Die jaarlijkse ongemakkelijke kerstborrel op kantoor

Jawel, ik heb recent mijn coming-out al gehad op mijn blog. Ik ben geen kerstmens. Maar om heel eerlijk te zijn heb ik er ook gewoon een vreselijke hekel aan. Niet vanwege de lampjes op de straten, die vind ik best gezellig staan. Ook niet vanwege het eten of de wijn, daar word ik heel blij van juist. Het zijn vooral de mensen en met name de wijze waarop iedereen zich in eens sociaal wenselijk gaat gedragen dat maakt dat ik er zo een hekel aan heb. Het toneelspel, alleen omdat het kerst is. Dat natuurlijk nooit helemaal goed kan gaan, want dat spel oefenen we slechts twee dagen per jaar. Vooral op kantoor vond ik dit spel altijd één groot entertainment. Zeker die jaarlijkse ongemakkelijke kerstborrel op kantoor.

Dit keer even geen artikel over het uiterlijk maar over mijn ervaringen met dit event in ambtelijke setting, waar ik jarenlang getuige van ben geweest. Getuige van een hoop sociaal wenselijke pogingen, mislukte situaties en tenenkrommende gesprekken.

 

 

Die jaarlijkse ongemakkelijke kerstborrel op kantoor

 

Lekker inspirerend, die toespraak

Ieder jaar was het weer zover. De directeur gaf een toespraak aan het begin van de kerstborrel. De laatste jaren was het een directrice trouwens. En daar begon de ongemakkelijke situatie al. Deze vrouw had een ongelofelijke hekel aan het geven van speeches. Dat wist ook iedereen. Maar hey, het is kerst. En dus mag de dame vanwege haar functie met een microfoon in haar handen gaan staan en al die mensen gaan toespreken. Die mensen die maar aan één ding konden denken en dat waren de eettentjes die een paar meter verderop stonden en waar je nog niks mocht halen, want de speech was nog niet geweest. Maar ondertussen rook je wel die poffertjes, hotdogs en patat.

Om het nog erger te maken zetten ze dan ook een camera op het gezicht van het sociaal wenselijke tafereel. Vervolgens werdt er een paar meter verder in de hal een doek en beamer geplaatst zodat alle medewerkers kunnen meegenieten van hoe deze vrouw haar best doet om te vermommen hoe ze zich daadwerkelijk voelt. Vreselijk namelijk. Wat ze precies zegt tijdens de speech? Geen idee, niemand interesseert het zich ook daadwerkelijk.

Natuurlijk heb je altijd mensen die aandachtig naar het doek staan te staren en waarvan je denkt dat ze ieder woord hebben gehoord. Maar ondertussen staat er altijd wel iemand naast die in het oor van de ander staat te fluisteren bij welk eettentje ze als eerste moeten zijn.

 

Eten en afwimpelen

Ik was altijd zo iemand die veel aan het werk was, nog trouwens, en daardoor altijd te laat binnen kwam. Om dus tijdens die speech zachtjes achteraan de massa aan te sluiten en mijn best te doen om ook aandachtig te luisteren en naar dat doek te kijken. Maar dat lukte nooit want ook ik rook op meters afstand al het eten. Dus uiteindelijk belande ook ik in een fluisterend gesprek met een collega over welke eettentjes dit jaar waren besteld en waar we trek in hadden.

Wanneer die tenenkrommende speech was afgelopen, dan moest ik ook weer door die hele menigte heen om dan eindelijk mijn geluk bij de kraampjes te kunnen vinden. Maar bij die kraampjes kwam ik niet zomaar. Nee, eerst kom je dan tientallen collega’s tegen wie je allemaal vriendelijk gedag zegt. Maar waarvan je bij 90% niet weet hoe snel je verder moet lopen. Want daar heb je helemaal geen zin in. Het is kerst, bijna vakantie en eigenlijk wil je helemaal niet tegen die hoofden aankijken.

Maar juist omdat het een kerstborrel is moet je vriendelijk zijn. En dat doet dan ook iedereen. Dus glimlach je naar die collega die je eigenlijk achter het behang wil plakken. Diegene die iedere dag staat te zeuren over zijn of haar werk, anderen staat af te zeiken en jou alle rotklussen laat opknappen. Zo iemand gaat je dan in eens aanspreken en een fijne kerst wensen. Ondertussen denk je dan alleen maar ‘val dood’ en wil je niets liever dan heel snel wegrennen. Maar dan sta je in de rij voor die lekkere hotdogs en weeg je de keuzes al af in je hoofd. Oké, om dit eten te kunnen halen moet ik dus naar haar luisteren en zogenaamde interesse tonen. Dat laatste heb ik al helemaal geen zin in en dus sta je een kwartier lang vriendelijk te knikken en te glimlachen.

Dan heb je eindelijk die hotdog in je handen. En aangezien het eten altijd écht lekker was, dan wist je dat het de moeite waard is geweest. Goed, de uitdaging is dan om diegene op een sociaal wenselijke manier af te wimpelen. Maar hoe doe je dat? Tja, met de dranktafel natuurlijk. Want een leeg glas is altijd een goed excuus om aan zo iemand te ontsnappen…

Morgen lees je in deel twee hoe het bij de dranktafel van kwaad tot erger ging en wat er na de kerstborrel gebeurde…

 

Groetjes en een fijne kerst (dat meen ik serieus),

Aileen

Eén reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge