Nette kleding kopen met autisme

Dit weekend blijft mijn broer een paar dagen slapen. We gaan naar een familie feestje, het theater en kleding voor hem kopen. Maar ons schema was jaren geleden niet zo druk. Toen was het kopen van kleding namelijk een veel grotere opgave. Dat komt omdat hij in bepaalde opzichten dingen anders ervaart. Tijd voor een artikel over nette kleding kopen met autisme. Want dat is toch even een hoofdstuk apart. En ik doe het inmiddels alweer vijftien jaar.

 

Nette kleding kopen met autisme

Dit artikel draag ik op aan mijn broer: een beetje anders, maar onvoorwaardelijk een held.

 

My bro, my love

Ik meen dat ik ongeveer veertien jaar was toen ik voor het eerst kleding ging kopen met mijn broer. Al op jonge leeftijd bleek dat hij autisme had, gecombineerd met een zeer hoog IQ. Mijn moeder vond het lastig om met hem de stad in te gaan. Er ontstond altijd ruzie en op een bepaald moment vroeg ze aan mij of ik kleding met hem wilde kopen. Mijn broer is ruim een jaar ouder en we hadden altijd al een goede band.

De eerste jaren was het niet zo makkelijk. We kregen geld mee van onze moeder en gingen samen de stad in. Ik merkte al snel dat hij hier heel erg ongelukkig werd. Zoals zo veel mannen. Maar hij kon vooral slecht omgaan met alle indrukken. Het was overweldigend voor hem: de winkels, geluiden, lichten en mensen.  Toch slaagden we iedere keer wel. Ongeveer twee keer per jaar gingen we samen de stad in. Van te voren maakten we een lijstje met wat hij nodig had en dat gingen we dan kopen.

Na een aantal jaren merkte ik dat dit niet goed werkte. We kochten dan wel kleding, maar het was niet leuk. Voor hem niet omdat hij gek werd van alle indrukken en daardoor ook voor mij niet. Vaak zorgde het voor wrijving tussen ons. Hij werd geïrriteerd en ik vond het vervelend dat alles zo traag ging. Het kwam onze relatie niet bepaald ten goede. Maar we bleven doorgaan.

 

Voorbereiding

Op mijn achttiende ben ik het huis uit gegaan en snel na mij ging mijn broer ook op zichzelf wonen. Ik in Haarlem en hij in Delft. Maar we bleven samen kleding voor hem kopen in Haarlem. Daar hadden we altijd alles gekocht en dat zijn we ook altijd blijven doen.

Rond deze leeftijd besefte ik mij dat ik het anders moest aanpakken. Ik besloot om het proces beter voor te bereiden. Nu vroeg ik ruim van te voren of hij een lijstje wilde maken met wat hij nodig had. Maar ik ging ook doorvragen. Wat had hij precies in de kast liggen en hoe zag zijn kleding er uit? Ik was er inmiddels achtergekomen dat hij vond dat zijn kledingkast al snel gevuld was. Een paar broeken waren in zijn ogen voldoende. En als er een broek stuk was, dan bleef hij de nog lange tijd dragen. Daardoor liep hij vaak in versleten kleding. Om te voorkomen dat hij er te lang in door ging lopen, moest ik af en toe zijn kledingkast in duiken. Wanneer ik op bezoek was in Delft, dan namen we samen zijn garderobe door.

Als we het eens waren over het lijstje, dan ging ik alvast alleen de stad in. We hadden een aantal winkels waar we standaard heen gingen en deze bezocht ik dan van te voren. Met het lijstje in mijn achterhoofd bekeek ik alvast de collecties.

 

Kiezen en paskamers

Het voordeel was dat we daardoor snel klaar waren als we daadwerkelijk gingen winkelen. Ik wist precies wat er was, waar alles lag en dat scheelde veel tijd. Als we de winkel in kwamen, dan was mijn broer vaak een paar minuten doodstil. Hij stond genageld aan de grond en keek om zich heen. Vervolgens keek hij naar één tafel of rek. Meestal wist hij niet zo goed waar hij moest beginnen. In die tijd had ik al een stapel met kleding verzameld. Ik hing de stapel over zijn arm en vertelde hem waar de paskamer was.

Eenmaal in de paskamer ging het meestal al een stuk beter. Ik vertelde hem welke kleding goed bij elkaar paste en hij luisterde aandachtig. Nu is mijn broer niet iemand die zomaar je advies aanneemt en echt wel een eigen stijl en smaak heeft, dus dat was niet altijd even makkelijk. Er was standaard een stapel met kleding dat hij niet eens wilde passen. Als hij het niet leuk vond, dan trok hij het ook niet aan. Niet altijd handig maar ergens ook wel leuk. Op die manier zag ik zijn kledingstijl langzaam veranderen. De opvallende, felle prints werden langzaam vervangen voor donkere, warme kleuren. En uiteindelijk werden de wijde broeken steeds smaller. Jawel, ook mijn broer ging met de mode mee.

Door de jaren heen begon hij steeds meer op mij te vertrouwen. Hij nam mijn adviezen vaak aan, werd minder snel geïrriteerd en langzaam begon hij ook vaker te lachen. We kregen het steeds gezelliger samen. Verkopers die iets anders adviseerden dan ik, daar luisterden hij niet naar.

 

Overhemden

Toen ik ongeveer vijfentwintig jaar was, werd het allemaal wat lastiger voor mij. Ik studeerde en werkte fulltime bij de overheid. Door gebrek aan tijd kon ik onze afspraken niet meer zo goed voorbereiden. Ik besloot om het iets meer los te laten. Inmiddels kocht ik ruim tien jaar kleding met hem en was hij ook een stuk zelfstandiger geworden. Voor de helderheid: mijn broer woont gewoon op zichzelf en heeft een fulltime baan.

Inmiddels had hij een fulltime baan als programmeur. Hij was verhuisd naar een dorp op de grens van Duitsland, waar hij erg gelukkig was. Dus tijdens het winkelen hadden we het ook steeds vaker over zijn kleding op het werk. Ik kreeg het idee dat hij kleding steeds beter begon te begrijpen. Door zijn functie was zeer nette kleding niet nodig. Maar hij ontwikkelde een redelijk nette smaak en was al snel dol op overhemden. Ondanks zijn eigenwijze karakter denk ik toch dat mijn smaak hierin een rol heeft gespeeld. Ik was ook enorm trots toen hij mij ooit vertelde dat hij iedere dag op het werk een overhemd droeg. Natuurlijk hebben we het hier maar ‘slechts’ over een kledingstuk, maar voor mij betekende dit heel veel. Hij was zich bewust geworden van kleding en hoe hij er netjes uit kon zien.

 

Zelfstandig

Inmiddels heeft mijn broer ook een aantal keren zelfstandig kleding gekocht en ook een keer met een paar vriendinnen. Ik probeer dat ook te stimuleren. Maar toch komt hij iedere keer naar mij toe. Hij vind het gewoon fijn om het samen te doen. Het hoort inmiddels bij ons, het is een onderdeel van onze relatie geworden. Er waren tijden dat hij zich irriteerde, dat ik moe was en geen tijd had. Maar gelukkig is dat voorbij. We kennen elkaar zo goed, we zijn op elkaar ingespeeld en ik houd ook gewoon intens veel van hem.

Toen we gisteren in de WE in Haarlem (high five trouwens voor de top verkoopsters die ons al jaren helpen daar) stonden, toen werd ik overspoeld door een gevoel van warme en trots. Er zijn zoveel mensen in mijn omgeving die hem vreemd noemen, raar of ‘niet goed’. Maar wat ik zie is een man die inmiddels alles goed heeft geregeld in zijn leven en het gewoon fijn vindt om samen te winkelen. Oké, hij wijkt een beetje af van de norm. Hij zegt af en toe gekke dingen. Maar hij weet wat hij mooi vindt, wat hij lekker vindt zitten en of hij bepaalde kleding zal dragen. En dat is al veel meer dan de meeste mensen. Daar hebben we samen vijftien jaar lang hard aan gewerkt.

 

Groetjes,

Aileen

 

P.s: Morgen publiceer ik een artikel waarin ik tips geef voor diegene die ook nette kleding willen kopen met een autistisch persoon.

5 reacties

  1. Chapeau voor jullie allebei – geweldig hoe jullie hier je weg in hebben gevonden. Groetjes aan je broer!

  2. Interessant om te lezen, wat fijn dat je je broer hierbij helpt. Ik ken iemand met Asperger en kleding kopen is ook zo een ding. Laten we zeggen, hij wil nooit naar de stad. Ik denk dat het zeker ook te maken heeft met alle indrukken en wil van te voren het liefst exact weten wat er gaat gebeuren. Dat is vrij lastig, spontane dingen zijn voor mensen met autisme echt een opgave.
    Babs onlangs geplaatst…Review- Resist Skin Firming Line Minimizer Paula’s ChoiceMy Profile

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge