Hoe mijn man stiekem ook in de werkkleding zit

Terwijl ik languit op de bank lig, kijk ik nog eens op de klok. Half vier precies. Als ik nu ga douchen en opmaken, dan ben ik nog op tijd. Dan kan ik nét nog even langs de kringloopwinkel naast zijn werk en hem daarna ophalen. Nog even neem ik diep adem. Ik ben moe, maar ik weet ook hoe leuk hij het vindt om vanaf het werk samen naar huis te fietsen. Hup Aileen, opstaan!

Mierzoete limonade

Terwijl ik de toeristische route neem langs alle mooie huizen en het water kijk ik nog eens om mij heen. Wat is het mooi hier. Wat ben ik verliefd op Haarlem. Via de brug rijdt ik langs de villa’s en dan het Heemsteedse bedrijventerrein op. In twintig minuten dit keer, dat heb ik netjes gedaan.

Na mijzelf te hebben verlekkerd aan al het oude, porseleinen servies in de kringloopwinkel glip ik om vijf voor vijf nog net naar binnen bij Probin van Zuylen. Zijn collega’s waren langzamerhand al bezig met het afsluiten bij de deur. Vriendelijk word ik begroet. Met stevige stappen loop ik snel het pand door. Het is allang geen kleine winkel meer. Eerder een enorme hal die door de grootte iedere keer weer indruk op mij maakt.

Terwijl mijn hakken klikken over de vloer en het pand door galmen, moet ik denken aan het moment dat ik hem voor het eerst kwam opzoeken. Een kleinere winkel, met dezelfde hoge hakken en in een jurk met zebraprint. Het beeld van mijzelf in het afschuwelijke en veel te korte jurkje flitst voorbij wanneer ik via de gangpaden naar de kassa kijk. Nee, daar staat hij ook niet. Ik loop door. Er lijkt geen einde aan het pad te komen.

Mijn hart maakt een klein sprongetje wanneer ik hem in de verte in het magazijn zie staan. Met een grote glimlach komt hij naar mij toe en geeft een stevige zoen op mijn mond. ‘Ik moet nog even wat doen’ hoor ik hem zeggen terwijl hij met mij naar het koffie apparaat loopt. Hij trekt het kasje onder het apparaat open en kijkt mij glimlachend aan. ‘En limonade!’. Nee, niemand kent mij zo goed als hij. Koffie is fijn, maar er gaat weinig boven een glaasje ijskoude limonade.

Zodra ik de bodem van het bekertje vul met de mierzoete siroop loopt hij weg. Maar ik sta niet lang alleen. Binnen een minuut loopt zijn collega met open armen naar mij toe. ‘Ik moet je feliciteren’ zegt hij terwijl ik drie zoenen op mijn wang ontvang. ‘Waarmee?’ vraag ik hem verbaasd. ‘Ik hoor hoe goed het gaat met je werk. Zo fijn!’ Ik moet lachen en kan niet anders dan knikken. Ja, het gaat goed. En weer ben ik overdonderd. Een groter pand, meer mensen en meer spullen, maar de warme sfeer is nog steeds hetzelfde als veertien jaar geleden.

Tweede sprongetje

Na een kort gesprek verschijnt Danny weer aan mijn zijde. Ondertussen gaan mijn ogen naar boven, richting de afdeling met werkkleding. ‘Mag ik even kijken?’ vraag ik hem. Hij knikt en loopt meteen naar de trap toe. Eenmaal boven aangekomen krijg ik gelijk een rondleiding over de afdeling. Wanneer ik langzaam door de paden loop merk ik hoe mijn hart weer een sprongetje maakt. Even ben ik in de war. Normaal gesproken zorgt de kleding hiervoor, maar nu is het de situatie die het gevoel veroorzaakt.

Terwijl ik volgzaam achter hem aanloop en zijn verhaal aanhoor, dwalen mijn gedachten af. Toen ik hem veertien jaar geleden ontmoette had ik dit nooit verwacht. Ik was zeventien en begon net met mijn mode opleiding terwijl hij hier stage liep. Ik ging daarna Bestuurskunde studeren en kwam terecht bij de provincie Noord-Holland terwijl hij hier fulltime in dienst kwam. En toen, op 31 december 2014 werd zij geboren: Prettybusiness.

Ik schrik op wanneer hij vol enthousiasme begint te vertellen over alle merken die worden verkocht en welke items het populairste zijn. Ondertussen glijden mijn handen langs de T-shirts die ik herken. Die heb ik ook thuis liggen. ‘Ik zei toch dat ik ze ook verkocht?’ zegt hij met een glimlach. Jawel, dat is zo. Ik had recent wat werkkleding vanuit kantoor naar huis meegenomen en hij herkende direct het labeltje in de nek. 

Diep graven

Gevoelens van verwarring en blijdschap maken langzamerhand plaats voor trots. Voor de buitenwereld is hij een specialist op het gebied van hang- en sluitwerk. En ja, ik zie zijn ogen ook altijd afdwalen naar sloten wanneer we een nieuw huis bezoeken. Maar ondertussen verkoopt hij ook alweer veertien jaar werkkleding. 

Zijn bescheiden houding zorgt ervoor dat hij zijn kennis niet snel deelt. Zelfs niet toen ik mijn fulltime baan opzegde om met Prettybusiness verder te gaan. ‘Ik zie er heel veel potentie in. Ik weet zeker dat jij dit tot iets heel moois kan laten uitgroeien,’ zei hij. Het is eigenlijk best wel flauw, die valse bescheidenheid. Want terwijl ik mij zeven dagen per week verdiep in zakelijke mode en werkkleding, heeft hij een schat aan kennis in zijn hoofd zitten. 

Ik moet alleen gerichte vragen stellen en graven, diep graven. Nu interview ik geregeld mensen voor Prettybusiness en ben ik gewend om op zoek te gaan naar informatie. Maar graven naar informatie over werkkleding bij mijn eigen man, dat is nog nieuw. Voor hem ook. Want welke schep ik ook gebruik, zijn introverte karakter maakt het soms lastig. Tot ik soms een kleine diamant vind, zoals het artikel over de wat gekleurde helmen betekenen. Voor de exacte betekenis heb ik iemand uit de praktijk geïnterviewd, een lezer die jaren een helm heeft gedragen.

Maar het concept voor het artikel, dat had Danny bedacht toen hij op een avond op de bank meekeek met mijn werk achter de laptop. ‘Wist je dat alle kleuren een eigen betekenis hebben?’ vroeg hij plotseling.

Volgende fase 

Hij onderschat zijn kennis nog wel eens. Dan verwijst hij mij door naar Patricia, zijn collega die gespecialiseerd is in werkkleding. Na haar verhalen te hebben aangehoord sluit zij dan af met de woorden ‘dat Danny hier ook wel iets van weet’. Wat? Hij zit naast mij op de bank en vertelt mij niets?! Aan de andere kant van de lijn hoor ik Patricia schateren van het lachen. ‘Ga nog maar even met hem kletsen en kom maar terug als je meer vragen hebt, ‘ zegt ze. Wanneer ik hem vertel wat ik zojuist heb gehoord, kijkt hij mij met een vragende blik aan. ‘Ja, dat weet ik. Maar ik wist niet dat jij dat wilde weten. Of dat ik dat wist.’

Danny zegt altijd dat een leven met mij nooit saai is. Want ik bedenk altijd iets en daardoor maakt hij altijd iets mee. Zegt hij. Maar weet je hoe spannend het is om te wonen met een man die stiekem een schat aan informatie heeft? Dat hij niet eens door heeft, terwijl jij er alles over wilt weten? Geloof mij, Fifty Shades of Grey is er niks bij. 

Groetjes,

Aileen