Een prismabril op het werk: werkt het?

Afgelopen maand publiceerde ik een artikel over de ziekte van Ménière. Hierin vertelde ik hoe ik er achter ben gekomen dat ik deze ziekte heb en gaf ik advies voor diegenen die hier ook mee worstelen. Ik ontving heel veel positieve reacties van mensen die het herkenden.

Een veel voorkomende vraag was of de prismabril, waar ik aan het einde van het artikel over schreef, mij hielp tegen de duizelingen. Op dat moment droeg ik de bril slechts een paar dagen en kon ik er nog niet echt een oordeel over vellen. Inmiddels staat de bril alweer ruim een maand op mijn neus en kan ik er wat meer over vertellen…

Prismabril?

Voordat ik inga op mijn ervaringen zal ik eerst uitleggen wat een prismabril is. Deze speciale bril is in 1940 uitgevonden door de Amsterdamse KNO-arts Utermöhlen. Hij kwam er achter dat zijn vrouw, die last had van de ziekte van Ménière, baat had bij een bril met zwakke, asymmetrische prismatische glazen.

Bij de meeste mensen kunnen de ogen nadat het lichaam heeft bewogen, of na het sluiten en weer openen van de ogen, snel stabiliseren. De ogen kunnen makkelijk weer op één vast beeld focussen. Mensen met de ziekte van Ménière kunnen dit niet. Het evenwichtsorgaan is verstoord. Aangezien veel mensen de ziekte aan één kant hebben, zoals ik aan mijn rechteroor, heb je dus te maken met een eenzijdige verstoring van het evenwicht. Helaas kan de goede kant, in mijn geval aan de linkerzijde, dit niet compenseren voor de slechte kant.

Zodra de stand van de ogen overeen komt met wat het evenwichtsorgaan wil, dan wordt het beeld dus gestabiliseerd. Met deze gedachte bedacht Utermöhlen de prismabril. De glazen zijn op zo’n manier geslepen dat de ogen worden gestimuleerd om een bepaalde richting op te kijken. Op die manier neemt de duizeligheid af.

Ogen opmeten

Wie bovenstaand verhaal leest, zou verwachten dat artsen direct deze bril adviseren bij mensen die last hebben van de ziekte van Ménière, of een andere vorm van constante duizeligheid. Maar nee, zowel mijn huisarts als mijn KNO-arts hebben niets gezegd over de bril.

Ik ben achter het bestaan gekomen tijdens mijn online zoektocht naar tips over de ziekte. Zo bleek de prismabril bij 86% van de mensen met de ziekte van Ménière het aantal aanvallen te reduceren. Ondertussen adviseerden mensen in mijn omgeving om mijn ogen te laten opmeten. Want misschien zou mijn zicht ongemerkt achteruit zijn gegaan en kon een bril op die manier mijn duizeligheid verlichten. Kortom: ik had genoeg redenen om naar de opticien te gaan.

Ik maakte een afspraak bij Specsavers in het centrum van Haarlem en kon dezelfde dag al terecht. Tijdens de test werd zowel scherpte van mijn ogen onderzocht als de afwijking door de verstoring van mijn evenwichtsorgaan. Mijn rechteroog bleek een afwijking van 0,5 te hebben en mijn linkeroog een afwijking van 0,25. Een minimaal verschil dus. Maar de duizeligheid, die kwam duidelijk naar voren. Mijn ogen bleken inderdaad niet in staat om beeld te stabiliseren.

Sceptisch

Als test kreeg ik een bril met prismaglazen op. Het was bizar, maar ineens zag ik alles scherper. Terwijl die bril enkel prismaglazen had en niet eens op sterkte was geslepen. Dit was een bijzondere ontdekking voor mij. Ik wist direct: ik moest de prismabril een kans geven.

Ondanks de positieve ervaring was ik toch nog wat sceptisch. Ik zag wat beter, maar zou het ook helpen tegen aanvallen? Zou het de duizeligheid op lange termijn blijven onderdrukken?

Om die reden wilde ik niet te veel geld uitgeven aan dit experiment. Ik koos ik voor een basic, zwart montuur. Het slijpen van de prisma’s in de glazen bleek kosteloos te zijn en door een aanbieding was ik uiteindelijk 89 euro kwijt voor de complete bril.

Even wennen

Hoewel ik goede hoop had, vielen de eerste dagen enorm tegen. Ik was sowieso al vaak moe door de duizeligheid, maar deze bril maakte het nog erger. Mijn ogen deden soms zelfs pijn na een paar uur werken met deze bril op. Nee, dit was geen feest. Maar ik wist ook dat het normaal was dat je ogen moeten wennen. En dus dwong ik mijzelf om hem minstens vier tot vijf uur per dag te dragen en dit dagelijks op te hogen.

Na zes dagen betrapte ik mijzelf ineens op het feit dat ik soms zelfs zocht naar mijn bril. Als ik hem niet op had, dan miste ik hem. Vooral wanneer ik aan het werk was, was kijken naar het scherm veel fijner met deze bril op. Dit had ik niet verwacht.

Fijne ondersteuning

Inmiddels draag ik de bril alweer ruim een maand en ik ben er enorm blij mee. Het lost mijn evenwichtsstoornis niet op, het haalt ook niet de oorsuizen weg, maar het is een fijne ondersteuning. Ik heb sindsdien één aanval gehad en helaas heeft dit opnieuw voor gehoorverlies gezorgd. Dat is iets wat helaas bij de ziekte hoort en wat ook niet meer terug komt.

Toen ik laatst tijdens een etentje met mijn schoonfamilie aan een hoek van een grote tafel zat, kon ik de mensen niet meer goed verstaan. Ik besloot met mijn man, die precies tegenover mij zat, van plek te wisselen zodat mijn oor aan de ‘goede’ kant zat. Op dat soort momenten haalt de bril mijn gehoor niet terug, maar merk ik wel dat het mij rust geeft. Wanneer je minder goed kunt horen, dan moet je beter focussen op iemand zijn gezicht om te begrijpen wat iemand zegt.

Duizeligheid en slechthorendheid is een slechte combinatie bij sociale contacten. Wat dat betreft ben ik blij dat ik schrijver ben van beroep, en dat ik dus vooral veel achter een computer zit. Wanneer ik mensen voor mijn werk spreek, dan gebeurt dit vaak via e-mail of telefonisch. Wanneer ik de deur uit moet voor een afspraak, dan zorg ik ervoor dat ik van te voren voldoende slaap en rust. In combinatie met de bril gaat dit tot nu toe erg goed. Ik kan langer mijn concentratie vasthouden en ik heb minder snel aanvallen.

Draag jij toevallig ook een prismabril of heb jij dit in het verleden gedaan? Ik ben benieuwd naar jouw ervaring!

Groetjes,

Aileen