Mahuta is eerste minister met Māori gezichtstatoeage

Afgelopen week gebeurde er iets bijzonders in Nieuw-Zeeland. Voor het eerst werd een inheemse vrouw uitgeroepen tot minister van Buitenlandse Zaken. Daarmee schrijft politica Nanaia Mahuta niet alleen geschiedenis voor in de boeken, maar is ze voor het buitenland ook een opvallende verschijning door haar gezichtstatoeage.

Mahuta is eerste minister met Māori gezichtstatoeage

Mahuta haar politieke carrière begon zonder gezichtstatoeages, maar daar bracht zij in 2016 verandering in. Ze deed mee met een Māori-ontwerpceremonie voor tatoeages en werd daardoor het eerste vrouwelijke parlementslid met een lip-en kintatoeage. Vorig jaar schreef ze op Twitter dat dit voor haar een positieve manier was van culturele expressie waarbij ze haar trots voor Māori (de oorspronkelijke bewoners van Nieuw-Zeeland) kon laten zien.

De geschiedenis van de Māori gezichtstatoeage

De Māori-tatoeages, ook wel bekend als moko kauae, zijn van oudsher een manier om te laten zien wie je bent en waar je vandaan komt. Daarom is iedere afbeelding uniek en verwijst meestal naar een beroep, sociale status of familiegeschiedenis.

Bij de heren wordt de moko kauae vaak op het gezicht, de billen of dijen geplaatst. Bij dames zijn het meestal de lippen en de kin die worden versierd. Vanuit traditie worden de pigmenten voor de tatoeages gemaakt van verbrand hars van kauribomen, gemengd met roet en olie of andere vloeistoffen. Maar tegenwoordig worden er ook wel eens moderne tatoeagemachines gebruikt, onder meer omdat het minder pijnlijk zou zijn.

Het nieuws presenteren

Naast Mahuta zijn er in Nieuw-Zeeland steeds meer bekende mensen met de traditionele gezichtstatoeage. Vorig jaar was Oriini Kaipara bijvoorbeeld de eerste journaliste die met een moko kauae het nieuws presenteerde op een reguliere televisiezender. 

Dit was voor haar best spannend, zo vertelde ze in een interview aan Woman’s Day, een Nieuw-Zeelands online magazine. Omdat de traditie vooral door oudere generaties in stand werd gehouden, was haar familie best geschokt toen ze vertelde dat ze eraan dacht om deze te laten zetten. Zij had op dat moment slechts één tante in haar familie met een moko kauae. Maar dat lijkt met de nieuwe trend dus te gaan veranderen…

Goede ontwikkeling

Ik vind het een fascinerende ontwikkeling. Waarom zouden Nieuw-Zeelanders nu ineens steeds meer terug gaan naar de tradities van de Maori’s? En waarom is de moko kauae nu pas zichtbaar in de media, terwijl het al zo lang hoort bij hun cultuur?

Ik besluit het mijn vriendin Alissa te vragen. Zij is geboren in Nieuw-Zeeland en heeft er een deel van haar jeugd ook doorgebracht. 

”Dit alles heeft te maken met de geschiedenis van het land. De Maori’s worden sinds de negentiende eeuw vaak als lui beschouwd door veel Nieuw-Zeelanders (ook wel Kiwi’s genoemd). Hoewel de werkeloosheid onder de Maori’s altijd veel hoger is geweest dan onder de Kiwi’s, heeft dit niets te maken met luiheid. Het heeft vooral te maken met de economische omstandigheden zoals armoede en lagere opleidingen. 

De zichtbaarheid van Maori’s in de politiek, zoals nu met de benoeming van Nanaia Mahuta, zal een grote positieve invloed hebben op de Maori bevolking. En waarschijnlijk ook op de manier waarop de Maoricultuur wordt gezien in de ogen van de Kiwi’s. Ondanks dat men de moko tatoeage in het dagelijks leven vaak om zich heen ziet, is deze nu voor het eerst te zien bij iemand in een hoge functie.”

Meer dan uiterlijk 

Toen ik de tatoeage voor het eerst zag, moest ik er even aan wennen. Hier in het westen zijn we steeds toleranter geworden richting deze wijze van lichaamsversiering, maar tatoeages op het gezicht zijn bij ons nog steeds not done. Er wordt vaak gezegd dat het moeilijk is om hiermee een baan te vinden.

Des te interessanter is het om de gezichtstatoeage nu vanuit een ander perspectief te bekijken. Niet met de westerse bril, maar met de Nieuw-Zeelandse bril op. Wanneer ik kijk naar de geschiedenis en cultuur van de Maori’s begrijp ik het belang van een politicus die op deze manier hun verhaal vertelt.

En niet alleen aan het eigen volk, maar ook aan het buitenland. Want zo bereikt het verhaal ook de andere kant van de wereld, op bijvoorbeeld een Nederlandse blog. In de hoop dat we elkaar, ondanks dat we er soms anders uitzien, een stukje beter begrijpen.

Groetjes,

Aileen