Zo blijft praten over zakelijke mode een taboe

Afgelopen maandagavond deelde ik een artikel over etiquette rondom veters op social media. Het was een oud artikel dat ik vorig jaar zomer had geschreven. Zoals de vaste lezers weten post ik wel vaker oude artikelen met #archief erbij op social media. Niets bijzonders zou je zeggen. Tot er ineens kritiek op het artikel kwam…

Zo blijft praten over zakelijke mode een taboe

Het commentaar

De opmerkingen waren verschillend, maar hadden als rode draad dat men het belachelijk vond om aandacht te schenken aan veter etiquette. Hier volgen enkele opmerkingen.

”Waar mensen mee bezig kunnen zijn, mijn god de veter etiquette. Neem een baan!”

”Misschien eens wat aandacht schenken aan de veters in het innerlijk van de mens, i.p.v. dit dandy geklets.”

”Wat een flauwekul is dit zeg, wees blij dat de mensen schoenen dragen met of zonder veters.”

Niets nieuws

Wat veel mensen niet weten is dat ik dit soort opmerkingen vaak lees. Er waren periodes, zeker toen ik net begon met Prettybusiness, dat ik soortgelijke berichten meerdere keren per dag ontving. Voor mij is het niets nieuws dus. Meestal laat ik het langs mij heen gaan. Maar omdat de opmerkingen binnen bleven komen, de drie hier boven zijn er slechts een paar, kon ik het niet laten.

Zo gaf ik bij de eerste opmerking aan: Hier over schrijven is mijn baan. En daar ben ik heel blij mee. Ik hoop jij ook met je baan. Mocht je verder ergens je frustratie kwijt willen, dan verwijs ik je naar ikweethetbeter@prettybusiness.nl. Een fijne dag verder.

In dezelfde toon gaf ik met een knipoog ook antwoord op de anderen. Mocht je alle gesprekken willen lezen, dat kan via dezelink.

Je eigen glazen ingooien

Ik besloot het commentaar inclusief mijn eigen reacties te delen op Instagram stories. Al snel stroomde mijn mailbox vol met privéberichten. Een deel van de mensen was geschokt van de hoeveelheid negativiteit en de denigrerende houding, terwijl een ander deel vooral moest lachen om mijn reactie. En ik snapte het allemaal. Het is ook triest en grappig tegelijk.

Triest omdat deze heren openlijk en vrijwillig hun eigen glazen ingooien. In het zicht van hun volledige netwerk maken ze denigrerende en negatieve opmerkingen over iemands werk. Twee van de drie heren hebben een eigen bedrijf. Medewerkers, huidige en potentiële klanten kunnen dit zien.

Wanneer je kijkt naar de profielen zelf, dan wordt het nog interessanter. Twee hebben een zichtbare profielfoto, één heeft hem afgeschermd. Op beide zichtbare foto’s is een man te zien in een hoog gesloten overhemd inclusief colbert. Eén heeft voor de foto zelfs gekozen voor een stropdas en een ander heeft een connectie met een bekende etiquette expert. Kortom: alles laat zien dat ze zelf wel degelijk bezig zijn met hoe ze overkomen.

Het waren trouwens mijn lezers die mij wezen op de wijze waarop de heren zichzelf presenteerden op de profielfoto’s. Ik had er in de eerste instantie zelf niet naar gekeken. Alles bij elkaar is het zo gênant dat het bijna grappig is dat iemand dit doet.

Afdoen aan mijn werk

Een aantal mensen vroeg of ik de berichten niet beter kon verwijderen, omdat het af zou doen aan mijn werk. Ik denk dat ik dit zo’n drie jaar geleden inderdaad had gedaan. Ik had er last van gehad, er thuis uitvoerig over gesproken en er dagen later nog aan gedacht. Maar ik heb in de vijf jaar tijd dat ik schrijf over zakelijke mode en werkkleding al honderden van dit soort opmerkingen voorbij zien komen. Ik zie het niet meer als een aanval op mijn werk. Het heeft namelijk niets met mij of mijn artikelen te maken.

Wat deze mannen doen, is laten zien waarom praten over zakelijke mode in veel organisaties een taboe is. Want deze neerbuigende en negatieve opmerkingen zijn de reden dat er zoveel mensen onzeker zijn over het uiterlijk op het werk. Dit is de reden dat mensen met vragen over dit onderwerp mij vrijwel altijd een privébericht sturen. Dat ik bij het behandelen van de vraag in een artikel eigenlijk nooit iemand zijn naam mag gebruiken. Het is mede ook de reden dat er zoveel mensen zijn die vinden dat collega’s zich niet gepast kleden.

We gaan er veel te vaak vanuit dat iedereen maar alles weet over kleding op het werk. Kijk maar eens naar bedrijven zoals Goldman Sachs, die begin dit jaar de dresscode versoepelde. Ze stelden geen regels op want ‘mensen weten wat wel en niet gepast is’. Dit is zo’n groot misverstand! We verwachten op die manier eigenlijk van een ander dat hij of zij dezelfde normen, waarden, achtergrond, opvoeding en kennis heeft als wij. En als je een vraag stelt over het uiterlijk op het werk, dan vindt men je oppervlakkig. Want het is toch belachelijk om je hiermee bezig te houden? Jij weet toch heus wel hoe ‘het hoort’?

Denk alsjeblieft na

Dus nee, deze opmerkingen zijn geen aanval op mijn werk. Deze opmerkingen zijn de reden dat praten over werkkleding een taboe is. En dit soort opmerkingen zorgt ervoor dat het in stand wordt gehouden. Daarom heb ik dit artikel geschreven.

Iedere keer dat je op het werk hardop zegt dat ‘je toch wel weet hoe jij je moet kleden’, dan sluit je een deur. Een deur voor mensen die het niet weten en zich dingen afvragen. Door dit soort opmerkingen gaat men zich ‘dom’ voelen. Terwijl, hoe cliché het ook klinkt, er geen domme vragen bestaan.

Laten we elkaar helpen en voor elkaar openstaan. Daar worden we allemaal een stukje leuker van.

Groetjes,

Aileen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge