#insidemybones en het ware verhaal achter deze foto

Zanger Dotan roept deze week mensen op om via Instagram hun ware verhaal te vertellen met een eerlijke foto en de hashtag insidemybones. Geen Photoshop en filters. Foto’s met verhalen over hoe dingen écht zijn. Omdat er tegenwoordig al genoeg mooie plaatjes zijn op social media die een beeld schetsen dat heel ver afstaat van de werkelijkheid. Ik vind het een prachtig initiatief en daarom doe ik hier aan mee. Vandaag deel ik mijn #insidemybones en het ware verhaal achter deze foto.

 

#insidemybones en het waren verhaal achter deze foto

25 december 2016, zonder filter of andere bewerkingen. Zonder dit artikel had deze foto het nooit op mijn blog gehaald. Ik vind mijzelf hier namelijk niet mooi, maar het past wel mooi bij het verhaal.

Kerst 2016

Het is eerste kerstdag, de dag dat bijna iedereen naar zijn familie gaat. Vroeg in de ochtend gaat de wekker, we willen op tijd weg. Ik wil er mooi uitzien, mijn haren krullen en mijn make-up moet perfect zijn. Niet voor kerst, maar voor de foto’s.

 

We stappen in de auto en rijden de hoek om. Naar het torentje, de Amsterdamse poort. De enige plek die niet ver van mijn huis af ligt en in de buurt komt van de Instagram foto’s die ik dagelijks voorbij zie komen. Het is geen Colosseum, geen bloementuin en al helemaal geen statig herenhuis. Nee, maar laat ik ook maar eens een poging doen.

 

Geliefd, gewaardeerd, gezien

Het is koud, de wind snijd keihard door mijn panty heen. Ik voel hoe mijn zorgvuldig gezette krullen woest uit mijn haren worden getrokken. Maar ik blijf staan en doe mijn best om goede poses aan te nemen. Wat er leuk uitziet, daar heb ik niet echt een idee van. Ik ben er eigenlijk ook helemaal niet mee bezig. Het enige waar ik aan denk is wat er allemaal niet op de foto mag komen te staan. Mijn puistjes, onderkin, de veel te dikke billen en boven alles mag niemand mijn buik zien. Verboden terrein. Dus ik houd mijn buik in. Het is vermoeiend. Alles eigenlijk. De gedachte aan hoe het er uit zou moeten zien, wat men niet mag zien en wat anderen ervan denken.

Ik kijk in zijn ogen en zie hem lachen en bibberen tegelijk. Hij weet hoe belangrijk het voor mij is en ondertussen hoe hevig mijn intern verzet is. Het is een moment waar veel tegenstrijdigheden samenkomen. Ik wil niet, ik ben moe van alles wat er de afgelopen periode is gebeurd. Ik ben nog niet uit mijn burn-out en zie op tegen de kerst. Laat mij maar in bed liggen en die kerststol onder de dekens opeten. Laat mij slapen en daarna schrijven onder een klein lampje met een kat op schoot. Haal mijn make-up er af en laat mij tegen mijn man aan liggen. Laat mij.

Aan de andere kant weet ik dat het van mij verwacht wordt. De mooie foto’s, de krachtige vrouw, de zelfstandigheid. Mensen vinden het leuk. Ze willen weten wat je draagt, waar je het koopt en dat het er fantastisch uitziet. Ze willen indrukwekkende foto’s van mooie vrouwen, van lachende en puistjesloze gezichten. En ik wil het ook. Ik wil die mooie vrouw zijn met precies de juiste curves op de juiste plekken. Voldoen aan het schoonheidsideaal en aan de verwachtingen. Geliefd worden, gewaardeerd, gezien. Maar wanneer het gaat om foto’s dan weet ik vooral wat mensen niet mogen zien. Maar het is zo veel: mijn huid, mijn rondingen, mijn gezicht. Wat blijft er eigenlijk nog over?

 

Laat mij maar 

Maar ik wil zo graag. Doe mij die prachtige foto’s van mijzelf met de mooie gebouwen op de achtergrond. Lekker nonchalant lopend in een fantastische outfit op een plein dat net zo mooi is als hetgeen wat ik aan heb. En dat dan iedere dag posten op mijn Instagram account. Iedere keer weer iets nieuws maar telkens weer net zo geweldig als de vorige foto. We weten allemaal hoe nep het is maar ondertussen willen mensen het wel zien. Het aantal volgers schieten als paddestoelen uit de grond bij de dames die het daadwerkelijk doen.

I can’t.

Het is echt een blogger dingetje, dat voor de camera staan en poseren. Maar laat mij maar alleen met mijn lieftallige Macbook. Laat mij maar schrijven, mijn creativiteit met woorden uiten. Het is niet perfect maar het is wel wat ik kan. Wat mij energie geeft, wat mij blij maakt. Laat mij maar af en toe de uitdaging voor de camera aangaan. Ik ben leergierig en een doorzetter. Ik wil het zo graag kunnen, nog steeds. En ik zal niet opgeven. Maar ik kan het niet iedere dag en ik wil het niet. Het is niet wie ik ben. Laat mij maar schrijven. Er is toch geen plan B.

 

Groetjes,

Aileen

 

3 reacties

  1. Wat mooi geschreven, ik word er gewoon een beetje stil van. En herkenbaar, dat poseren. (ik heb het met mijn buik, wallen, litteken en oude nek…) Maar ik vind het een geweldige foto! Zal je altijd zien, een ander kijkt er gewoon heel anders tegenaan, echt!
    Foto’s van mijzelf van een paar jaar geleden die ik toen echt niet mooi vond vind ik nu wel mooi. Goh, een stuk jonger, best leuk hoe ik lach en dat soort gedachten.
    Jij hebt geen filter nodig, je bent prachtig.
    Babs onlangs geplaatst…Mijn Breil horloge – Klassiek en Tijdloos!My Profile

  2. Ikzelf sta ook niet graag voor de lens. Ik neem liever foto’s. Dus daar herken ik mezelf wel in. Ik vind wel persoonlijk dat als je op een spontane manier gefotografeerd word en je het niet weet dat iemand je aan het fotograferen is dat die foto’s het beste zijn (bij mij toch).

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge