Het is alweer bijna 2023 en dus tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar. Er waren gelukkig veel leuke en leerzame momenten, maar anderhalve week geleden werd mijn wereld ineens zwart. Dit dieptepunt viel rauw op mijn dak. Ik liet alles uit mijn handen vallen. Maar vandaag ben ik weer begonnen met werken. En in dit artikel vertel ik je wat mijn hoogte- en dieptepunten van 2022 waren.
Reference Man
De documentaire Reference Man was één van leukste projecten waar ik dit jaar aan heb gewerkt. Tenminste, de opnames waren in 2021 al afgerond. Maar in januari 2022 werd het eindelijk op televisie uitgezonden.
In Reference Man laat presentatrice en journaliste Sophie Frankenmolen zien hoe onze maatschappij is gericht op één type man. Deze Reference Man is blank, 1,75 meter lang en weegt ongeveer 80 kilo. Van de zorg, de technologie tot aan de werkvloer: alles is gericht op dit ‘standaard’ type man. In de eerste aflevering onderzoekt Frankenmolen wat voor invloed dit heeft op het werk. Voor dit onderdeel van de documentaire werd ik benaderd. Samen met de crew gingen we naar de A+A in Düsseldorf. Dit is de grootste beurs op het gebied van werkkleding ter wereld. Op deze beurs spraken we over het gebrek aan goede werkkleding en beschermingsmiddelen voor vrouwen in technische beroepen.
Ik vond het super leuk om hieraan mee te werken omdat ik een belangrijk en onderbelicht thema aan kon kaarten. Wanneer ik word geïnterviewd, dan gaat het vaker over kleding op kantoor. Maar werkkleding is zoveel breder dan representatieve blouses en pantalons. En omdat ik al jaren vrouwen spreek over de problemen die zij hebben met functionele werkkleding was het geweldig om dit ook eens op televisie te kunnen vertellen.
Nederlands Digitaal Erfgoed
Begin februari ontving ik een e-mail van de Koninklijke Bibliotheek Nederland. Hierin stond dat ze Prettybusiness wilden opnemen in hun database van Digitaal Erfgoed. Ik kon het niet geloven en dacht zelfs even dat het een spam bericht was. Want waarom zouden ze dit willen doen?
Na een kort telefoongesprek bleek de e-mail geen spam te zijn. De Koninklijke Bibliotheek Nederland is bezig om, naast een papieren archief, ook digitale teksten op te slaan. Zo kunnen toekomstige generaties informatie terugvinden over wat er in het verleden is gebeurd. Het is eigenlijk een manier om het huidige nieuws vast te leggen en daarmee de geschiedenis van Nederland.
Prettybusiness, deze website, maakt hier vanaf dit jaar een onderdeel van uit. Terwijl ik dit schrijf kan ik het nog steeds niet geloven. Volgens de dame die ik sprak aan de telefoon is mijn werk uniek en waardevol genoeg om te bewaren voor de toekomst. Dit heeft onder meer te maken met het feit dat de actualiteiten die ik behandel niet op ander platformen worden beschreven.
Schrijven over werkkleding is, ondanks mijn dyslexie, inmiddels mijn fulltime baan. Daar ben ik erg trots op. Maar dat mijn teksten Digitaal Erfgoed zijn geworden, dat is toch wel de kroon op mijn werk.
Bijna een half miljoen kijkers
Begin 2022 gebeurde er nog iets waar ik best trots op ben. Ik besloot korte video’s te maken over de artikelen die ik schrijf. Deze video’s ben ik gaan delen op verschillende sociale media om erachter te komen of hier interesse in was. Dit bleek er zeker te zijn. Opeens keken er in één maand tijd bijna een half miljoen mensen naar mijn video’s. Geheel tegen mijn verwachtingen in bleken de jongeren op TikTok geïnteresseerd te zijn in video’s over werkkleding. Dat was een leuke verrassing en ik blijf dan ook video’s maken en delen.
Dames werkkleding in bouwmarkten
In het voorjaar van 2022 deed ik onderzoek naar het aanbod van dames werkkleding en werkschoenen in de 4 grootste bouwmarkten van Nederland. Ik weet niet of dit onder het hoogte of het dieptepunt van dit jaar valt, maar bijzonder durf ik dit proces wel te noemen.
Ik toonde aan dat deze bouwmarkten de veiligheid van de klussende vrouw niet zo belangrijk vinden als dat van de man. Natuurlijk werd dit stellig tegengesproken door de bedrijven zelf, maar dit was wel de uitkomst van het onderzoek. Net zoals het feit dat heren werkkleding en schoenen als uniseks verkocht werden. En nog steeds worden.
Er werd veel over gesproken. Op sociale media kreeg ik een groep boze mannen op mijn dak en een eveneens grote groep dankbare vrouwen. Er bleken voor- en tegenstanders te zijn van vrouwen werkkleding in bouwmarkten. Ook kranten zoals het Parool schonken hier aandacht aan. Het verhaal werd in 14 kranten beschreven en het onderzoek belandde 13 keer op de voorpagina.
De bouwmarkten waren hier niet blij mee, maar Praxis beloofde uiteindelijk beterschap. Ze gaven aan dat ze zich inmiddels aan het verdiepen waren in dames werkkleding. Tot op heden is het assortiment nog niet aangevuld, maar ik houd het natuurlijk in de gaten.
Ziekte van Ménière
Ik heb al vaker geschreven over de ziekte van Ménière. Ruim 4 jaar geleden werd ik hiermee geconfronteerd en ze is nog niet weg. Toch is Ménière een onderdeel van mijn hoogtepunten dit jaar. Want alle symptomen duiden erop dat ze langzaam aan het uitdoven is. Maar dat ging niet zonder slag of stoot.
Begin dit jaar liet ik twee medicinale piercings in mijn oren zetten. Aan beide kanten ging er een gaatje door mijn zenuw, wat geen pretje was. Maar ik kreeg er een ontspannen lichaam voor terug. Mijn lichaamshouding verbeterde en het uiten van emoties was ineens een stuk makkelijker. Ik had het nooit verwacht, maar ik ben een vrouw geworden die zelfs bij films kan huilen.
Tijdens de zomervakantie besloot ik een zomerstop in te lassen. Ik nam ruim drie weken vrij en werkte vervolgens twee weken aan Prettybusiness zonder artikelen te publiceren. Het was heerlijk om vijf weken lang geen deadlines te hebben. Het had een goede invloed op mijn lichaam en ook op de ziekte.
Na de zomer besloot ik te stoppen met de anticonceptie pil. Na twintig jaar nam ik afscheid van de dosis hormonen die ik mijzelf dagelijks toediende. Ook dit bleek een goede zet te zijn. Ik voel mij sindsdien een stuk beter.
Door al deze initiatieven zit ik beter in mijn vel. De aanvallen zijn minder hevig en minder frequent. Mijn arts denkt daarom dat de ziekte langzaamaan aan het overgaan is. Maar het heeft mijn oren wel definitief beschadigd. Mijn gehoor is aan één kant zo slecht geworden dat ik in aanmerking kom voor een gehoorapparaat. Omdat mijn gehoor per dag verschilt heb ik besloten om de aanschaf hiervan nog even uit te stellen. Zodra de ziekte voorbij is zal ik mij hierin gaan verdiepen.
Oma
Zoals ik aan het begin van dit artikel al vertelde werd ik aan het einde van dit jaar geconfronteerd met een dieptepunt. Op 19 december werd mijn oma namelijk met hevige griep opgenomen in het ziekenhuis. Naast griep had ze ook gordelroos, een lekkende hartklep en longontsteking. Door haar leeftijd, ze was 94 jaar, achtten de artsen de kans groot dat ze dit niet zou overleven. En als dit wel het geval was, dan moest ze 6 tot 8 weken lang revalideren. Vervolgens zou ze niet meer zelfstandig kunnen wonen, iets wat ze tot op dat moment altijd had gedaan.
Met deze informatie in het achterhoofd besloot ze dat ze genoeg had geleden. Ze vond dat haar leven was voltooid. Op 21 december nam ik afscheid van haar. Twee dagen later overleed ze in het bijzijn van haar kinderen.
Mijn oma speelde een belangrijke rol in mijn leven. Ik zag en belde haar regelmatig. Ze was een soort tweede moeder voor mij. Ondanks haar hoge leeftijd is ze altijd actief betrokken geweest bij Prettybusiness. De website stond als snelkoppeling op het bureaublad van haar iPad en ze vertelde regelmatig wat ze van mijn artikelen vond. Ook op Facebook hield ze mijn werk in de gaten. Regelmatig plaatste ze een duimpje of reactie onder mijn video’s en posts. Wanneer ik op bezoek kwam, dan hadden we het er vaak ook nog even over.
Oma’s adviezen
Hoewel ze zelf weinig verstand had van werkkleding of ondernemerschap, kon ze mij toch altijd goed adviseren over mijn werk. Wanneer ik onzeker was over mijn werk en carrière herinnerde ze mij er altijd aan hoeveel kennis ik had opgebouwd. ”Je hebt 2 studies gedaan en zoveel ervaring en kennis door je werk. Als alles mis gaat, dan sta je niet met lege handen. Je hebt altijd jezelf nog,” zei ze dan. Die laatste zin zou ik nooit vergeten. ”Je hebt altijd jezelf nog”. Het klinkt zo simpel, maar het is iets dat ik nog weleens vergeet. Wanneer ik bang of onzeker ben om iets te doen of te schrijven, dan denk ik daar aan.
Met deze visie adviseerde ze mij ook in 2020 toen ik onderzoek deed naar de veiligheid van de nieuwe ambulancekleding. Ik wist dat het openbaar maken van de misstanden gevolgen kon hebben. Het zou impact kunnen hebben op de inkomsten van organisaties en daardoor medewerkers boos kunnen maken.
Maar er was een moment dat ik daarom twijfelde over de publicatie. Diverse mensen in mijn omgeving adviseerden mij om het artikel niet openbaar te maken. In het kader ”katten in het nauw maken gekke sprongen” vonden sommigen het niet verstandig. Maar mijn oma, die zo’n hekel had aan ruzie, juist wel. Zonder aarzelen zei ze dat ik het wel moest doen. Het ging om de veiligheid van mensen en dat was belangrijker dan de mening van anderen.
Haar resolute reactie trok mij uiteindelijk over de streep. Ik publiceerde het artikel en werd inderdaad geconfronteerd met boze mensen. Maar van het merendeel van de lezers ontving ik niets anders dan lof. Mensen waren blij dat ik de veiligheidsproblemen publiekelijk had aangekaart. Dankzij diverse interne bronnen weet ik dat het artikel uiteindelijk het juiste effect heeft gehad. Er kwam een interne discussie op gang en projecten werden stop gezet. Men nam de tijd om nog eens kritisch na te denken over de veiligheid van de nieuwe kleding. Dit zorgde voor een verandering van prioriteiten, planning, ontwerpen en leveranciers.
Ondertussen heb ik er misschien een paar vijanden bij, maar ik zou het zo weer opnieuw doen. Want zoals oma al zei is veiligheid belangrijker dan de mening van een groepje mensen.
In 2023…
Als er iets is wat ik de afgelopen jaren van mijn werk heb geleerd, dan is het wel dat alles altijd anders loopt dan je van te voren gedacht had. Ik heb daarom geen strakke planning gemaakt voor het aankomende jaar. Er zijn wel dingen die ik wil doen of bereiken.
Eén van de thema’s waar ik mij aankomend jaar in wil verdiepen zijn Persoonlijke Beschermingsmiddelen (PBM’s) en in het bijzonder de ervaring die vrouwen hiermee hebben. De afgelopen jaren heb ik namelijk meerdere berichten ontvangen waaruit blijkt dat deze ervaringen niet altijd positief zijn. Net zoals bij functionele werkkleding wordt er ook bij PBM’s nog te vaak geen rekening gehouden met het vrouwelijk lichaam. Daarom ben ik op dit moment een Canadees onderzoeksrapport aan het lezen over dit onderwerp. Ook heb ik meerdere vrouwen hierover gesproken. Naar aanleiding van deze gesprekken heb ik in samenwerking met arbeidsrecht advocaat Suzanne Meijers een artikel geschreven. Dit is speciaal voor de mensen die geen passende PBM’s van hun werkgever ontvangen. Mocht je interessante informatie hebben of je eigen ervaring willen delen, dan hoor ik dat graag. Je kan alles mailen naar contact@prettybusiness.nl.
Het aankomende jaar zal ik, net zoals afgelopen jaar, columniste blijven voor het vakblad Management Support. Daarnaast zou ik graag voor een krant een column schrijven over mijn vakgebied. Ik heb dit jaar diverse gesprekken hierover gevoerd, maar heb geen haast. Hoe dit eruit komt te zien, bij welke krant en op welke termijn weet ik nog niet. Wat ik wel weet is dat werkkleding niet alleen gaat over stukjes stof. Het gaat om culturen, veiligheid, emancipatie, wet-en regelgeving, maatschappelijke bewegingen en nog veel meer. Dit raakt ons allemaal. Het is tijd om kennis over werkkleding en PBM’s een groter podium te geven.
Ik wens jullie een fijne jaarwisseling!
Ps: En vergeet niet; wat er ook gebeurt, je hebt altijd jezelf nog.
Groetjes,
Aileen
