Deel 2: die jaarlijkse ongemakkelijke kerstborrel op kantoor

Gisteren publiceerde ik een artikel over mijn ervaringen met kerstborrels op het werk. Ik vond dat best spannend, want het was wel even buiten mijn comfortzone. Het ging niet over het uiterlijk, maar wel weer over het werk. Eigenlijk was ik ook vooral een beetje gespannen door de toon waarop ik het artikel schreef. Deze was namelijk wel een beetje sarcastisch en met een tikje zwarte humor. Maar jeetje, het viel duidelijk erg goed bij de lezers en al snel kreeg ik berichten dat het verhaal erg herkenbaar was. Vandaag is het tijd voor deel 2: die jaarlijkse ongemakkelijke kerstborrel op kantoor.

Dit artikel is echt het vervolg op deel één, dus als je die nog niet hebt gelezen dan raad ik je aan om dat te doen. Ik heb deel één en twee ook in één keer geschreven.

 

 

Deel 2: die jaarlijkse ongemakkelijke kerstborrel op kantoor

 

De manager met teveel drank

Nu je dan toch eindelijk die collega hebt afgewimpeld met het borrel-excuus beland je bij de dranktafel. Maar met een paar van dat soort mensen op een avond sta je uiteindelijk iets te vaak in die hoek. Om daar dan maar uit gemak te blijven staan, want daar tref je natuurlijk de gezellige collega’s die zojuist hetzelfde hebben meegemaakt. Die daar dan ook maar blijven staan om nog meer van dit soort situaties te vermijden. En ach, er zijn ergere locaties om te hangen tijdens de kerstborrel.

Als je na de speech en die vervelende collega denkt dat de situatie al ongemakkelijk genoeg is, dan ben je zeker nog niet lang genoeg gebleven. Want het wordt pas tenenkrommend wanneer managers teveel hebben gedronken. Om dat mee te maken moet je iets langer blijven dan de gemiddelde ambtenaar. Dat is op zich niet zo heel lastig. Want de meesten gaan om vijf uur of half zes weg. Begrijp mij niet verkeerd, maar dat was in het verleden dan wel weer één van de momenten waarbij het ambtenaren cliché duidelijk tot zijn recht kwam.

Maar niet de managers die naast hun baan ook nog eens fulltime bezig wijn met hun eigen invulling van profilering. Lees: die bij iedere gelegenheid een kans zien om zichzelf ongegeneerd op de kaart te zetten. Of het nu positief of negatief is. Dat deze kerstborrels daar totaal niet geschikt voor zijn, dat vergeten ze met alle drank op natuurlijk. Net zoals hun gevoel voor schaamte, fatsoen of enkele andere algemeen geaccepteerde normen en waarden.

Je pikt ze er ook zo uit. Ze praten constant in groepjes waarbij mensen in een rondje staan en er minimaal één manager van hetzelfde niveau of, nog liever, één hoger aanwezig is. Het volume is ook altijd duidelijk hoger want ze moeten natuurlijk wel gehoord én gezien worden. Je weet pas echt dat je de juiste aangeschoten manager hebt getroffen wanneer je er bij komt staan. Zo iemand zegt dan net iets te amicaal ‘Hey…’ en slaat in het ergste geval gelijk een arm om je heen. Bij voorkeur een arm waar een onderhemd omheen zit en een oksel met een penetrante transpiratiegeur. Die iedereen ruikt én ziet.

Ja, nu heb je beet. Dit zijn de allerergste. Het liefste wil je popcorn pakken en alvast klaar gaan zitten. Dit wordt entertainment. Maar ja, popcorn hebben ze niet en je mag het doen met statafels. Dus sta je daar met je wijntje, die je uiteraard de hele avond hebt afgewisseld met glaasjes water en frisdrank. Want zelf wil je niet diegene zijn die ook zo dronken staat te lallen in een groepje grijze ambtenaren.

Ondertussen komen dezelfde ramptoeristen, ofwel je collega’s die ook op zoek zijn naar ongemakkelijk entertainment, erbij staan. En dan gebeurt het, je krijgt alles te horen wat je normaal niet hoort. En soms ook niet wilt horen. Wie er ruzie heeft met wie, welke managers de ergste opmerkingen tijdens het MT overleg maken en natuurlijk veel te veel details over hun eigen relationele thuissituatie. Kortom: de ongezouten realiteit in een gênant jasje van teveel drank. Om vervolgens de rood aangelopen manager die erbij staat geforceerd in het verhaal te trekken zodat hij niet in zijn eentje voor gek staat.

Bingo, nu heb je dus twee ongemakkelijke managers. Wanneer de ander ook iets teveel heeft gedronken, dan zijn het net twee potten knakworsten voor de prijs van één: bij gebrek aan beter eten kies je er voor één, maar als de tweede in de aanbieding is dan neem je die er ook bij. Gewoon, omdat het altijd van pas kan komen. En zo is het ook met die ongemakkelijke gesprekken; het zijn geen intellectuele hoogstandjes, maar de informatie komt altijd wel goed van pas. Al is het alleen al om er daarna smakelijk om te kunnen lachen met je collega’s.

 

Wie heeft het hert gestolen?

Oké, meestal ben je wel klaar met alle ongemakken na de kerstborrel. Maar bij de laatste borrel waar ik aanwezig was bleek de situatie nog niet tenenkrommend genoeg te zijn.

Tijdens de betreffende borrel hadden de dames van de facilitaire dienst voor de gelegenheid een tweetal herten neergezet. Jawel, midden in de gang naast de beamer stonden een paar plastic beesten tussen de gouden slingers en ballen opgesteld. Niemand wist waar deze ineens vandaan kwamen, maar als organisatie die zich mede bezig hield met natuurbeheer kon dit niet heel lastig zijn. Dat dacht men tenminste.

De ochtend na de kerstborrel verscheen er een bericht op het intranet dat één van de herten tijdens de borrel was verdwenen. Het deed mij meteen denken aan een vriendin van mij die ooit een houten beeld van een kaketoe mee nam na het uitgaan. Om die vervolgens in het bed naast haar vriend te leggen, in de hoop dat hij in zijn slaap zijn armen om de kaketoe heen zou slaan. Zodat zij daar natuurlijk een foto van kon maken en door kon sturen. Het geheel verliep helaas niet helemaal volgens plan.

Ah fijn, ik zag het dus al voor mij. Maar je zult begrijpen dat het even duurde voordat de hertendief schuld durfde te bekennen en dus werd er in de tussentijd heftig op het intranet gediscussieerd. Aan de ene kant had je het kamp ‘dit is diefstal en dus onacceptabel’ en aan de andere kant diegene die er de lol wel van zagen. Opmerkingen als ‘de herten zijn uit het ambtenarenland gevlucht’ en ‘het was te druk voor ze’ kwamen voorbij. Om dan vervolgens onder die opmerkingen te lezen hoe ze door collega’s met een wijzend vingertje terecht werden gewezen. En weer zaten ik en diezelfde collega’s als tijdens die avond klaar met popcorn om het ongemakkelijke tafereel aan te kijken.

Dat waren nog eens tijden…

 

Groetjes,

Aileen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge