Waarom opleiding Bestuurskunde helpt bij mijn werk als schrijver

Begin deze week publiceerde ik een artikel over de modeopleiding die ik na de middelbare school heb gevolgd. Daarin schreef ik over het feit dat ik eigenlijk advocaat wilde worden, mode toch een kans gaf en van een koude kermis thuiskwam. 

Ik ben Bestuurskunde gaan studeren, een totaal andere richting. Een opleiding die mijn leven behoorlijk veranderde. In dit artikel vertel ik mijn verhaal. En waarom ik tijdens mijn werk als schrijver over werkkleding meer heb aan de studie Bestuurskunde dan mode…

Tussen wal en schip

Ik was eenentwintig jaar toen ik klaar was met mijn modeopleiding. Ik had in vier jaar tijd zoveel gezien van deze branche, dat ik al wist dat ik hier niet in wilde gaan werken.

Zodra ik het papiertje op zak had, ging ik actief solliciteren. Ik ging op gesprek bij verschillende bedrijven in verschillende branches. Vaak kwam het neer op een administratieve functie, iets wat ik totaal niet ambieerde. Maar het zou wellicht een opstapje kunnen zijn naar een andere, leukere functie. Helaas lagen de banen niet voor het oprapen. Dat hield mij trouwens niet tegen.

Wat mij dwars zat, was dat ik tussen wal en schip viel. Telkens wanneer ik solliciteerde voor een functie op mbo-niveau, kreeg ik te horen dat ik te ambitieus was. Ze dachten dat ik snel zou zijn uitgekeken op de baan. Maar wanneer ik solliciteerde voor een functie op hbo-niveau, dan werd ik afgewezen omdat ik de papieren niet had. Ik voelde mij machteloos. Ik wilde heel graag een baan, mede om groter te kunnen wonen. Na vier jaar samenwonen in een eenkamerappartement was ik wel toe aan wat meer ruimte.

 

Opleiding Bestuurskunde

Toch voelde ik diep dat het niet de juiste tijd was om te solliciteren. Ik zou na veel zoeken waarschijnlijk een baan krijgen waar ik ook niet echt gelukkig van zou worden. Want de banen die mij echt interessant leken, die waren op hbo-niveau. En daarvoor werd ik niet aangenomen. 

Na enkele maanden solliciteren was ik het zat. Op Google typte ik in ‘hbo politicologie’. Ik was al jaren geïnteresseerd in maatschappelijke thema’s en politicologie was de enige studie die ik kende en waar ik raakvlakken mee had. Maar het was een universitaire studie, dus wilde ik kijken wat de opties op hbo-niveau waren. Diep van binnen was ik toch wel een beetje om mijzelf aan het lachen. Ik hbo studeren? Dat kon ik toch niet! Dat was veel te moeilijk. Maar ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen.

De opleiding Bestuurskunde kwam als eerste naar voren in Google. Het bleek te lijken op politicologie. Ik wilde weten hoe het zou zijn, ook al zou ik het maar een half jaar vol kunnen houden. 

 

Het verlossende woord

Ik had het erover met mijn vriend Danny. Hij wilde ook graag verhuizen en als ik door zou studeren, dan zou dit plan worden uitgesteld. Ik had daarom een compromis bedacht: een duale studie. Dan zou ik de eerste twee jaar voltijds studeren en vanaf het derde studiejaar vier dagen in de week gaan werken en één dag studeren. Tenminste, als ik het zou volhouden. En die kans achtte ik klein.

Het bleek voor hem een goede oplossing. Hij zag hoe nieuwsgierig en leergierig ik was. Zonder de school te hebben gezien schreef ik mij in. Enkele weken later ging ik met Danny een kijkje nemen tijdens de open dag. De opleidingsmanager keek mij vreemd aan toen ik vertelde dat ik mode had gestudeerd. Maar hij voegde daaraan toe dat het geen belemmering was om Bestuurskunde te gaan studeren.

Dit was het verlossende woord. Nu kon ik het eindelijk gaan doen. Ik koos er bewust voor om de rest van mijn omgeving pas de inschrijving van de studie in te lichten. Ik wilde niet weer beïnvloed worden door anderen, zoals tijdens mijn modeopleiding. Ik wilde dit zelf beslissen, in samenspraak met Danny. Voor de mensen in mijn directe omgeving bleek het trouwens geen grote verrassing te zijn. Ze wisten dat ik geïnteresseerd was in maatschappelijke thema’s. 

 

In het diepe springen

De colleges, boeken, studenten en docenten: het was alsof ik thuiskwam. Ik kreeg vakken zoals organisatiekunde, politicologie, sociologie, recht en organisatiepsychologie. Ik zag politici zoals Arie Slob als spreker voor de klas en studiegenoten gingen in het tussenuur naar het vragenuurtje van de Tweede Kamer. Ik vond het veel en moeilijk, dat zeker. Mijn vrije tijd werd grotendeels opgeslokt door studeren, maar het was heerlijk. Ik was intens gelukkig.

Na een half jaar werd ik benaderd door de opleidingsmanager. Hij vroeg of ik interesse had in het pre-master programma. Dit was een opleiding die je tijdens de hbo-studie zou voorbereiden op de master Bestuurskunde aan de universiteit. Ik schoot in de lach. Hoezo zou ik dat gaan doen? Had hij wel door dat ik net van een mbo-opleiding kwam? Ik vertelde hem dat ik al blij was als ik dit jaar af kon maken. 

Hij keek mij met een stalen gezicht aan. ”Je moet alle vakken hebben gehaald en gemiddeld een 7,5 hebben. Dat heb jij al. Je moet dat alleen dit jaar zien vol te houden en worden toegelaten door de commissie. De school betaalt de pre-master. Probeer het.”

 

Weer in het diepe 

Ik besloot voor de tweede keer in het diepe te springen. Met een 7,4 als gemiddeld cijfer kwam ik uiteindelijk nog nét in aanmerking en kennelijk zag de commissie tijdens het gesprek potentie. Ik was heel bang. Ik vond de hbo-studie best lastig, hoe ging ik er een pre-master naast doen? Maar opnieuw nam mijn nieuwsgierigheid de overhand. Hoe zouden de lessen op de universiteit zijn?

Het bleek tegen te vallen. De stof was erg theoretisch en vooral gericht op het doen van onderzoek. Precies hetgeen wat mij niet aansprak. Na het volgen van de eerste les en het lezen van het bijbehorende boek wist ik voldoende. Dit was niet mijn ding. Ik zou veel harder moeten werken en ik was al zoveel tijd kwijt aan mijn huidige studie. Zo had ik al bijlessen moeten nemen om het vak Nederlands te halen. Mijn dyslexie zat in de weg. 

Met lood in mijn schoenen vertelde ik de opleidingsmanager dat ik met de pre-master ging stoppen. Hij was boos en ging compleet uit zijn dak, vond dat ik geen doorzetter was. Ik incasseerde de volle laag. Hij was teleurgesteld, dat snapte ik. Maar ik was nog veel banger om mijzelf teleur te stellen als ik door zou gaan en beide studies niet zou halen.

 

De overheid

Halverwege het tweede studiejaar ging ik op zoek naar een baan. Ik moest in het derde jaar vier dagen in de week werken bij een leerarbeidsplaats. In feite een volledige baan op hbo-niveau met een volledig salaris terwijl ik nog niet was afgestudeerd. Een uitdaging om te vinden dus. 

Ik had mijn zinnen gezet op de provincie Noord-Holland in Haarlem. Als kind was ik vaker langs het kantoorgebouw gelopen en wist ik: hier wilde ik ooit werken. Ik had alleen geen idee waarom. Bizar, als ik er achteraf over nadenk.

Via het uitzendbureau zag ik een vacature bij de provincie Noord-Holland voor de functie van projectondersteuner. De omschrijving klonk leuk en dus gaf ik aan te willen solliciteren. Ik werkte al jaren voor het uitzendbureau en ze kenden mij vooral van de bijbaantjes die ik naast mijn opleidingen had gehad. Hoewel ze goede ervaringen met mij hadden wilden ze me niet voorstellen. Ik had geen hbo-papiertje en dat was essentieel voor de functie, zo kreeg ik te horen.

 

Studeren en werken

Ik ging verder kijken, maar hield de vacature in de gaten. Hij bleef op de website staan en dus belde ik opnieuw het uitzendbureau op. ”Jullie zoeken nog steeds iemand? Hier ben ik! Geef mij een kans,” zei ik aan de telefoon. Ze moesten lachen en wezen mij opnieuw af.

Ik bleef bellen en ze bleven mij afwijzen. Na een aantal weken werd ik door hen gebeld. Ik mocht op gesprek komen. Het bleek lastig om een geschikte kandidaat te vinden. Toen ging het heel snel. Ik had op maandag mijn eerste gesprek, op donderdag het tweede en de maandag daarna mocht ik beginnen. De 32 uur die ik wilde werken was niet mogelijk, en dus ging ik voor 36 uur per week aan de slag. Vrijdag naar school, in de avonduren en tijdens het weekend studeren. 

 

Hallo provincie!

De provincie was een totaal nieuwe omgeving vol met regeltjes, hiërarchieën en strategieën. Vaak verwarrend en misleidend, maar ook een uitdaging. Ik voelde mij er al snel in thuis. Veel kennis van de opleiding Bestuurskunde kon ik toepassen in mijn werk.

Na als projectondersteuner te hebben gewerkt aan de aanleg van vrijliggende busbanen, kwam ik terecht bij de beheersafdeling van dezelfde busbanen. Ondertussen studeerde ik af en deed ik onderzoek naar bezuinigingsmogelijkheden op het gebied van openbaar vervoer. Uiteindelijk lukte het mij om binnen vier jaar de studie af te ronden. Iets wat slechts 30% van de leerlingen was gelukt. Mijn zelfvertrouwen kreeg een boost: ik kon het dus wél. 

 

Bloggen?

Een jaar nadat ik was afgestudeerd begon het te kriebelen. Ik had een geweldige baan en dito collega’s, maar miste de creativiteit. Een collega adviseerde mij om te gaan bloggen. Hij was ervan overtuigd dat ik hier heel goed in zou zijn. Ik lachte hem uit. Ik ben dyslectisch en had mijn studie gehaald met bijlessen Nederlands. Ik kreeg net aan een 6 voor mijn scriptie vanwege de slechte taalgebruik en moest dit cijfer door een mondelinge presentatie omhoog trekken. 

Maar het idee liet mij niet los. Hij was een succesvolle ondernemer geweest die door kansen te pakken inmiddels goed kon leven. Hij werkte ‘als hobby’ bij de provincie. Ik bewonderde hem al jaren. Zou hij gelijk hebben? Toen dacht ik ineens terug aan de periode dat al mijn klasgenoten bij de opleiding Bestuurskunde op zoek gingen naar een leerarbeidsplaats. Ze wilde tijdens een sollicitatiegesprek goed voor de dag komen, maar hadden geen idee wat ze aan moesten trekken. Docenten en leerlingen werden geraadpleegd. Maar niemand kon advies geven. 

 

Hallo Prettybusiness!

Op dat moment was ik er heilig van overtuigd dat het internet meer informatie kon geven over dit onderwerp. Daar kon je immers alles vinden. Maar de informatie was oppervlakkig en versnipperd. 

Toen ik hier aan terug dacht, besloot ik opnieuw te gaan zoeken op het internet. Zou er inmiddels een platform zijn waar je alle informatie over uiterlijk op het werk kon vinden. Het was er nog steeds niet. En toen wist ik het: dit ging ik opzetten. Ik was altijd al meer geïnteresseerd in het verhaal achter de kleding, waarom mensen iets dragen en had weinig met modetrends. Werkkleding vond ik veel interessanter. Met behulp van mijn broer, die programmeur van beroep is, lanceerde ik de eerste website op het gebied van uiterlijk op het werk. Prettybusiness.nl , geboren op 31 augustus 2014.

 

En nu is het klaar

Ondertussen was ik bij de provincie betrokken bij de vormgeving van en transitie naar een nieuwe organisatievorm. De overheid moest bezuinigen en dus moest er anders gewerkt worden. Ik had het nog steeds enorm naar mijn zin, maar mijn werk werd ook steeds zwaarder en veeleisender. 

Ik werkte gemiddeld 50 uur per week en had regelmatig vergaderingen met de directeur. Ik was als assistent niet direct verantwoordelijk, maar had door een iets te nonchalante manager wel de taak om alles in goede banen te leiden. Ik werd vaak niet de assistent, maar de ‘hulpconstructie’ genoemd. Waar zaken ontspoorden, werd ik ingezet. 

In mijn vrije tijd werkte ik verder aan Prettybusiness en eind 2015 besloot ik zelfs een boek over zakelijke kleding voor volle vrouwen te schrijven. En in eigen beheer uit te geven. Het was allemaal leuk, maar bizar veel. 

Vlak na de lancering van mijn boek, halverwege 2016, ging ik met mijn man op vakantie. En toen kwam de confrontatie. Hij vroeg mij ineens wat ik nu écht wilde. Vroeg waar ik mee bezig was en zei dat ik dit werktempo niet kon blijven volhouden. Ik wist het eigenlijk ook wel. Wat ik deed was waanzin. Na twee dagen veel praten en stimulerende woorden van zijn kant, hakte ik de knoop door. Ik belde mijn manager en nam na ruim 5 jaar bij de provincie Noord-Holland ontslag. Hoewel Prettybusiness slechts enkele tientjes per maand opleverde, had ik besloten hiervan mijn fulltime baan te gaan maken.

 

Waarom opleiding Bestuurskunde helpt bij mijn werk als schrijver

Hoe mooi en ambitieus het ook klinkt, het was geen sprookje. Na de vakantie ontsloeg ik onze huishoudster en zegde alle abonnementen op. Vanaf dat moment zou ik minimaal gaan leven. Geen etentjes met vriendinnen of middagjes shoppen meer. Al snel bleek dat ik daar de kracht niet eens meer voor had. Ik was overspannen. 

Met veel hulp van een psycholoog begon ik na een half jaar langzaam op te krabbelen. Begin 2017 was het eindelijk tijd om verder te gaan met Prettybusiness. Toen ging het snel. Mijn bereik groeide, net zoals mijn taalvaardigheid.

Hoe meer ik schreef, des te vaker ik elementen van mijn studie Bestuurskunde zag terugkomen. De juridische kant bij rechtszaken over kledingvoorschriften en de strategische en politieke kant als het ging om het geven van signalen met kleding op het werk. En ook organisatiepsychologie, wanneer het artikel ging over de invoering van nieuwe bedrijfskleding. Zelfs bij de antwoorden van mijn lezers zag ik hoe maatschappelijke thema’s tot heftige discussies kunnen leiden. 

En hoewel mijn werk vaak enkel om het uiterlijk lijkt te gaan, voelt het voor mij niet zo. Ik heb dagelijks veel meer aan mijn Bestuurskunde studie, dan aan de opleiding mode die ik heb gevolgd. 

 

Als laatste…

Naar aanleiding van mijn vorige artikel over de modeopleiding kreeg ik de vraag hoe mijn ouders nu terugkijken op mijn studieperiode. Na de scheiding van mijn ouders is het contact met mijn vader toen ik 16 jaar was verbroken. Zoals ik eerder heb geschreven is een poging tot verzoening mislukt. Helaas heb ik sinds 10 jaar ook geen tot sporadisch contact met mijn moeder. 

Ik had het graag anders gezien, maar ben dankbaar voor de mensen die mij tijdens en na mijn studieperiode hebben gesteund. Mijn oma, Danny (waar ik inmiddels mee ben getrouwd) en vriendinnen. Maar ook mijn schoonouders, die altijd hebben gezegd mij financieel te steunen tijdens mijn studie wanneer het nodig zou zijn. Gelukkig heb ik geen gebruik van het aanbod hoeven maken, maar ik ben ze intens dankbaar. Zonder hen en alle bovengenoemde mensen was het nooit gelukt.

 

Groetjes,

Aileen