”Mijn kunst en ik, we lijken op elkaar”

Ik volg de succesvolle kunstenares Wendy Buiter (39) inmiddels alweer een paar jaar. Haar kunstwerken zijn uniek, net zoals haar uitstraling en de manier waarop zij zichzelf presenteert. Wanneer ik Wendy naast haar werken zie staan, dan lijkt het wel alsof ze één zijn. Beiden hebben een vrouwelijke, sensuele uitstraling. Voor Prettybusiness mocht ik Wendy interviewen. Maar ik zal je vooraf alvast waarschuwen. Want als je dol bent op haar werk en ook zo bent gegrepen door haar prachtige uitstraling, het verhaal achter deze vrouw is net zo mooi en je zou zomaar fan van haar kunnen worden. ”Mijn kunst en ik, we lijken op elkaar”.

 

''Mijn kunst en ik, we lijken op elkaar''

Wat wilde jij vroeger als klein meisje worden?

”Toen ik jong was wilde ik eigenlijk altijd stewardess worden. Destijds mocht dit pas vanaf 20 jaar, dus op die leeftijd ging ik meteen solliciteren. Maar door mijn uiterlijk, ik zie er erg jong uit, werd ik afgewezen. Eigenlijk zag ik er gewoon té jong uit. Maar ik hield vol en op mijn 22e werd ik uiteindelijk aangenomen als stewardess bij Martinair.

Tijdens mijn werk was ik steeds één week onderweg en daarna één week thuis. Ik merkte dat een week thuis zitten niks voor mij was. Ik wilde wat gaan doen. Dus toen begon ik met kunstnagels. Ik deed de opleiding nagelstyliste en startte op deze manier mijn eerste onderneming. Maar al snel kwam ik er achter dat dit niet mijn ding was. Het was ook niet handig omdat ik soms een week weg was en de klanten dan niet bij mij terecht konden.

Om die reden ben ik daar destijds mee gestopt. Toen ben ik mij gaan focussen op make-up. Er bleek veel behoefte te zijn aan bruidsmake-up, dus daar ben ik mij toen in gaan specialiseren. Ik ging ook haarstyling voor bruidjes doen en bouwde mijn eerste website. Destijds waren er nog niet zoveel websites en dat was dus redelijk uniek. Mede door de website werd ik steeds bekender en in korte tijd kon ik het werk niet meer alleen aan. Toen was het tijd voor de volgende stap, ik ging freelance visagisten aannemen. De dames leidde ik ook zelf op.”

 

En dat deed je allemaal naast je werk als stewardess?

”Op een bepaald moment heb ik mijn baan als stewardess opgezegd. Mijn bedrijf met alle freelancers was teveel om part-time te doen. Hoe leuk ik mijn werk ook vond, je eigen bedrijf is toch altijd nog leuker. Maar ik wilde op een bepaald moment ook voor grote cosmeticamerken werken. Ik stuurde naar alle grote bedrijven brieven en uiteindelijk werd ik visagiste namens Chanel.

Ik ging samen met mijn freelancers in de winkels staan en mensen opmaken. Maar dat bleek een heel ander soort werk te zijn. Waar we eerst bezig waren met een heel proces rondom één bruidje moesten we nu in een paar minuten iemand opmaken én producten erbij verkopen. De échte aandacht die voorheen aan dames werd besteed, die ging weg.

Toen ben ik daar mee gestopt en weer gaan focussen op bruismake-up. Ondertussen bleef het bedrijf groeien en besloot ik om er een uitzendbureau van te maken. Maar niet voor alle beroepen, echt alleen gericht op cosmeticamerken en visagie voor bruidjes. Door de groei van het bedrijf heb ik uiteindelijk een paar compagnons erbij genomen. Naast het uitzendbureau zijn we toen ook begonnen met een opleidingscentrum. We gingen mensen opleiden die bijvoorbeeld een uitkering hadden en niet aan het werk konden komen, of mensen die een stageplaats zochten.

Dat heb ik tot 2014 gedaan. Toen ben ik er mee gestopt en heb ik het bedrijf na 10 jaar aan mijn compagnons verkocht.”

 

Wat een heftige stap. Waarom heb je dit toen gedaan?

”Het deed natuurlijk pijn. Dit was mijn kindje, maar ik vond het gewoon niet meer leuk. Dagelijks was ik alleen maar bezig met geld, groei en een hoge werkdruk. Er was niets creatiefs meer aan en ik miste dat. Het bedrijf was eigenlijk ‘klaar’, terwijl ik juist graag iets creëer.

Op dat moment wist ik niet wat ik wilde gaan doen. Daarom ben ik eerst op vakantie gegaan en vervolgens heb ik de tijd genomen om te ontdekken wat ik nu wilde. Inmiddels was ik alleenstaande moeder van twee kleine kinderen, waarvan één lichamelijk en geestelijk gehandicapt is. Dus ik wilde iets creatiefs gaan doen, maar ook meer tijd kunnen besteden aan mijn kinderen. Niet meer constant bereikbaar moeten zijn vooral.”

''Mijn kunst en ik, we lijken op elkaar''

Was het maken van schilderijen voor jou dan de ideale baan?

”Ja, eigenlijk wel. Maar dat ging nog niet zo makkelijk. Ik heb lange tijd gezocht naar iets dat mij bevredigde, iets dat écht voldoening gaf. Een vriend van mij wees mij op schilderen. Tegen hem zei ik namelijk altijd dat ik dit zou gaan doen wanneer ik met pensioen zou gaan. Maar toen wees hij mij op het feit dat je tegen die tijd minder goed kunt zien en sneller gaat bibberen. Simpelweg omdat je ouder bent.

Dat zette mij aan het denken. Als ik dit wilde gaan doen, dan moest ik het nu doen. Ik ben verschillende cursussen gaan volgen en kon uiteindelijk naar de Rietveld academie. Maar daar paste ik eigenlijk ook niet zo goed. Mijn werk was te esthetisch. Ik was teveel bezig met het mooi maken van mijn schilderijen. Maar dat is wel wat ik leuk vind om te doen. Toch kreeg ik telkens te horen dat het niet goed was. Dat het anders moest.”

 

Maar je bent toch op deze manier doorgegaan?

”Ja, zeker. Ik wil alleen schilderijen maken die mij gelukkig maken, die echt bij mij passen. Eerst maakte ik vooral schetsen en langzamerhand kwam ik er achter dat ik graag gezichten van vrouwen schilder. Op een bepaald moment voelde ik mij daar goed bij en ben ik foto’s van mijn werk gaan posten op Instagram. Al snel kwam ik er achter dat er mensen bestaan die mijn werk waarderen. Dat voelde zo goed.

Het zijn vaak de mensen die nooit geïnteresseerd zijn in kunst die mijn schilderijen mooi vinden. Ik vind dat ook heel grappig. Er komen regelmatig meisjes van 16 jaar langs die met hun moeder een kleine afdruk van mijn werk kopen. Laatst had ik zelfs een meisje van 11 jaar op bezoek! En ook vaak mannen. Dat had ik al helemaal niet verwacht.”

 

Ik heb begrepen dat jij deze mensen gewoon thuis ontvangt. Vind je het niet lastig om een scheiding tussen werk en privé te maken?

”Nee, voor mij is het echt een uitkomst. Ik sta iedere dag om 6:30 op en dan maak ik het werk dat ik de avond daarvoor heb gedaan af. Op die momenten kan ik na een nachtje slapen weer even fris naar het schilderij kijken. Daarna breng ik de kinderen naar school.

Vervolgens ga ik verder met allerlei werkzaamheden die spelen rondom mijn kunst. Denk aan social media, administratie en dat soort zaken. Wanneer de kinderen uit school komen, dan ben ik er helemaal voor hen. Pas na het avondeten, rond een uur of 9, dan ga ik weer schilderen. Op die momenten kan ik mij lekker laten gaan en soms ga ik pas om 2:00 naar bed.

''Mijn kunst en ik, we lijken op elkaar''
Dus nee, er is geen scheiding tussen werk en privé. Sterker nog, mijn ezel staat naast de televisie in de woonkamer en ook een open atelier organiseer ik thuis. Maar ik vind het heerlijk, ik geniet ervan. Ik kan lekker werken én er zijn voor mijn kinderen.”

 

Op jouw foto’s zie je er altijd heel verzorgd en vrouwelijk uit. Draag je deze kleding ook wanneer je aan het werk bent?

”Nee, soms sta ik ook te schilderen in mijn badjas of pyjama. Zeker wanneer ik in de ochtend bezig ben. Vaak draag ik in de middag een mooie, maar ook comfortabele jurk wanneer ik de deur uit moet. Ik blijf dol op uiterlijke verzorging en vind het ook fijn om er goed uit te zien. Vroeger droeg ik ook altijd kokerrokken tijdens zakelijke afspraken, maar dat hoeft tegenwoordig niet meer. In de avond gaat lekker de joggingbroek weer aan wanneer ik ga schilderen.”

 

Wanneer je op de foto gaat met je werk, dan pas je zo perfect bij het schilderij. Doe je dat bewust of heb je daar een verklaring voor?

”Het is inderdaad bizar hoe erg mijn uiterlijk en mijn werk bij elkaar passen. Ik hoor het vaker van mensen. Dit doe ik niet bewust, het is zo gegroeid. Ik ben een vrouw die zich graag vrouwelijk kleedt en mijn schilderijen zijn ook vrouwelijk. Ze zijn een reflectie van wie ik ben, waar ik voor sta en wat ik mooi vind.

Soms voel ik mijzelf daardoor wel onzeker of kwetsbaar. Ik zie er niet echt uit als een typische kunstenaar. De meeste zijn minder verzorgd en niet zo vrouwelijk, van de glitter en glamour enzo. Op bepaalde momenten ben ik dan wel eens bang dat mensen mij daardoor minder serieus nemen. Aan de andere kant is er nog nooit iemand geweest die er een negatieve opmerking over heeft gemaakt. Mijn kunst en ik, we lijken gewoon op elkaar. Het is wie ik ben.”

 

Benieuwd naar het werk van Wendy? Check haar website of Instagram pagina voor meer prachtige schilderijen.

 

 

Groetjes,

Aileen

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge