste blog voor jou. Ik doe mijn best, maar ben bang dat ik nooit vloeiend en foutloos Nederlands zal kunnen schrijven.

Maar voor mij is mijn passie voor Prettybusiness te groot om te stoppen met schrijven. Ik wil de grootste worden in Nederland op het gebied van zakelijke mode en zal hier voor blijven gaan.

 

Groetjes,

Aileen

 

En Marjolein, bedankt voor jouw artikel over dyslectie en bloggen. Het heeft mij geïnspireerd om ook open te zijn over mijn onzekerheid. Het voelt als een coming out. Maar wel goed.

8 reacties

  1. Wat heb je je gevoelens mooi opgeschreven Aileen! Ik vermoedde al zoiets maar ik lees jouw stukken altijd met veel plezier. Ik moet wel zeggen dat ik een paar keer op het punt stond om je te schrijven over de taalfoutjes dus ik vind het fijn om te weten waar het door komt bij jou. Last je alsjeblieft niet uit het veld slaan door mensen die geen begrip voor jou kunnen opbrengen! Ik vind het juist bewonderenswaardig dat je desondanks je droom navolgt!! Veel succes en liefs

    • Aww wat super lief Serpil. Dankjewel! Voel je vrij om het mij te laten weten wanneer ik taalfouten maak. Ik kan er alleen van leren. Dit soort berichten doen mij enorm goed 🙂

  2. Wow wat een doorzettingsvermogen met die taaltoets! En wat knap dat je er zo openlijk over schrijft. Toen ik zelf journalistiek studeerde zaten er ook dyslecten in de klas en een paar docenten zeiden dat je dan nooit journalist kon worden. Ik kan niet verifiëren of die leerlingen wel of niet journalist zijn geworden maar als ze dat wel zijn hebben ze zeker alles moeten doen om te kunnen (blijven) schrijven. Wat dat betreft is het fijn dat je je eigen blog hebt waar mensen je op je fouten wijzen op een prettige manier. Door zo’n artikel geef je ook wat van jezelf prijs wat echt heel bewonderingswaardig is. Er zijn trouwens een heleboel bloggers maar ook gewoon grote nieuwsbronnen zoals kranten en tijdschriften, waar fouten in voorkomen. Fouten maken is menselijk, maar er hard aan werken is gewoon knap en daar mag je heel trots op zijn.

    • Wat een mooie complimenten. Wauw! En wat naar dat docenten zeggen dat je dan nooit journalist kan worden. Als dat zo zou zijn dan moet dat toch worden aangegeven voordat je aan de studie gaat beginnen? Of een toelatingseis zijn? En het klopt, iedereen maakt fouten. Ik hoorde laatst dat zelfs een boek van Harry Potter gemiddeld 10 fouten bevat. Vaak troost ik mezelf met deze gedachte. Dit soort berichten helpen trouwen ook enorm om mezelf te verbeteren en vooral door te gaan. Dankjewel Anouk!

  3. ik begrijp iets niet: je bent zo jong, de leeftijd van mijn kinderen: dyslexie is bekend erkend probleem. Mijn jongste heeft 10 jaar lang gespecialiseerde hulp gehad. Hoe kan het dat jij geen mensen hebt getroffen die de kennis en de kunde hadden je te kunnen helpen?? Die docent, die zegt het is zo simpel, moest zich doodschamen!! Dyslexie gaat nooit over, maar je kan er goed mee leren leven. Misschien troost het je : ik lees mijn volwassen zoon soms voor, ( hij studeert wiskunde )dan gaat het sneller, ik kijk alles van mijnvolwassen dochter na.( zij studeert bestuurskunde) Dat zagen ze allebei ook liever anders, maar het helpt nu eenmaal, en ze hebben niet het gevoel dat ze daarom dommer zijn ( zou ook dom zijn). Natuurlijk kan je bloggen als je dyslextisch bent. Mijn grootmoeder voorzag in haar levensonderhoud ( en dat van haar 2 kinderen ) door het schrijven van kinderboeken. En ze kon echt niet schrijven. Dus meid: zet hem op !!

    • Wat lief dat jij zoveel voorleest en nakijkt voor je kinderen. Dat is echt top! Super ook dat je grootmoeder dat deed. Heel knap. Ze had vast ook wel veel doorzettingsvermogen. Zeker vroeger want toen snapte mensen nog heel vaak niet waardoor het kwam. Dankjewel voor de motiverende woorden. Dat doet mij goed.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge