Waarom ik niet in de mode ben gaan werken

Wanneer mensen horen dat ik mode heb gestudeerd, zie ik de ogen vaak groot worden. ”Wat gaaf!” is een veel gehoorde reactie. Wanneer ik vertel dat ik daarna Bestuurskunde ben gaan studeren, ontstaat er verwarring. Waarom Bestuurskunde? Waarom werk je niet in de mode? 

Ik snap de verwarring. Maar nee, ik werk niet in de mode. Sterker nog, al in het eerste jaar van mijn modeopleiding wist ik dat dit niet mijn vak ging worden…

Legally Red

Hoewel ik houd van mode, is het nooit mijn allergrootste passie geweest. Toen ik op de middelbare school een studiekeuze moest gaan maken, was een modeopleiding ook niet mijn eerste keuze. Sterker nog, ik wilde advocaat worden. Het leek mij geweldig om te snappen hoe het recht werkte, hoe mensen veroordeeld of juist beschermd konden worden door dit instrument.

Toen ik mijn studievoorkeur in mijn klas vertelde, werd ik uitgelachen. Ik werd ‘Legally Red’ genoemd, vernoemd naar de film Legally Blonde. Ik was inderdaad bezig met mijn uiterlijk en had ook interesse in het rechtssysteem. Maar omdat ik mavo deed, werd het niet serieus genomen. Het was te hoog gegrepen, zo werd er gezegd.

Toch ging ik op zoek naar informatie. Via internet en gesprekken met mensen om mij heen kwam ik erachter dat ik na een opleiding mbo recht door kon stromen naar het hbo. En daarna naar de universiteit. Het zou zeker acht jaar gaan duren voordat ik advocaat zou zijn, maar dat vond ik geen probleem.

Helaas werd mijn idee ook thuis niet met open armen ontvangen. Met een broer en zusje die met gemak hun VWO hadden gehaald, voelde ik mij altijd het domme zusje. ”Je bent heel gezellig, maar niet zo slim,” kreeg ik te horen. ”Je moet bij een mbo rechtenstudie echt in de boeken duiken, dat is heel moeilijk hoor. Waarom ga je geen mode studeren? Je houdt toch van zo van kleding?”

Het frustreerde mij. Ik snapte het ook niet. Waarom zou ik geen rechtenstudie kunnen doen, maar wel mode? Beide opleidingen waren op mbo niveau vier. Ik zei tegen mijn moeder dat ik wilde kijken tijdens de open dag van de modeopleiding, maar ook bij een school die de rechtenstudie aanbood.

Het is te laat

Ik deed een toelatingstest voor de modeopleiding in Amsterdam en ging daarna op reis met mijn klas van de middelbare school. Ik wilde na die reis gaan kijken bij een rechtenstudie zodat ik de studies kon vergelijken.

Tijdens mijn reis belde ik vanaf een Franse telefooncel mijn moeder, toen ik plotseling hoorde dat ik was toegelaten bij de modeopleiding. Ik zei meteen dat het goed nieuws was, maar dat ik ook nog voor de rechtenopleiding wilde gaan kijken. ”Dat is nu veel te laat. Daar had je eerder mee moeten zijn,” kreeg ik aan de andere kant van de lijn te horen.

Ik barstte in huilen uit. Ik voelde mij machteloos, onbegrepen. Maar zij begreep mij ook niet. Ik moest blij zijn dat ik was toegelaten op een school, hoorde ik haar zeggen. Met deze gedachte besloot ik mij erbij neer te leggen. Ik ging mode studeren, net zoals mijn moeder en oma hadden gedaan. Misschien was dit ook wel de beste keuze. Misschien had ik mijzelf te hoog ingeschat.

Meer dan een studiekeuze

Na de zomervakantie was het zover. Omdat ik de rechtenstudie uit mijn hoofd had gezet, kreeg ik toch ook wel weer zin in de modeopleiding. Het was de ideale opleiding om mijn creativiteit de ruimte te geven. Tenminste, dat dacht ik.

Helaas werd mijn enthousiasme al snel gedempt toen ik doorkreeg in wat voor een wereld ik terecht was gekomen. Ik begaf mij dagelijks tussen meisjes die geobsedeerd waren door het uiterlijk. Hoewel het logisch klinkt, had ik de impact hiervan onderschat. Er heerste een cultuur waarin pubers, die toch al onzeker zijn, constant streefden naar het schoonheidsideaal. Voor diversiteit bleek weinig ruimte te zijn.

De gemiddelde leerling had maat 32 of 34 en ondanks dat iedereen rondingen kreeg, bleef deze kledingmaat de standaard. Met als gevolg dat ze massaal op dieet gingen, met ziektes zoals anorexia en boulimia als gevolg. Wie daar iets over zei, werd raar aangekeken. Was je jaloers ofzo? Jij wilt toch ook zo’n lichaam?

Maat 40!?

Ook mijn lichaam begon destijds, ik was zeventien toen ik aan de opleiding begon, te groeien. Ik zou graag stoer willen zeggen dat ik mij hier niets van aantrok, maar dat was niet het geval. Al snel was ik constant met lijnen bezig. Eten wat er in een boekje staat, calorieën tellen, enzovoort.

Maar maat 32 of 34 zat er alsnog niet in. Met alle inspanning bleef ik schommelen tussen maat 38 en 40. Ik voelde mij veel te dik, walgelijk gewoon. En dit gevoel werd dagelijks gevoed. Wanneer je een model in de klas moest kiezen om kleding voor te ontwerpen, koos nooit iemand mij. De kleding zou vast niet mooi staan en hoe meer stof, hoe duurder. Bovendien konden ze er daarna niets meer mee. Wie had er nou maat 38 of 40? Zelf konden ze het in ieder geval niet meer dragen.

Tijdens de illustratielessen leerde ik slanke modellen tekenen met lange, dunne benen. Zonder volle billen, borsten of een buik. Terwijl ik dat wel begon te krijgen.  Bij het maken van collages knipte ik slanke modellen uit tijdschriften. Die knipsels hingen trouwens ook in de gangen en klaslokalen.

Ook de schoolleiding

Helaas was de obsessie niet alleen aanwezig bij de studenten, maar ook bij de schoolleiding.

Ik kan mij herinneren dat er een meisje was die niet mee mocht lopen tijdens de modeshow die werd georganiseerd. Iedereen kon op de catwalk zijn of haar ontwerpen laten zien, gemaakt op het lichaam van een leerling uit de klas. Het was een show die bedoeld was voor vrienden en familie, maar ook voor aankomende studenten. En die laatste groep, daar dacht de schoolleiding aan toen ze het meisje vertelde dat ze niet mee mocht lopen. Ze was wat voller en de school wilde niet het beeld schetsen dat er ‘dikke’ mensen op de opleiding zaten.

Ondanks de heersende obsessie voor het slanke schoonheidsideaal, ging dit zelfs voor de leerlingen een stap te ver. Er werd schande van gesproken. En ik besefte ineens dat ik nog ‘geluk’ had met mijn lichaam, met een aantal kilo’s extra had ik waarschijnlijk nooit de catwalk op gemogen. 

Stageplaatsen

Ik kan mij nog herinneren dat er naast mij nog een meisje in de klas zat die wat voller was. Zij had denk ik maat 44 of 46. Het was een vrolijk meisje, altijd kleurrijk gekleed en goed verzorgd. Ze straalde zelfvertrouwen uit en gaf altijd aan dat ze niets had met het heersende schoonheidsideaal. Ze vond zichzelf goed zoals ze was. Het was verfrissend.

Nadat ze een half jaar stage had gelopen kwam ze weer op school en iedereen was geschokt. In een paar maanden tijd was zij extreem veel afgevallen. Ze kreeg de hele dag complimenten, maar straalde niet meer. Haar glans was er af. Terwijl iedereen vond dat ze er goed uitzag, maakte ik mij vooral zorgen. Ik vroeg aan haar waarom ze zo was afgevallen. En wat bleek? Op haar stageplaats kreeg ze dagelijks te horen dat ze te dik was. En dus ging zij ook maar lijnen. Ze werd gek van alle opmerkingen.

Mijn hart brak. Ze was niet alleen gewicht verloren, maar ook haar eigenwaarde en authenticiteit. De dag dat ik haar sprak, was ook de dag dat definitief stopte met lijnen. En hoewel ik het diep van binnen eigenlijk al wist, besloot ik ook dat ik niet in de modewereld wilde gaan werken.

Doorzetten

Eigenlijk wist ik dat ik mijn eerste jaar al. De leerlingen, stageplaatsen, schoolleiding en de school: het voelde als één broedplaats van ellende. In deze omgeving wilde ik geen carrière maken.

Ik dacht alleen aan een diploma. Ik wilde per se dat papiertje. Dat heeft mij vier jaar lang gemotiveerd om iedere dag naar school te gaan. Want het zou mij gaan helpen. Als ik zou gaan solliciteren, dan had ik tenminste een opleiding gedaan. En als ik door wilde studeren, dan kon dat.

Uiteindelijk besloot ik door te gaan studeren. Vanuit mijn éénkamer appartement meldde ik mij aan voor de opleiding Bestuurskunde in Den Haag. Een rechtenstudie was voor mijn gevoel nog steeds te moeilijk. En tijdens Bestuurskunde zou recht alsnog aan bod komen. Naast mijn vriend wist niemand van mijn studiekeuze. Ik schreef mij in met de gedachte dat ik het niet kon, er niet slim genoeg voor zou zijn. Maar toch nieuwsgierig en leergierig als ik was, stortte ik mij in het diepe.

Deze studie zette mijn wereld op zijn kop én gaf mij alles wat ik tot dat moment had gemist. In een volgend artikel zal ik verder ingaan op deze periode. Ik zal je vertellen waarom ik tijdens mijn huidige werk meer heb aan mijn Bestuurskunde studie, dan de modeopleiding.

Omdat ik regelmatig vragen krijg over de studies die ik heb gevolgd, lijkt het mij leuk om hier met mijn lezers verder over te praten. Aankomende dinsdag (21 januari) start ik om 20:30 een live video via Instagram. In deze video zal ik wat meer vertellen over de studies Mode en Bestuurskunde. Het leuke is dat je meteen kunt meepraten via het chat venster. Spreek ik je daar?

Groetjes,

Aileen