Britse echtscheidingsadvocaat verbiedt truien en vesten op kantoor

Nu de temperaturen langzaam dalen, is het heerlijk om een vest te dragen wanneer je aan het werk bent. Maar daar denkt de bekende Britse echtscheidingsadvocaat Ayesha Vardag anders over. Zij heeft recent haar medewerkers een uitgebreide mail gestuurd waarin ze tot in detail vertelt wat ze wel en niet mogen dragen op kantoor. En dat gaat best ver.

Bijzondere dresscode

De eigenaresse van het advocatenkantoor heeft in de e-mail een onderscheid gemaakt tussen de dresscode van het mannelijk en het vrouwelijk personeel. 

Heren

• Kleding moet een formele uitstraling hebben en op maat gemaakt zijn.
• Wollen tuien of vesten, kleding die is gemaakt van tweed of doorgestikte broeken (waarbij onder meer de broekspijpen zijn afgewerkt met zichtbaar stiksel) zijn niet formeel en dus verboden.
• Strakke broeken en schoenen met puntige neuzen zijn ook niet toegestaan.
• Schoenen moeten klassiek en zwart zijn.
• Sportschoenen zijn verboden. 
• De kleur bruin mag niet worden gedragen.
• Het advies is om minder kleding te kopen, en meer te letten op kwaliteit.

Dames

• De kleding moet net zo formeel zijn als die van de heren, maar mag discreet sexy, kleurrijk of flamboyant zijn. 
• Schoenen moeten elegant zijn. Hoge hakken zijn niet verplicht, maar worden wel als elegant beschouwd.
• Slippers zijn verboden.
• Vesten zijn (bijna) nooit toegestaan. Daarbij staat dat de eigenaresse ooit een stagiaire om deze reden tijdens een bijeenkomst heeft weggestuurd. Diegene mocht alleen terugkomen met een jasje.
• Op maat gemaakte jasjes en jurken worden gezien als passende, zakelijke kleding.
• Broekpakken zijn toegestaan. Vardag vertelt daarbij dat ze bij haar vorige baan door haar ex-man werd berispt toen ze een broekpak droeg en het daarom nu aanmoedigt.
• Sjaals zijn toegestaan, mits ze zijn gemaakt van zijde en een klassieke uitstraling hebben. Ze mogen er niet slordig of gehavend uitzien.
• Panty’s moeten een neutrale kleur hebben. Zwarte panty’s mogen alleen gedragen worden met zwarte of donkergrijze kleding.
• Rokken moeten lang genoeg zijn. De exacte lengte staat er niet bij.
• Rekbare stoffen zijn alleen toegestaan als ze er klassiek en formeel uitzien. 
• Baggy, vormloze of goedkoop ogende kleding is niet toegestaan. 
• Grote prints en patronen, stippen of bloemen zien er volgens de eigenaresse zelden zakelijk uit wanneer deze zijn verwerkt op grote oppervlakken. Denk hierbij aan jassen, truien of jurken. Op een sjaal of blouse zou het misschien wel mogen.
• Het haar moet schoon zijn of tenminste zo lijken.
• Lang haar opsteken is niet verplicht, maar het wordt aangeraden om dit te overwegen. 
• De dames moeten er elegant, verfijnd en klassiek uitzien. Maar wel met glamour en stijlvol. Als ze twijfelen, dan moeten ze kiezen voor een klassieke en simpele stijl.
• Ze mogen er niet zuur uitzien, maar ook niet saai. Volgens Vardag is dit een bepaalde balans waar de dames over het algemeen wel goed mee om kunnen gaan.
• Nagels moeten gevijld zijn en mogen alleen gelakt zijn met neutrale kleuren. 
• Blanke lak, gecombineerd met goed vijlen en het oliën van de nagels wordt aangeraden omdat werken op het kantoor een druk en actief leven is.
• Vardag geeft zegt dat ze de dames kan laten zien hoe je een sjaal knoopt of een chignon (knot in de nek) plaatst. 

Tijdens openbare gelegenheden en sociale bijeenkomsten zoals recepties moeten de medewerkers de kleuren van het bedrijf dragen. De kleding mag dus alleen rode, zwarte, zilveren, grijze of ivoren kleuren hebben. Dit moet effen zijn. Strepen en stippen zijn niet toegestaan. 

Gezondheid en naleving 

De lijst gaat verder dan uiterlijke verzorging en kleding. Vardag geeft aan dat de medewerkers hun gezondheid, lichaamsbeweging en conditie op peil moeten houden. Volgens haar zorgt dit ervoor dat men zich beter en sterker voelt, maar dat je er ook geweldig uit gaat zien. Daar voegt ze aan toe dat ze zich de laatste tijd veel pleziertjes heeft ontnomen en geleerd heeft om van salades te houden. Dit, in combinatie met de Jane Fonda training die ze volgt, heeft ervoor gezorgd dat ze een kledingmaat is afgevallen.

De e-mail wordt afgesloten met de mededeling dat er iemand binnen het bedrijf is aangewezen om te letten op de naleving van de dresscode. Wanneer medewerkers zich er niet aan houden, dan zullen ze door deze persoon worden aangesproken.

Heel bijzonder

Ik heb in al die jaren dat ik schrijf over zakelijke dresscodes een hoop gezien en gelezen, maar dit is toch wel de meest bijzondere. Het lijkt wel een grap. Alsof het gaat om het vervolg van de film The Devil Wears Prada, waarin we hebben kunnen zien welke bizarre eisen er worden gesteld aan het uiterlijk van medewerkers bij de Amerikaanse Vogue. 

Het verbaast mij dan ook niet dat verschillende media hierover hebben geschreven. Vaak worden de inhoudelijke regels, zoals het verbieden van vesten, hierin uitvoerend omschreven. Maar ik zie ook een aantal andere, minstens net zo opvallende zaken.

Op de eerste plaats is de dresscode op een zeer persoonlijke, bijna intieme  manier omschreven. Vardag betrekt zelfs haar liefdesleven erbij, door te benoemen dat haar ex-man geen broekpakken op de werkvloer toestond. En dat dit voor haar juist een reden is om het aan te moedigen. Wie dit leest heeft meteen door dat de aanmoediging niets te maken heeft met het kledingstuk, maar met de persoonlijke frustraties van de advocate. 

Ten tweede laat deze e-mail heel goed de strijd zien waar vrouwen mee te maken hebben op de werkvloer. Ik heb het over de constante afweging tussen er zakelijk en representatief uitzien, maar aan de andere kant niet saai of zuur willen ogen. Een grens die voor vele vrouwen lastig is en vaak zelfs onmogelijk. Want wat voor de een iets te zakelijk is, kan voor de ander juist weer iets te casual zijn. 

Nut van een dresscode

Ten slotte staat het stuk vol met vage, suggestieve woorden en tips. Termen zoals ‘misschien’ of ‘meestal’ moeten bij het opstellen van een dresscode worden vermeden. Een dresscode is juist om duidelijkheid te geven, niet om mensen te laten nadenken over wat ‘misschien’ een goed idee zou zijn om aan te trekken. Dan kun je beter met z’n allen een discussie voeren over een bepaalde kledingstijl en hoe je dit het beste binnen het bedrijf zou kunnen implementeren. 

Wat dat betreft wordt de plank op verschillende vlakken flink misgeslagen. Hoewel professionaliteit geambieerd wordt, is de e-mail dit allerminst. De regels zijn sterk verbonden met persoonlijke ervaringen en smaak. En dit is juist wat je niet mag doen als werkgever. Voor het opstellen van een dresscode moet je als bedrijf goed weten wat je wettelijk gezien wel en niet kunt vragen. Een representatief uiterlijk mag je vragen, maar hier zijn richtlijnen aan verbonden. Je kan niet verlangen dat iemand zich precies kleedt naar jouw smaak. En als je dat wilt, dan zul je bedrijfskleding aan je werknemers moeten geven. 

Ik denk dat de eigenaresse dit stiekem ook wel weet. Ze is immers een advocaat. Daarom worden er ook veel suggesties en richtlijnen gecommuniceerd in plaats van keiharde eisen. Veel van wat ze wil, dat kun je simpelweg niet eisen. En dat is maar goed ook.

Dromen van een kantoor vol met modellen, dat mag natuurlijk wel. Het is alleen de vraag of het slim is om dit te delen met je medewerkers. Want als ze zich al zo goed kunnen kleden, waarom zou je er dan zo’n onnodige druk op leggen?

Groetjes,

Aileen