Mijn hoogte- en dieptepunten van 2021

Oh dear, what a year. Afgezien van de pandemie en alles wat daarmee gepaard ging, was het voor mij een bijzonder jaar. Eentje met veel hoogte- en dieptepunten. In dit artikel blik ik terug op 2021 en vertel ik je wat er allemaal is gebeurd, wat ik daarvan heb geleerd én wat mijn plannen voor 2022 zijn.

Mijn hoogte- en dieptepunten van 2021

Boeken

Het voelt alweer als een eeuwigheid geleden, maar in het voorjaar van 2021 bracht ik twee boeken uit. Eerst Helden in witte pakken, over werkkleding in de zorg. Dit schreef ik in samenwerking met mode-en bedrijfskleding ontwerpster Monique Collignon. Twee maanden later volgde Op hoge hakken in de wolken over werkkleding in de luchtvaart. Bij dit boek werkte ik samen met Cliff Muskiet, de grootste verzamelaar van stewardessen uniformen ter wereld.

En wow, wat was dit een avontuur. Aangezien ik het boek in eigen beheer uitbracht had ik er naast het schrijven ervan een behoorlijke taak bij. Ik stelde een team samen van tweede lezers, kreeg er een stagiaire bij, huurde een dame in voor de marketing en bouwde (deels eigenhandig) een webshop. Het was veel, erg veel werk. Maar het loonde wel. Ik stond op de voorpagina van zestien kranten, werd geïnterviewd voor diverse vakbladen en mocht zelfs bij de 5uurShow op televisie mijn boeken promoten.

Ik heb de smaak te pakken gekregen en weet zeker dat het niet bij deze twee boeken zal blijven. Er zullen de aankomende jaren zeker meer boeken volgen.

 

Mijn eerste column

Een ander hoogtepunt dit jaar was het feit dat ik voor het eerst een column kreeg. Hier droomde ik al heel lang over en het was dan ook geweldig dat deze droom dit jaar uitkwam. Vanaf oktober schrijf ik iedere maand een column voor Management Support, een online én offline magazine voor managementondersteuners. Het is naast de drie Nederlandse en twee Engelse artikelen die ik iedere week publiceer wel even een extra klus die ik goed moet plannen. Maar gelukkig is ééns per maand goed te doen. En geweldig leuk ook!

 

Model?

Model? Ik? Nee, toch? Jawel, dit jaar werd ik voor het eerst van mijn leven gevraagd als model. Gewoon, op straat. De styliste van zelfmaak modemagazine Knip sprak mij aan terwijl ik Suit uitliet bij kantoor. De vraag of ik model wilde staan voor Knip kwam in eerste instantie niet helemaal binnen. Want met een maatje meer zaten ze daar vast niet op te wachten, zo dacht ik. Ik kon het niet zo goed geloven. Maar toen ik werd opgemeten bleek ik precies de maten te hebben die ze zochten. Iets wat de styliste van te voren al had ingeschat, zo vertelde ze mij.

Een paar weken later stond ik in een studio en werd ik gefotografeerd in vier verschillende outfits. Op het moment van schrijven is de eerste editie (januari 2022) waar ik in sta alweer uit. In de eerste instantie zou ik in vier edities komen te staan, maar ik heb zojuist gehoord dat er wat is veranderd daarin. Hoe dan ook, de januari editie heb ik in ieder geval te pakken!

Documentaire

In het voorjaar van 2021 werd ik benaderd door BNNVara. Ze waren bezig met het maken van een documentaire over het feit dat veel zaken in het dagelijks leven zijn gericht op mannen. Ze hadden mijn artikelen gelezen over de positie van vrouwen in de werkkleding wereld. Vooral in technische beroepen hebben veel vrouwen tot de dag van vandaag moeite met het vinden van goede werkkleding. Dit thema paste goed in de documentaire, zo waren de makers van mening.

Vele gesprekken volgde. We hadden het over de inhoud van het programma en wat we wel en niet konden bespreken. In oktober gingen we dan eindelijk filmen. Dat gebeurde in Düsseldorf op de A+A, de grootste werkkleding beurs ter wereld. Dit was een geweldige ervaring die ik niet snel zal vergeten. Deze vierdelige documentaire, genaamd Reference Man, zal op 10 tot en met 13 januari om 22:15 op NPO2 te zien zijn. In de laatste aflevering (13 januari) ben ik te zien. Oh, en ik heb nog niets gezien. Spannend dus!

Een nieuw kantoor

Vlak voor de zomer ben ik verhuisd naar een nieuw kantoor. Eerst werkte ik in een bedrijfsverzamelgebouw op het industrieterrein van Haarlem. Het was erg afgelegen en er was weinig contact tussen de huurders. Nu werk ik in Halfweg op een broedplaats. Dit is een plek met allemaal creatieve mensen. Wat ik erg fijn vindt is dat de sfeer hier erg rustig is, maar niet uitgestorven. Er worden veel leuke dingen georganiseerd en er zijn veel faciliteiten. Maar er zijn vooral ook veel honden, iets wat ik extra leuk vind aan deze plek. In totaal lopen er twintig honden rond en toevallig hebben mijn buren aan beide kanten er ook eentje. Dit vind Suit, mijn (kantoor)hond, alleen maar leuk. Het klinkt als een drukke bedoeling, maar op het moment dat ik dit schrijf is het hier heerlijk stil. En dat is het gelukkig meestal.

Ménière

Je zou het haast vergeten als je dit allemaal leest, maar ondertussen heb ik nog steeds Ménière. Voor diegene die het niet kennen, deze ziekte zorgt ervoor dat je aanvallen hebt van duizeligheid en na de aanval gehoor verliest. Ik heb deze ziekte inmiddels drie jaar en het afgelopen jaar is deze enorm veranderd. Ik ging van aanvallen van twee tot zes uur naar korte aanvallen van een uur of een paar minuten. Begin dit jaar heb ik er zelfs een paar maanden helemaal geen last gehad van deze ziekte. Mijn arts heeft deze zomer dan ook aangegeven dat hij verwacht dat de ziekte aan het overgaan is. Bij het merendeel van de patiënten dooft het namelijk na een paar jaar vanzelf uit. En kortere aanvallen zijn hiervan het eerste teken.

Als je het zo leest, dan klinkt dit als een geweldige ontwikkeling. Dat is het natuurlijk ook wel. Het nadeel is alleen dat de aanvallen veel vaker plaatsvinden en zich ook niet vooraf aankondigen. Voorheen had ik ongeveer één zware aanval in de twee weken. Ik wist dan precies wat ik moest doen en hoe lang ik moest herstellen. Het herstel duurde gemiddeld drie tot zes dagen. Maar in de zomer van 2021 kreeg ik steeds vaker korte aanvallen. Soms drie of vier op een dag. Voorheen wist ik door een harde suis in mijn oren dat het eraan kwam, nu gebeurde het plotseling. Ineens kon ik niet meer staan.

Dit had, en heeft nog steeds, behoorlijk veel impact op mijn leven. Het enige wat écht helpt bij deze ziekte is rust. En daarom nam ik afgelopen zomer eindelijk een besluit dat ik veel eerder had moeten maken. Ik plande een zomerstop in voor Prettybusiness en Prettybusiness World. Ik nam een kleine drie weken compleet vrij van mijn werk en ging daarna een paar weken rustig aan vooruit werken. Even geen deadlines of samenwerkingen. Dat is mij goed bevallen en ik heb daarom ook besloten om dit ieder jaar te gaan doen. 

 

En in 2022…

Tenslotte is het natuurlijk de vraag wat ik aankomend jaar ga doen. Mijn antwoord is kort: niets. Nouwja, niets. Ik heb niks op de planning staan. En dat gevoel vind ik heerlijk. Ik hoop dat mijn lichaam op deze manier zo snel als mogelijk hersteld en de ziekte verdwijnt. Ik ben van nature een bezige bij, stil zitten is niets voor mij. En ik verwacht ook zeker dat er, net zoals de afgelopen jaren, mooie dingen op mijn pad komen. Alleen kies ik er dit jaar voor om niets uit te stippelen. Ik ben benieuwd wat 2022 mij gaat brengen.

En jou, mijn lezer, wil ik alvast hele fijne kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar wensen!

Groetjes,

Aileen

2 reacties

  1. Aileen, hele fijne feestdagen en een gezond en fantastisch 2022. Ik lees altijd met veel plezier en soms verbazing jouw blog. Hopelijk verdwijnt de Ménière uit je leven dat zou geweldig zijn.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge