Onderzoek veiligheid ambulancekleding: wat er daarna gebeurde

Eind juli publiceerde ik een artikel naar aanleiding van een onderzoek dat ik had gedaan rondom de veiligheid van de nieuwe ambulancekleding. Zowel vlak voor als na de publicatie ontstond er een hoop ophef. In dit artikel vertel ik je wat er precies gebeurde en geef ik antwoord op enkele veelgestelde vragen.

Onderzoek veiligheid ambulancekleding: wat er daarna gebeurde
Foto: de tijdlijn aan de muur waar ik mee heb gewerkt tijdens het onderzoek

Onderzoek veiligheid ambulancekleding: wat er daarna gebeurde

Diegenen die mijn stories volgen via Instagram, Facebook of LinkedIn hebben vast meegekregen dat de ophef al was ontstaan voordat ik het artikel had gepubliceerd. Op donderdag 23 juli wilde ik het artikel rond 19:00 online zetten. Ongeveer een half uur van te voren liet ik via mijn stories zien wat de titel zou zijn van het artikel. Toen ging het heel snel.

Binnen een half uur werd ik op verschillende sociale media, via mail en telefoon gecontacteerd door een betrokken partij die zich duidelijk zorgen maakte over het artikel. Ondanks dat ze, voor zover ik weet, geen rol speelden rondom de veiligheid van de kleding stonden ze erop dat ik de tekst eerst bij hen zou verifiëren. Volgens hen zou ik niet weten waar ik over schreef en zou dit ‘gevolgen hebben’. Ze hadden het artikel nog niet gelezen, maar er was duidelijk paniek.

 

Het gesprek

Ik werd daarnaast ook telefonisch op een boze en bedreigende toon toegesproken. Ik zei dat als deze partij geen fouten zou hebben gemaakt, ze zich nergens zorgen om hoefden te maken. Er volgden die avond meerdere telefoongesprekken met diverse directe en indirect betrokken partijen. Mij werd geadviseerd om nog een interview af te nemen met Nadiene Toby van AZN (Ambulance Zorg Nederland). Zij zou mij veel meer kunnen vertellen.

De volgende dag belde ik Toby en hadden we een goed gesprek. Zij vertelde haar verhaal en ik kon aanvullende vragen stellen. In tegenstelling tot enkele betrokken partijen was zij helemaal niet in paniek. Ze gaf aan dat ik vrij was om naar aanleiding van mijn onderzoek een verhaal te schrijven. Die vrijdag had ik, op aanraden van Toby, opnieuw een gesprek met een van de betrokkenen van de RAV Rotterdam Rijnmond. De gesprekken leverden inhoudelijk weinig extra informatie op. Het bevestigde vooral dat ik mijn onderzoek goed had gedaan. Ik besloot enkele details toe te voegen aan het verhaal. Op vrijdag 24 juli ging het artikel in de avond alsnog live.

 

Waarom deze paniek?

Eén van de vragen die ik vaak krijg is waarom er zoveel paniek was ontstaan. Vanzelfsprekend kan ik dit niet bepalen voor anderen, maar ik heb wel een idee waarom dit zo gebeurde.

Als eerste was de totstandkoming van de nieuwe ambulancekleding een langdurig en complex project. Het heeft in totaal zo’n vier tot vijf jaar geduurd en er zijn veel mensen bij betrokken geweest. Daarnaast gaat het om ambulancemedewerkers, een groep waar we goed voor willen zorgen. Dat alles zorgt ervoor dat dit onderwerp gevoelig ligt. Het gaat ook om een hoop geld: vijf miljoen euro. Wanneer er kritische vragen worden gesteld over deze kleding, dan zou het zomaar kunnen gebeuren dat nog meer ambulancediensten hun kleding elders gaan inkopen. Met als gevolg dat leveranciers niet van hun voorraden afkomen en de verwachte omzet mislopen. En dan is er nog het imago. Geen enkel bedrijf wil betrokken zijn bij een verhaal dat hen in een slecht daglicht kan zetten.

 

Mijn rol

Tenslotte speelt mijn positie hierin een rol. Het schrijven over werkkleding is mijn werk en een deel van mijn inkomsten komt van werkkleding producenten en andere, relevante partijen. Zij betalen mij om een verhaal te schrijven over een bepaalde collectie of dienst. Zo kan ik interviews afnemen met interessante mensen, mij verdiepen in details, dit met jullie delen en van mijn werk leven.Dat staat dus los van mijn mening, daar word ik namelijk niet voor betaald. Omdat ik eerder heb samengewerkt met de partijen die betrokken waren bij de totstandkoming van de ambulancekleding, had ik het idee dat er mensen waren die dachten mij daardoor te kunnen beïnvloeden.

Ook kreeg ik te horen dat er werd gedacht dat ik voor het karretje was gespannen door partijen die het proces wilde frustreren omdat ze de aanbesteding niet hadden gewonnen. Onzin natuurlijk, ik had zelf onderzoek gedaan. Bovendien had ik helemaal niet de intentie om iemand zwart te maken. Door enkel het zien van de titel, werden er conclusies getrokken.

Natuurlijk wist ik van te voren dat mijn artikel niet door iedereen in dank afgenomen zou worden. Toch was mijn rechtvaardigheidsgevoel te sterk. Ik vond en vind nog steeds dat dit gewoon naar buiten gebracht moet worden. 

 

Reacties over veiligheid ambulancekleding

Na publicatie bleek ik niet de enige te zijn die deze openheid belangrijk vond. Ik heb veel berichten ontvangen van ambulancemedewerkers die hun waardering voor mijn artikel uitten. Vaak op sociale media, maar ook in mijn mailbox en via DM’s. Mensen herkenden mijn verhaal en waren blij dat het nu naar buiten kwam. Ik heb zelfs interne e-mails doorgestuurd gekregen waarin de zorgen rondom de zichtbaarheid van de kleding werd geuit naar AZN.Ook ontving ik berichten dat het verhaal veel erger zou zijn dan dat het nu was omschreven. Dat had ik al verwacht. Ik had gedurende het onderzoek al snel door dat niet iedereen zich openlijk durfde uit te spreken. Maar zolang ik geen bijzondere en concrete, aanvullende informatie heb inclusief bewijzen, laat ik het verhaal zo staan.

Ik weet dat het artikel nu op verschillende ambulanceplatformen wordt gedeeld en erover wordt gediscussieerd. Ik heb begrepen dat er ambulancediensten zijn waarbij men intern heeft geverifieerd of dit verhaal herkenbaar is, en dat bleek het te zijn.

Daarnaast heb ik berichten ontvangen van betrokkenen vanuit de GHOR, die naar aanleiding van het artikel nog eens kritisch naar hun nieuwe pakket zullen kijken.Van mijn lezers kreeg ik de vraag hoe dit zo heeft kunnen gebeuren. Waarom men op deze manier is omgegaan met de veiligheid. Helaas kan ik daar niets meer over zeggen dan dat ik in het artikel heb gedaan. Ik ben zelf niet bij het proces aanwezig geweest en heb op basis van verslagen en interviews het verhaal in kaart gebracht. In het artikel kun je tussen de zinnen door mogelijke redenen lezen, maar ik stel in de tekst vooral vragen. Juist omdat er niet één concrete reden genoemd kan worden of één persoon aangewezen kan worden.

 

En nu?

Het is nu een kwestie van afwachten. Ik heb het verhaal verteld, het is royaal gedeeld en er wordt over gesproken. Dat is een goed teken. Sommige betrokkenen zeggen dat het op termijn veel impact zal hebben. Omdat dit een goede aanzet zou zijn voor een inhoudelijke discussie over normen en veiligheid binnen de ambulancekleding, of zelfs wel breder. We zullen zien. Ik hou jullie op de hoogte…

 

P.s: Wil je meer weten over werkkleding in de zorg? Check dan het boek Helden in witte pakken. Te koop via o.a. Shop Prettybusiness (gesigneerd exemplaar/E-book) en Bol.com (niet gesigneerd).

 

Groetjes,

Aileen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge