Cellulitis door Bounty
Ik kijk nog eens naar mijn colbert en raak gefrustreerd. Waarom lukt het mij toch niet om die mouw er goed in te zetten? Ik ben hier nu al een uur mee bezig. Vermoeid kijk ik op de klok en
zie dat het alweer bijna vier uur is. De energie is op terwijl de collectie toch echt deze maand af moet zijn. Ik loop het klaslokaal uit en kan enkel nog aan chocolade denken. Ja, dit heb ik nu echt nodig. Terwijl ik de trap afloop ga ik de keuzes in mijn hoofd nog eens na. Waar zal ik mijzelf op trakteren vandaag? De kantine is gesloten en uitgestorven. Een deur verder vind ik de snoepautomaat. Ik kijk naar de knopjes en vraag mij af wanneer ik hier voor het laatst heb gestaan. Voor iedere keuzeknop staat een stickertje met cijfers. Nee toch… het zou toch niet? Jawel, ze hebben het aantal calorieën erbij gezet. De vrolijke plaatjes van de Bounty’s en Snickers zijn nu beplakt met cijfers. Zonde. Ik kijk er een paar seconden naar en denk aan alle meisjes die dit te zien krijgen.
Ik begeef mij iedere dag tussen een grote hoeveelheid meisjes die in het bezit zijn van maat 34. Ze klagen, meten wekelijks (en soms dagelijks) hun omvang en hebben iedere dag een afspraak met de weegschaal. Moeten ze op dit zeldzame, fijne moment bij de automaat ook weer geconfronteerd worden met deze frustratie? Is dat nu nodig? Ik word boos en besluit mij niets aan te trekken van de cijfers. Bounty is mijn favoriet en daar veranderen deze cijfers niet aan. Toch lijken de cijfers mij boos aan te kijken terwijl ik de knop indruk.
Met de reep in mijn hand besluit ik direct naar het lokaal terug te lopen. Eens kijken of ik het colbert nog af ga krijgen vandaag. Terwijl ik een hap neem van de Bounty kijken twee ogen mij zorgelijk aan. Mijn overbuurvrouw staart naar de reep in mijn handen. Ze vraagt met opgetrokken wenkbrauwen of ik de calorieën bij de knopjes heb gelezen. Ja, die heb ik. En nee, daar ga ik mij dus niets van aantrekken. Ik blijk de dame nu nog meer gechoqueerd te hebben. Mij wordt gevraagd of ik wel weet dat je van Bounty cellulitis krijgt. Ik geef aan dat ik het vast van alle repen uit de automaat zou krijgen als dat bij deze ook het geval is. Er bekruipt mij een gevoel van wanhoop. Zal al dat Sonja Bakkeren dan voor niets zijn geweest nu? Is het echt zo erg? Ik kijk om mij heen en weet niet hoe ik mij moet voelen. Boos op de heersende cultuur? Verdrietig om het feit dat dit talloze meisjes nog veel erger zal raken dan mijzelf? Onzeker over het feit dat ik met maat 38 één van de dikste uit de klas ben? Of trots omdat ik toch heb gekozen voor wat ik lekker vind? Ik voel zoveel tegelijk en weet niet meer wat juist is.
Dit is één van mijn vele herinneringen uit de periode dat ik Mode studeerde in Amsterdam. Ik was jarenlang bezig met Sonja Bakkeren en kon met moeite mijn maat 38 behouden. Ik was ervan overtuigd dat dit ‘gezonde’ boek er voor zou zorgen dat ik mooi zou zijn. Maar geen enkele vezel in mijn lijf gaf mij het gevoel dat ik mooi was. Alles om mij heen bevestigde dit gevoel. Tijdens stages paste ik nooit de kledingstukken waarmee ik werkte en niemand wilde mij als pasmodel hebben. Tijdens en na mijn studie werkte ik als styliste en was ik vaak aanwezig bij fotoshoots. Hoe meer foto’s ik zag, des te minder het mij bevredigde. Werkte ik hier nu voor? Was dit het resultaat van mijn inspanningen?
Pijnlijke voorpagina
Op een dag zat ik vermoeid in de trein naar huis. Ik was al geslaagd en had mijn laatste spullen opgehaald op school. Nietsvermoedend pakte ik de krant die op het bankje naast mij lag. Daar stond een foto van een fotoshoot waar ik aan had meegewerkt. Levensgroot op de voorpagina! Heel kort was ik trots, maar mijn gevoel sloeg snel om. Waarom had mijn opdrachtgever niet verteld dat deze foto in de krant kwam? Hij zei dat de fotoshoot voor een webshop was. Ik belde hem en hij zei dat hij er niet aan had gedacht om het mij te vertellen. Ik had hem een paar dagen ervoor nog gesproken en dacht een goede band met hem te hebben.
Het trotse gevoel was snel weg en ik ging nadenken over mijn toekomst. Wilde ik met dit soort mensen blijven werken? Inmiddels was ik al zo veel mensen tegengekomen met dezelfde houding in dit wereldje. Daarnaast gaven de foto’s mij steeds minder voldoening.
Toen is het allemaal snel gegaan. Ik besloot in het diepe te springen en schreef mij in voor de HBO studie Bestuurskunde in Den Haag. Omdat ik simpelweg dol was (en ben) op politiek en strategie. Ik was ervan overtuigd dat ik niet slim genoeg zou zijn hiervoor, maar wilde het toch proberen. Ik beet mij vast, behaalde in 1 jaar mijn propedeuse en in 4 jaar mijn diploma. Studeren was funest voor mijn maat 38 en al snel kwam ik aan.
Maar ik was zo blij met mijn nieuwe kennis en het feit dat ik leeftijdgenoten vond met dezelfde interesses. Ik had moeite met leren en stortte mij daarom volledig op mijn studie. Mijn kledingmaat werd een bijzaak en de cijfers mijn hoofdzaak. Zeker toen ik tijdens mijn scriptie ook nog eens fulltime werkte. Eigenlijk vergat ik mijn lichaam, het bestond even niet meer voor mij.
Tranen in de spiegel
Na het behalen van mijn diploma viel ik in een gat. Ik kreeg voor het eerst tijd voor mijzelf en werd geconfronteerd met twee vieren in mijn kledinglabel. Ja, ik had maat 44. Hoe had dit zo ver kunnen komen? Ik was boos op mijzelf. De haat voor mijn lichaam werd groter. Ik vond mijzelf lelijker dan ooit. Het gevoel was zo dubbel. Ik genoot van een baan waarbij ik vanuit de overheid kon werken aan maatschappelijke thema’s. Het was heerlijk om niet meer vanuit een boek te leven, maar wat moet ik met dit lichaam? Ik wil dit lichaam helemaal niet.
Ik heb mijzelf de tijd gegeven. Ik ben mijzelf meer gaan verzorgen en heb mij bewust geconfronteerd met het lichaam dat ik nu eenmaal had. Mijzelf opmaken ging goed, maar de confrontatie met mijn complete lichaam was zwaar. Ik ging iedere dag bodylotion smeren en ben naakt voor de spiegel gaan staan. Het gewoon doen. Het deed pijn, heel veel pijn. Een jaar nadat ik was afgestudeerd, ben ik gestart met Prettybusiness. Ik laat mijzelf regelmatig op foto’s zien en dat is voor mij een overwinning. Inmiddels ben ik ook oprecht van mijn lichaam gaan houden. Ze mag er zijn, ook met alles wat ik graag anders had gezien. Ze is gezond, brengt mij waar ik heen wil gaan en heeft mij nooit in de steek gelaten. Nee, ik heb haar in de steek gelaten.
Roodharige beauty op Instagram
Ik heb tot op heden nooit gesproken over mijn gewicht op Prettybusiness. Ik vond het geen relevant onderwerp voor mijn blog. Tot mijn lezers mij er op aanspraken. En wat blijkt? Er zijn dames die mij volgen omdat ik een vol lichaam heb en mijzelf graag goed verzorg. Er is één volgster die er voor heeft gezorgd dat ik dit artikel ben gaan schrijven. Haar tekst bezorgde mij kippenvel op een vroege ochtend. Ik las haar privébericht op Instagram terwijl ik nog in bed lag en was overdonderd. Ze zei dat ik haar heel erg inspireerde door de manier waarop ik met mijn lichaam om ga. Omdat ik met mijn vollere lichaam toch iedere keer mijn best doe om er goed uit te zien. Ze gaf aan dat ze was aangekomen en hier hevig mee worstelde. Ik keek op haar profiel en zag een prachtige jonge meid met een ongelofelijk lief gezicht. Felrode haren en een rond gezicht, net als ik. Ik zou zo graag even naast haar gaan zitten om met haar te praten. Dit bericht heeft de doorslag gegeven om hier ook mijn verhaal met jullie te delen.
Inmiddels ben ik de trotse bezitter van maat 44 en ben ik veel gelukkiger dan dat ik was met maat 38. Ja, ik ben intens gelukkig met rondingen en ook die twee vieren zijn prima.
En hoe dan?
We horen allemaal wel dat schoonheid van binnenuit komt. Dat het niet afhangt van je maat of kleur lippenstift. Ja, het klinkt allemaal geweldig en het is ook helemaal waar. Maar hoe kun jij je van binnen mooi voelen als je omgeving dat gevoel constant tegenspreekt. We worden de hele dag geconfronteerd met ‘perfecte’ beelden via de (social) media en reclames. Dan hebben we ook nog eens mensen om ons heen die aan dit beeld proberen te voldoen. Als het tegenzit dan heb jij veel van dit soort mensen om je heen. Het maakt het allemaal moeilijk om jezelf te accepteren. Van je lichaam houden is tegenwoordig een kunst, vind ik. De volgende punten hebben mij geholpen in het proces naar zelfacceptatie.
- Ga de confrontatie aan met je lichaam. Ga voor die spiegel staan en loop niet meteen weg. Kijk naar jezelf en probeer mild te zijn. Het lichaam is een weergave van wat jij heb meegemaakt en dat is mooi. Striae is niet super lelijk, maar een manier van je lichaam om te laten zien dat jij bent gegroeid. En nee, groei is niet slecht. Dat hoort bij het leven en is juist mooi.
- Wees niet te zuinig en koop een product dat jij echt heel fijn vindt. Het is jouw lichaam, jij bent de enige die het kan verzorgen en je moet er van uitgaan dat het jou nog een aantal jaren zal helpen in dit leven. Dus trakteer je lichaam op een smeersel waar jouw huid en jij blij van worden. Deze paar minuten smeren lijken misschien een routineklus, maar het is meer dan dat. Het is een manier om in contact te komen met je lichaam, het te leren kennen en ervan te gaan houden.
- Stop met winkelen in winkels die niet jouw maat verkopen of qua pasvorm niet bij je passen. Dit is super deprimerend en moet jij jezelf echt niet aandoen. Daarnaast kost het onnodig veel tijd en de kans op een miskoop is groot. Dus ook niet te lang naar de etalages blijven staren maar gewoon lekker verder lopen.
- En de mensen met kritiek…Tja, dat is vaak het moeilijkste. Mensen kunnen genadeloos zijn, gemeen en ze hebben vaak geen idee wat ze aanrichten. Helaas is er geen oplossing voor dit probleem. Deze mensen zijn er en zullen er altijd blijven. Het enige wat je kunt doen, is jezelf omgeven met mensen die jou mooi vinden zoals je bent. En het is al helemaal fijn als ze het ook nog kunnen uitspreken naar je.
- Persoonlijk vind ik het ook altijd leuk om (bekende) mensen te volgen met een maatje meer. Ik vind het fijn om te kijken naar mooie, vollere vrouwen en dat kan mij ook echt inspireren. Ik volg zelf al een tijdje Tess Holliday, het grootste plussize model ter wereld. Een prachtige dame met maat 52. Ze is model geweest voor H&M en schopte het tot de cover van de Italiaanse Vogue. Afgezien van de discussies rondom haar gewicht heb ik enorm veel respect voor de wijze waarop zij omgaat met alle kritiek.
Ik hoop dat ik met mijn verhaal jou aan het denken heb kunnen zetten. Dat je op een andere manier naar jezelf gaat kijken. Mocht je nog niet van je lichaam houden dan hoop ik dat je wat aan mijn tips hebt.
Groetjes,
Aileen
Ik vind je een toppertje.
Elk lijf is anders en het gaat erom dat je je goed voelt. Ik ben blij dat je je verhaal deelt zodat mensen kunnen zien dat ze niet alleen staan om hun angst, twijfel of onzekerheid en het gevoel dat het niet goed genoeg.
Wat mij helpt is te zeggen: ik ben niet een lichaam. Ik ben vrij.
Het lichaam is een instrument en mag een goede zorg en behandeling krijgen, welke maat dit ook is.
In Marokko ben je een gezonde vrouw die welvaart uitstraalt en er trots op is.
Het is allemaal zo relatief als we wat afstand nemen en kijken naar onze ongeschreven regels over wat mooi of niet mooi is.
Ik ben niet een lichaam. Ik ben . Punt.
En hoe meer jij bent, hoe mooier en lichter de wereld. Dank u dank u dank u.
Dankjewel voor je mooie reactie Samira. Ik ben het helemaal met je eens; je bént niet je lichaam. Jij bent gewoon jij.
aileen onlangs geplaatst…Het uiterlijk gebruiken om inhoudelijk op te vallen