Wat ik heb geleerd van 5 jaar bloggen

Begin september vertelde ik al dat Prettybusiness vijf jaar bestaat. Maar het ging eigenlijk vooral over Prettybusiness World, het nieuwe platform. Tijd dus om nu even terug te blikken op vijf jaar bloggen. Wat heb ik hiervan, en met name het afgelopen jaar, geleerd? Ik kan je alvast verklappen dat het veel is.

Schrijven wordt steeds leuker

Laat ik als eerste met het allerfijnste beginnen: het wordt écht steeds leuker. Mijn werk is veel gevarieerder dan dat het drie jaar geleden was, toen ik net begon met fulltime bloggen. Het afgelopen blogjaar, van september 2018 tot en met augustus 2019, heb ik mijn kennis voor steeds meer projecten kunnen inzetten.

Zo was ik jurylid bij de Corporate Fashion Award, heb ik diverse presentaties gegeven, advies op het gebied van bedrijfskleding gegeven en artikelen mogen schrijven voor zowel online als offline magazines. Daarnaast kreeg ik het afgelopen jaar steeds meer met de media te maken. Ik kwam op televisie, was te gast bij een podcast, te horen bij radioshows en stond in vijf kranten. 

Ik vind schrijven nog steeds het allerleukste om te doen, dat staat op de eerste plaats. Maar bovenstaande klussen maken mijn werk gevarieerd en zorgen er ook voor dat ik mijzelf op verschillende manieren blijf uitdagen. 

Het schrijven zelf is trouwens ook leuker geworden. Ik ben meer mensen gaan interviewen en heb het afgelopen jaar ook vaker een oproep geplaatst wanneer ik op zoek was naar een expert voor een artikel. Zo interviewde ik onder meer een moderne predikant, de ontwerpster van de ambulancekleding en een jurist die gespecialiseerd was in recht rondom beveiligers. Mensen die allen bereid waren om hun kennis te delen en daarmee niet alleen mijn artikelen verdieping te geven, maar met hun openheid ook mij een cadeautje te geven. Want zo voelt het. 

Over cadeaus gesproken, ook mijn vaste team is het afgelopen jaar groter geworden. Zo kwam begin dit jaar Karin op mijn pad, die mij met haar liefde voor taal is gaan helpen met mijn dyslexie. Dit deed Paulien ook alweer ruim twee jaar, maar nu heb ik dus twee dames die mij hiermee helpen. Hun taalkundige hulp en enorme betrokkenheid bij alles rondom Prettybusiness en Prettybusiness World is onbeschrijfelijk mooi. 

Door mijn internationale blog Prettybusiness World heb ik mijn team ook kunnen uitbreiden met twee vertalers, Aniek en Robert-Jan. Ze vertalen niet alleen, maar zijn ook enthousiast over mijn teksten en Prettybusiness World. Want dat is ook wat ik heb geleerd van het afgelopen jaar: ik wil alleen nog werken met mensen die iets voelen voor wat ik doe. Die er achter staan, betrokken zijn en er blij van worden. En ik ben enorm trots dat het mij gelukt is om een team samen te stellen met negen mensen die allen hun expertise inzetten om Prettybusiness en Prettybusiness World naar een hoger niveau te brengen.

Cijfers zeggen niks

Naast mijn nieuwe activiteiten en de uitbreiding van mijn team is er nog iets dat het afgelopen jaar veel indruk op mij heeft gemaakt. En dat is het verhaal rondom Qatar Airways. 

Voor diegenen die het hebben gemist, ik schreef een artikel over de nieuwe dresscode van deze luchtvaartmaatschappij en door de ophef die daarna ontstond besloten zij deze in te trekken. Dat is de korte samenvatting. Het was voor mij echt bizar om via de vakbond FNV te horen dat mijn werk hiervoor had gezorgd. Nog steeds vind ik het moeilijk om dit te geloven. Natuurlijk heeft het gevoel van ongeloof te maken met het feit dat je iets hebt bereikt wat je niet had zien aankomen.

Dat komt omdat ik dagelijks leef in twee werelden. De ene is de blogwereld waarin ik vooral word afgerekend op cijfers. Hoeveel lezers ik heb, wat de Domain Authority van mijn website is en hoeveel volgers ik heb op social media. Aan de andere kant ben ik een journalist met een expertise of word ik soms zelfs opiniemaker genoemd. In die wereld gaat het om de inhoud en de manier waarop ik zaken belicht. Het gaat meer om kennis en creativiteit dan om cijfers. Deze twee werelden spreken elkaar tegen. Als blogger gelooft men in impact aan de hand van cijfers, als journalist hangt dit van de inhoud af.

Dus toen in juli bekend werd dat de dresscode was ingetrokken door mijn artikel, zei de blogger in mij dat dit niet mogelijk was. Met zo’n 26.000 lezers in die maand kon ik dat nooit hebben gedaan. Maar volgens de journalist in mij kon dit wel. 

Ik weet dat ik niet te veel in hokjes moet denken omdat je hier weinig mee opschiet. Maar juist omdat ik zo’n bijzonder werk heb denk ik dat ik het onbewust toch probeer. Ergens bij willen horen zit immers in de aard van de mens.

Planning houdt je gezond

Het afgelopen jaar bestond uit heel veel mooie momenten, maar er waren natuurlijk ook minder leuke situaties. Zo kreeg ik vanaf eind 2018 plotseling last van aanvallen met hevige pijn en duizeligheid. Toen deze begin 2019 steeds vaker zomaar kwamen opzetten besloot ik om naar het ziekenhuis te gaan. Na diverse onderzoek bleek ik de ziekte van Menière te hebben. Ik kreeg medicijnen en één ding werd mij op het hart gedrukt: tijdig rust nemen is essentieel. De kans op aanvallen is namelijk aanzienlijk groter wanneer je te maken hebt met stress en vermoeidheid.

Vanaf dat moment ben ik de wijze waarop ik werk drastisch gaan veranderen. Ik had het op dat moment erg druk omdat er veel partijen waren die wilden samenwerken. Ik was daar zo blij mee, kreeg veel leuke voorstellen en wilde alles meteen oppakken. Maar dat ging dus niet meer.

Ik besloot vanaf dat moment om niet meer dan drie projecten tegelijk te doen. Ik maakte een kalender en ieder project kreeg daarin een eigen blokje waar zowel de voorbereiding, de uitwerking als de nazorg in stonden. En aangezien de kalender drie kolommen had kon ik ook niet meer doen dan dat. Dat resulteerde erin dat ik op een bepaald moment een wachttijd had van bijna drie maanden voor nieuwe klanten.

Het gaf mij rust want ik wist dat ik mijzelf niet over de kop kon werken. En op deze manier had ik voldoende tijd om mijn werk goed te doen, ook niet onbelangrijk. Maar van binnen was ik bang om mensen teleur te stellen en projecten mis te lopen. Het verbaasde mij dan ook dat iedereen het begreep en er zelfs respect voor had. 

Daarnaast mocht ik van mijzelf niet meer zoveel in de avond werken en in het weekend alleen in de ochtenden. Het was wel even wennen, want zo strak had ik mijn werk nog nooit gepland. Er volgden wat aanvallen, maar langzamerhand begon ik de symptomen van aanvallen te herkennen. Inmiddels heb ik alweer bijna twee maanden geen aanvallen meer gehad. 

Het lijkt wel alsof iets van boven mij even af moest remmen, alsof mijn lichaam iets bedacht had om te zorgen dat ik beter voor mijzelf zou zorgen. Het is balen dat ik hier nu last van heb en ik weet ook niet of het ooit over gaat. Maar het heeft mij één ding geleerd: je lichaam heeft rust nodig. Koffie en pijnstillers heb ik ingeruild voor een bank op mijn kantoor. Soms ga ik er gewoon even op zitten of liggen. Samen met Suitje, mijn kantoorhond. Even de ogen dicht. Rusten, maar vooral ook stil staan bij al het moois dat Prettybusiness mij heeft gebracht.

Groetjes,

Aileen