Werk Detox

Ja, het is weer eens tijd voor een openhartig en persoonlijk artikel. Dit keer over mijn werk detox. Even geen stylingadvies of tips voor een snelle, zakelijke outfit. In dit artikel geef ik jou een kijkje in mijn leven en de veranderingen die ik heb meegemaakt in de afgelopen periode.

 
Voor diegene die mijn video eind juli niet hebben gezien: ik heb halverwege juli ontslag genomen bij mijn werkgever. Achteraf gezien was dit één van de beste beslissingen die ik de afgelopen periode heb genomen. Helaas was ik wel wat aan de late kant toen ik besloot om te stoppen.
 

Ik vond het héérlijk

Ik had de afgelopen 5 jaar ‘officieel’ een baan van 36 uur maar maakte er een gewoonte van om er een aantal uren aan vast te plakken. Die uren werden ieder jaar weer iets meer. Nog even wat afmaken, deadlines kosten wat het kost willen halen en vooral iedereen tevreden houden. Met veel liefde, dat zeker. Maar 36 uur werd in 2015 gemiddeld 40, of soms eigenlijk iets meer. En 40 werd in 2016 weer 46 en eigenlijk standaard ook iets meer. Al die uren werken, al die keren dat ik te laat was met uitchecken en voor een dicht poortje bij de uitgang stond van het kantoor. De keren dat ik de beveiliging moest roepen om mij naar buiten te laten omdat ik nét iets te laat was en het hele pand al was gesloten. Of die ene keer dat ik het zat was en met hoge naaldhakken en lange rok besloot over het poortje te klimmen(van te voren keek ik snel om mij heen om te checken of er beveiligingscamera’s hingen, dat dan weer wel. Ik zag de beveiligers al voor mij terwijl ze mijn gestuntel vanuit de luie stoel bekeken). Om er vervolgens achter te komen dat ook de deur naar de fietsenstalling al was gesloten. En dus mocht ik weer zo een vriendelijke meneer in een zwart pak (lees: beveiliger) gaan roepen om mij te verlossen van hetgeen wat ik mijzelf aandeed.

De afgelopen jaren was er de gewoonte ingeslopen om mijn man in de lift te bellen of te appen dat ik naar huis ging. Ik was simpelweg niet in staat om netjes af te sluiten na 8 of 9 uur werken. Nee, ik voelde mij schuldig als ik voor 6 uur de laptop uit zette. En die vrije dag in de week, waar was die gebleven? Nee, dan kwam ik ook wel even naar kantoor als dat nodig was. Zo niet, dan ging de laptop toch wel even aan om tegen het einde van de avond pas uit te gaan. – Stel je voor dat iemand mij nodig zou hebben – Tot zondagavond want dan kon ik alvast de week voorbereiden.

 

Eind 2014 begon ik met Prettybusiness en ook dit wilde ik goed doen. Met al mijn toewijding en perfectionisme begon ik met schrijven in mijn verre van perfecte Nederlands. Nu moet ik toch echt eerlijk bekennen dat ik mijn HBO propedeuse enkel in één jaar heb gehaald met dank aan veel bijlessen voor het vak Nederlands. Interpunctie, zinsopbouw en vooral spelling was een lichtelijk drama. Dus liet ik in de beginperiode van Prettybusiness ieder artikel van te voren aan iemand lezen die bereid was om mij feedback te geven. Anders durfde ik het niet online te plaatsen. Hallo extra werk! Langzamerhand werd Prettybusiness groter en het aantal uren dat ik er aan bestede meer. Er kwamen samenwerkingen bij, video’s, inschrijving bij de KvK, een boekhoudster en ik vond het héérlijk. Zwoegen tot ik erbij neerviel; overdag op kantoor en in de avond thuis.

Geen tijd om mijn zuurverdiende geld uit te geven, constant moe en mijn vriendinnen zag ik alleen in restaurants. Want eten moest ik toch en anders had ik geen tijd. Om nog maar te zwijgen over ‘ de man die in het huis rondloopt en waar ik ook wat mee moet’. Owja, en een boek uitbrengen is ook leuk. Ja, dan nemen we gewoon wat overuren op zodat ik in deze uren een boek kan gaan schrijven. Om vervolgens af en toe een nacht over te slaan want ook een boek geeft deadlines. Om daarna met 100 lagen make-up (niemand hoeft mijn vermoeidheid te zien) en stijf van de koffie weer vroeg op kantoor te verschijnen. En dan hopen dat ik die dag toch echt voor 8 uur naar huis kon. Kapot en met een hoofd dat duizelde.

 

Maar hey, I was living my dream!

Alles bij elkaar was een geweldige droombaan. Ja, dat dacht ik. Echt waar. Ik was ervan overtuigd dat dit het perfecte leven was voor mij en dat ik het heus wel zou volhouden. Ergens was het ook wel waar, over dat dromen. In werkelijkheid had ik alleen geen droombaan maar leefde ik in een droom. In een wereld die niet bestond maar die ik zo graag wilde ervaren. Ik wilde een succesvolle baan, een veelgelezen blog, bestseller schrijven, er geweldig uitzien en vooral ook iedereen blij maken. Dus ook een liefdevolle partner zijn, betrokken vriendin, vriendelijke buurvrouw en ga zo maar door. Daarom bleef ik in het weekend iets langer in bed liggen omdat manlief dat gezellig vond. Om ondertussen op mijn telefoon wel even mijn mails te checken, te beantwoorden en ‘ bij te blijven’ op social media. Ondertussen gaf ik mijn man natuurlijk geen aandacht op deze manier, waren alle antwoorden op de mailtjes vluchtig en was ik al helemaal niet ‘ bij’ op social media.

Het vreemde is dat dit proces lang toch best goed is gegaan. Ik sleepte bonussen binnen op mijn werk, wist een representatief uiterlijk te behouden, het aantal bezoekers op mijn blog nam nog steeds toe en nog voor de lancering van het boek wilde mensen alvast een gesigneerd exemplaar bestellen. Kortom: ik had geen reden om te stoppen met wat ik deed.

 

Psychische detox

Onbewust wist ik wel dat dit geen gezond leven was. Ik nam in juli 2 weken vakantie om even te ontsnappen. We zouden 1 week in een huisje gaan zitten en even niets doen. De andere dagen van de vakantie vulde zich vrij snel met zakelijke afspraken voor de promotie van mijn boek. Gelukkig had ik die ene week in het huisje waarin ik tot rust zou komen. Zoals ik in het filmpje eind juli vertelde heb ik in deze week besloten om ontslag te nemen van mijn kantoorbaan. Niet makkelijk maar met dank aan manlief kon ik de knoop snel doorhakken. Achteraf wilde hij niets liever dan zijn vrouw terug, begrijpelijk. Er was weinig over van de enthousiaste, impulsieve Aileen met een bak vol energie. Nee, die was verdwenen. Mijn dagen waren strak gepland, alles bestond uit structuur en de vrolijke spontaniteit was daardoor verdwenen. Net zoals mijn zintuigen trouwens. Voelen, horen, luisteren, proeven: niets deed ik volledig.

Na mijn vakantie bleek het proces van afscheid nemen lastiger dan dat ik had gedacht. Ik heb meerdere malen mijn tranen niet kunnen bedwingen terwijl ik dat zo graag wilde. Niet tijdens het gesprek met de manager wie ik fulltime assisteerde en ook niet toen ik mijn ontslag officieel via mail indiende. Gelukkig vonden ze snel een opvolger en kon ik deze nieuwe dame gaan inwerken. Wat voelde dat bevrijdend.

Helaas was het bevrijdende gevoel van korte duur. In overleg was besloten dat ik tot halverwege september zou doorwerken en in die periode mijn werkzaamheden over zou dragen. Mijn opvolgster was, nog zacht uitgedrukt, geweldig. Een grote bom energie, leergierigheid en passie ging gepaard met een goed geheugen en een optimistische kijk op deze wereld. Ik was blij met het feit dat zo een krachtig persoon mijn werk zou overnemen. Toen kon ik gaan loslaten en langzaam begonnen mijn zintuigen weer te werken. Emoties werden intenser want daar was nu in eens meer ruimte voor gekomen. Ik begon meer te voelen en kennelijk zag mijn lichaam de kans om zich te uiten.

 

dsc_0353

Een realtime foto zonder filter. Gewoon, zoals ik er nu echt bijzit. Zonder make-up in joggingbroek met laptop op de bank.

 

En daar was de grens…

Het begon met gebrek aan energie en een sterk gevoel van lusteloosheid. Ik kreeg niets meer uit mijn handen en dat frustreerde mij. Ondertussen werd de hoofdpijn iedere dag steeds sterker en langzamerhand werd ik duizelig. Ik wilde niet dat iemand dit zou merken en dus slikte ik pijnstillers. Nee, geen drugs hoor. Ik hoor je al denken ;-). Maar paracetamol, ibuprofen enzo. Mijn lichaam vond dit niet voldoende en besloot daarom om mij na 6 weken uit te schakelen. Op een donderdagochtend zat ik thuis te werken en in eens werd het zwart voor mijn ogen. Daarna ging ik vlekken zien, werd misselijk en alleen al het kijken naar mijn laptop was voldoende om dit gevoel te versterken. Ik werd warm, kreeg het koud en voelde dat het fout ging. Op dat moment wist ik dat ik overwerkt was. Ik belde mijn teamsenior, meldde mij ziek en ging naar bed. Iedere stap was teveel, ik kon niet meer.

Anderhalve week heb ik in bed gelegen en op de bank gezeten. Op kantoor waren ze geschrokken en ook lichtelijk in paniek. Ik had nog niet alles overgedragen en door mijn solistische functie was ik eigenlijk de enige die dat kon doen. Ja, ik was ziek maar ook nu wilde ik het goed doen. In de hoop mij beter te voelen besloot ik mijn werkzaamheden snel af te ronden. Het waren nog maar een paar documenten die ik moest overzetten vanaf mijn computer maar ook dit was niet makkelijk. Ik heb 2 dagen lang naar de computer gekeken en uiteindelijk mijn laatste taak kunnen volbrengen.

Er volgde een afscheidsborrel met een grote groep lieve collega’s die ontelbaar mooie cadeaus met zich mee brachten. Hartverwarmend, ik kan niet anders zeggen.

 

Mevrouw vaatdoek

Toen zat ik thuis. Mensen om mij heen noemde mij al weken ‘ stoer’ en ‘gaaf’ omdat ik de beslissing had genomen om mij volledig op Prettybusiness te gaan richten. Ik snap het ook wel, dat het stoer klinkt. Maar van binnen voelde ik mij een dood vogeltje. Of een vaatdoek, zoals ik wel eens thuis zei. Passief, zonder energie en hangend aan een labeltje genaamd ‘ ambitie’. Ik deed alleen iets als er echt wat moést gebeuren zoals naar de dokter, eten of gewoon onder de douche stappen.

Als aller allerlaatste taak moest ik een workshop geven bij mijn oude werkgever. Ik zal eerlijk zijn: het was geen feest. Opnieuw was m’n lichaam niet gediend van mijn actie en werd ik meteen een halt toegeroepen. Direct na de workshop kreeg ik heftige hoofdpijn, krampen en spierpijn. Nee, dit was geen goede zet van mij.  Maar daarna kon ik alles afsluiten.

 

En toen?

Ja, dat ‘ toen’….daar zit ik nu in. Vandaag zit ik in total 5 weken ’thuis’. Hoewel, dat klinkt weer alsof ik geen werk heb en niets aan het doen ben. Dat is niet zo. De passie die ik heb voor Prettybusiness is door deze ervaring niet minder geworden. Sterker nog, ik merk dat ik juist door mijn passie sneller ben geneigd om weer aan het werk te gaan. Zonder passie zou ik immers veel langer als vaatdoek blijven hangen.

Deze week lag ik voor het eerst wakker in bed omdat ik inspiratie kreeg voor een nieuw boek. Het onderwerp spookte al langer in mijn hoofd maar plotseling kreeg het een invulling. Ik zag details, subhoofdstukken en een cover. Alles werd in eens duidelijker. Voor het eerst in lange tijd kon ik weer creatief nadenken kreeg ik zin om nieuwe projecten te starten.

 

Wat ik aan het doen ben

Misschien vraag jij je af wat ik dan in vredesnaam de hele dag aan het doen ben. Heel simpel: teruggaan naar de basis. Eenvoudig leven, rustig aan doen en zorgen voor regelmaat. Ik sta doordeweeks iedere dag om half 8 op wanneer manlief naar zijn werk gaat. Ik ontbijt, smeer zijn brood en ruim de keuken op. Ik doe het huishouden (is even wennen, ik had tot juli een schoonmaakster), spreek regelmatig af met vriendinnen en lees boeken. Tussendoor zit ik op de bank om uit te rusten, kijk ik Youtube filmpjes en soms TV. Zo lekker simpel. Ik geniet ervan.

En ja, zoals ik al zei ben ik ook bezig met Prettybusiness. Video’s opnemen, blogs schrijven en alles wat erbij komt kijken draait natuurlijk gewoon door. Alleen dan doe ik het rustig aan. Ik ben jaloers op bloggers die naast hun fulltime baan dagelijks een artikel posten terwijl ik met zeeën van tijd maximaal 2 of 3 per week online kan zetten. Maar de energie voel ik langzaam weer terugkomen en dat is fijn.

 
 

Groetjes,

Aileen

 

4 reacties

  1. Wat super dat je dit verhaal deelt..! Ook de minder mooie dingen laten zien, je moet het maar durven! Ik word er in ieder geval enorm door geïnspireerd en het zegt mij dat het goed is om soms je zekerheden los te laten en jezelf opnieuw uit te vinden. Hoe het nu verder gaat weet niemand maar dat jij weer op je pootjes terecht komt, of misschien al wel bent gekomen, daarover bestaat geen twijfel. Ik heb op mijn werk aangegeven geen contractverlenging te willen, en dat is iets minder rigoureus maar komt feitelijk in de buurt van jouw actie. Ik heb mij van de week ingeschreven bij de kvk omdat ik denk dat ik vrouwen vooruit kan helpen die vast lopen in hun werk. En niet omdat ik het zo goed weet, maar meer omdat ik weet dat die vrouwen het antwoord diep van binnen wel weten maar iemand nodig hebben die de juiste vragen stelt om die antwoorden te vinden. Ik weet alleen nog niet zo goed hoe ik dat op een juiste manier in de markt kan zetten maar ook dat ga ik leren en komt goed. Misschien wordt het een bumpy road maar we gaan het meemaken. En zo niet… Dan niet! 🙂

    Ps: ik vind je ook mooi zoals je op de bank zit!

    • Dankjewel Evelyn. Wat super dat ik jou met dit artikel heb weten te inspireren.
      Heel goed dat jij deze stap hebt genomen. Je hebt een mooi doel en niets is beter dan daarvoor gaan. Succes! 🙂

  2. Meid, wat een verhaal. Je bent duidelijk te ver door gegaan, maar ik hoop dat je er weer bovenop krabbelt. Maar dat komt wel goed zo te horen. Ben benieuwd naar je nieuwe boek! Bedankt voor het delen van je ervaring.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge