Het doorbreken van een taboe: praten over werkkleding

Gisteren publiceerde ik een artikel over hoe een manager van een technische ICT afdeling ervoor zorgde dat de heren zich netter gingen kleden. Ik heb dit destijds van dichtbij meegemaakt en heb meegeholpen aan dit proces door een presentatie te geven aan deze afdeling over zakelijke herenmode. Maar ik heb daarna ook ervaren hoe lastig het voor veel mensen is om dit onderwerp bespreekbaar te maken. Veel afdelingen wilde een soortgelijke presentatie maar de communicatie zorgde voor een blokkade. Daarom gaat het artikel van vandaag over het doorbreken van een taboe: praten over werkkleding.

Het doorbreken van een taboe: praten over werkkleding

Lef hebben

Laat ik nogmaals benoemen dat de aanpak die ik in het vorige artikel omschreef echt niet bij ieder team zal werken. Wanneer je als manager iets wilt veranderen aan de kledingstijl van je medewerkers, dan zul je kritisch moeten kijken naar verschillende factoren. Wat voor mensen zijn het? Wat kun je van hen verlangen en hoe kun je hen het beste bereiken?

Niet iedereen was even enthousiast over zijn aanpak en sommigen vonden mijn presentatie dan ook overbodig. Want er waren nog steeds mensen die het uiterlijk onbelangrijk vonden. En dat is prima. Maar ik heb altijd veel respect gehad voor de manier waarop de manager dit heeft aangepakt. Hij had er goed over nagedacht en had vooral heel veel lef. Want dat laatste, dat is één van de cruciale factoren. Je moet het écht durven.

 

Prima, hartstikke leuk

Na de presentatie kwamen er mensen van verschillende andere afdelingen naar mij toe. Ze hadden gehoord over de presentatie en dat dit door veel mensen zo goed was ontvangen. Het leek ze geweldig als ik dat ook voor hun afdeling zou doen. Prima, hartstikke leuk. Maar ik zei er ook meteen bij dat ik wel wil weten wat het doel is. Wat wilde ze met mijn presentatie bereiken? Meestal viel het toen stil.

Een deel van de mensen zagen het als ‘een keer iets leuks doen voor de afdeling’. Ook prima, maar wat wil je dat de mensen er dan van leren? Daar moesten ze nog even over nadenken. De andere helft van de mensen vertelden hun doel en dat kwam meestal neer op hetzelfde doel als dat van de manager die mij had gevraagd. Ze wilde medewerkers bewust maken over wat ze uitstralen en wat voor invloed dit heeft op de werkvloer. In dat geval gaf ik aan dat ik hiervoor openstond en de presentatie dan wilde voorbereiden met de manager van de betreffende afdeling. Want die moest er achter staan en bij het team aangeven waarom ik deze presentatie zou geven. Dat was mijn voorwaarde.

 

En dan moet je praten

Nadat ik bovenstaande voorwaarde had aangegeven werd het weer stil. Oei, je wilt dus met de manager praten. In een hiërarchische overheidsinstelling kan dit soms best wel een dingetje zijn. Diegene die het voorstel had, die moest dus naar zijn of haar manager gaan om aan te kaarten dat ze dit idee hadden. Daarmee zouden ze dan aangeven dat ze dit onderwerp belangrijk genoeg vonden om aandacht aan te besteden. Kortom: kleur bekennen. Een onderwerp aansnijden dat eigenlijk taboe is. Ik zag de gezichten betrekken. Ja, ik ga niet een presentatie over dit onderwerp geven wanneer ik niet zeker weet dat de manager hier achter staat. En dat begrepen ze dan wel. Maar het bleef stil.

Maar het verhaal over de presentatie verspreide zich snel binnen de organisatie. Het bereikte uiteindelijk wel een aantal mensen die het durfde aan te kaarten bij hun manager. Zo waren er meerdere dames van mijn eigen afdeling die het wel zagen zitten en uiteindelijk heeft er één onze manager aangesproken over dit idee. Ze vond het heel gaaf dat ik dit deed bij een andere afdeling, dat vertelde ze mij naderhand ook.  Maar ze zei ook dat de manager mij gebruikte voor zijn eigen doelen en dat deze doelen veel te gevoelig lagen. In haar ogen was het niet haalbaar. Het leek haar leuk als ik ook iets zou doen voor onze eigen afdeling, maar dan moest het wel wat algemener blijven. Gewoon ‘voor de leuk’. Ik snapte haar overweging, het ligt ook gevoelig. Enkele dames binnen mijn afdeling hadden voorgesteld om bijvoorbeeld een kleurenanalyse te doen. Maar ik wil geen presentatie geven als entertainment. Het moet voor mij wel een doel hebben.

 

Toch maar niet…

Vanuit mijn eigen team was ik destijds gedetacheerd bij een andere afdeling. Ik had daar inmiddels goede contacten met de teamsenioren en de manager. Via één van de teamsenioren hoorde ik uiteindelijk dat een andere teamsenior dit binnen het management overleg had aangekaart. Zij zag een soortgelijke presentatie ook wel zitten. Tijdens het overleg bleek dat de manager van die afdeling ook had gehoord over wat ik had gedaan en die was meteen enthousiast.

Het was uiteindelijk een andere teamsenior die het tegenhield. Ik werkte nauw met haar samen en ze was bang dat er kritiek zou komen. Ze heeft het mij naderhand eerlijk verteld.

 

Conclusie

Wat ik heb geleerd van deze ervaring is dat het praten over werkkleding echt een taboe is. Tenminste, bij sommige organisaties. Maar dit merk ik nog steeds. Het is eigenlijk best wel apart als je er over nadenkt. Iedereen draagt kleding op zijn of haar werk, elke dag weer. Ik schreef recent nog een artikel over waarom iedereen iets met mode heeft.

Maar veel mensen praten er liever niet over. Het is persoonlijk, voor sommigen komt het té dichtbij. En dat snap ik ook wel. Maar je ontkomt er niet aan. Een eerste indruk, die kun je maar één keer maken.

 

Dit artikel heb ik niet geschreven om reclame te maken voor het feit dat ik presentaties geef of iets dergelijks. Maar zoals je hebt gelezen heb ik hier wel ervaring mee. Lijkt het je leuk als ik wat kom vertellen over zakelijke presentatie op jouw werk? Stuur dan een mail naar contact@prettybusiness.nl. Owja, en bespreek dit dus eerst even met je manager (mocht je het zelf niet zijn) voordat je mij een mail stuurt. Dan weet je tenminste zeker dat ze er voor open staan 😉

 

Groetjes,

Aileen

Eén reactie

  1. Goed stuk. Ik heb een tijdlang in de thuiszorg gewerk en daar had ik wel graag bedrijfskleding gewild. Ik was dan misschien maar huishoudelijke hulp, maar ik vond dut naar de cliënten toe wel professioneler.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge