Omgaan met kritiek op je uiterlijk

In september schreef ik in het artikel ‘ Intens gelukkig met maat 44‘ hoe ik mijzelf heb geleerd om van mijn lichaam te houden. Ik vertelde over de periode dat ik mijn leven in de mode opgaf om in een bestuurlijke omgeving te gaan werken en wat dit voor effect had op mijn lichaam. Tot nu toe heb ik mijzelf nog nooit zo bloot gegeven op Prettybusiness als ik dit artikel. Ik ontving enorm veel positieve reacties en velen bleken zich te herkennen in de gevoelens die ik omschreef. Maar er waren ook veel vragen. Vaak gingen die vragen over hoe ik om ga met kritiek op mijn uiterlijk. En vandaag zal ik in dit artikel antwoord geven op deze vraag.

Vroeger

Ik heb eigenlijk altijd al kritiek gehad op mijn uiterlijk. Dat begon al op de lagere school, toen ik nog een klein meisje was. Ik was dol op kleding en deed niets liever dan experimenteren met mijn uiterlijk. Door kleding en make-up deed ik een poging om mijzelf te veranderen in een ander persoon of personage. Zoals ieder klein meisje verkleedde ik mijzelf graag als een prinses of een ballerina. Alleen bij mij ging dat regelmatig een stapje verder. Ik droeg met carnaval een bh over mijn kleding heen (vraag mij niet waarom…), wikkelde bij mijn oma mijzelf compleet in sjaals en vond het een uitdaging om alle sieraden in het hele huis tegelijk te dragen. En toen brak het Spice Girls tijdperk aan. Ik zag weer een reden om mijzelf te transformeren in een personage. Vanzelfsprekend ging ik niet iedere dag naar school met plateauzolen en lagen make-up, dat mocht niet van mijn ouders. Maar zodra er shirts op de markt verschenen met prints van de Spice Girls was ik er niet uit te slaan. En helaas werd dit experimentele gedrag niet op prijs gesteld door mijn klasgenoten. Jarenlang ben ik gepest op basis van mijn uiterlijk, of eigenlijk vanwege hetgeen wat ik deed met mijn uiterlijk. Ik wist me nooit een houding te geven tegenover de pesters en sloot mijzelf vaak op in de wc. Ik snapte ook nooit zo goed waarom ze mij pesten vanwege mijn uiterlijk. In mijn ogen droeg ik helemaal geen rare kleding. En daarom rende ik eigenlijk letterlijk weg van de pesterijen.

Aan het einde van de lagere school ben ik vanwege de hevige pesterijen overgeplaatst naar een andere school. Op de Vrije School kreeg ik als gevolg van mijn kleurige kleding-en make-up keuze  ‘ kerstboom’ als bijnaam, maar daar bleef het bij. En gelukkig zijn de pesterijen ook op de middelbare school niet meer terug gekomen. Maar de opmerkingen over mijn uiterlijk bleven, ook al waren het geen pesterijen meer.  Eigenlijk is het ook niet heel vreemd, als ik terug kijk naar deze periode. Vanaf mijn 12e jaar ging ik mijn haren (geïnspireerd door Geri Halliwell van de Spice Girls) rood verven , ik kreeg vervolgens roze/paarse dreadlocks met glitters en vond het fantastisch om deze kleuren terug te laten komen in mijn make-up en kleding. Van mijn eerste kleedgeld kocht ik zelfs een beige kleurige pantalon waar ik een roze band op stikte, zodat deze weer paste bij mijn dreadlocks. Ook ging ik op goedkope, plastic naaldhakken op de brommer naar school en presteerde het om 10 gaatjes in mijn oren te schieten. Je zult begrijpen dat ik regelmatig werd aangesproken op mijn uiterlijk. Maar ik trok mij er weinig van aan. Het experimenteren vond ik veel belangrijker dan de opmerkingen over mijn uiterlijk. En ik was al zoveel gepest dat ik eigenlijk niet zo snel onder de indruk was van de opmerkingen.

Maar dit veranderde toen ik ging studeren aan de Mode Academie in Amsterdam. Kleding en make-up werd een serieus onderwerp en ik kwam in een wereld van do’s en dont’s. Mijn kledingstijl werd rustiger en  ik ging op zoek naar mijn eigen stijl.  De opmerkingen over mijn uiterlijk gingen eerst over mijn kleding, maar inmiddels kwam mijn figuur steeds meer ter sprake. Zoals ik al eerder vertelde heb ik jarenlang meegedaan aan de Sonja Bakker-hype, maar ik bleef één van de volste leerlingen. En dus bleef ik opmerkingen krijgen over mijn figuur. Net zoals op de lagere-en middelbare school zei ik niets. Ik wist eigenlijk niet eens wat ik er op moest zeggen.

Nu

Ondertussen loopt mijn leeftijd tegen de 30 en hangt mijn maat halverwege de 40. En nog steeds krijg ik opmerkingen over mijn uiterlijk.

Mijn kleding wordt als te netjes ervaren, te ouderlijk of te donker. Ja, ik zou eigenlijk wat meer kleur moeten dragen. Ben ik down, omdat ik zoveel zwart draag? Mijn hakken zijn te hoog, te sexy of te opvallend. En waarom draag ik eigenlijk zulke hoge hakken? Wil ik indruk maken ofzo? En zo niet, dan is het toch wel erg ongepast op het werk. Ook de make-up is vaak teveel of te donker. Waarom smeer ik mijzelf zo vol? Ik ben jong en moet dus heel weinig dragen. En mijn lichaam is te vol en ik zou vast graag willen afvallen. Die onregelmatige huid komt vast door heel slecht eten, aangezien ik toch al te dik ben. Het is ook een wonder dat ik mijzelf laat zien zonder make-up op camera, want ik heb zo een lelijke en blanke huid. Die huid kan trouwens ook wel wat zon gebruiken, want dat staat een stuk beter. En het is beter voor mijn huid, zo zullen ook vast die puistjes verdwijnen. 

Hoe ik ermee om ga

De vraag is natuurlijk: wat moet je hiermee? Je uiterlijk veranderen vanwege de mening van een ander? Nee, dat is voor mij nooit een optie geweest. En ik hoop dat dit ook voor jou geen optie is. Maar wat heb ik dan gedaan? Op basis van mijn ervaringen kan ik de volgende adviezen geven:

• Ik omring mijzelf zoveel als mogelijk met mensen die mijn uiterlijk accepteren. Ja, dat klinkt misschien makkelijk maar dat is het niet altijd. Veel mensen hebben wel iemand in zijn of haar vriendenkring die snel kritiek levert op het uiterlijk van mensen. En helaas ben jij daar soms ook het slachtoffer van. Ik adviseer om mensen te vermijden die zich structureel negatief uiten tegenover anderen. Natuurlijk kan je beste vriendin wel eens een opmerking plaatsen maar er zijn grenzen. En het is heel belangrijk dat jij die in de gaten blijft houden.
• Meestal ga ik niet in gesprek met mensen die kritiek hebben en dat is een bewuste keuze. Ik heb gemerkt dat het eigenlijk zinloos is. Het gesprek begint namelijk negatief en gaat ook nog eens over iets waar jij niets aan kunt doen. Want of de opmerkingen gaan over je lichaam of je kleding: het is en blijft iets dat van jou is. En zolang je daar tevreden over bent is dat helemaal oké. Maar helaas kun je niet altijd negatieve mensen vermijden, zoals collega’s. En je wilt natuurlijk niet constant die negatieve opmerkingen blijven aanhoren. Daarom spreek ik iemand er wel op aan zodra de opmerkingen op regelmatige basis geplaatst worden.
• Maar het allerbelangrijkste is dat je blijft werken aan een positief zelfbeeld. Hoe fijner jij je voelt, des te beter je om kunt gaan met kritiek. Maak jezelf mooi en kleed jezelf in de kleding die jij fantastisch vindt. Want zelfvertrouwen is eigenlijk het beste wapen. In het artikel ‘ intens gelukkig met maat 44‘ kun je lezen hoe ik dit heb gedaan.

Met dit artikel wil ik laten zien wat kritiek met iemand kan doen en hoe je ermee om kunt gaan. Ik hoop dat je het leuk vond en mocht je nog vragen of opmerkingen hebben, dan kun je ze hier onder achter laten.

Groetjes,

Aileen