Het afgelopen jaar publiceerde ik 112 artikelen op Prettybusiness, plaatste ik 156 verschillende video’s op sociale media over werkkleding én kreeg ik voor het eerst een column in een krant. Het zijn zomaar even wat feitjes over mijn werk. En nu is mijn bedrijf ook nog jarig! In dit artikel vertel ik wat ik heb geleerd van 9 jaar Prettybusiness.
Ik schrijf goed genoeg, ook voor anderen
Voor buitenstaanders klinkt het vast heel normaal dat ik na acht en een half jaar schrijven over werkkleding een column in een krant kreeg. Zo reageerde mijn omgeving tenminste. Ik werd gefeliciteerd, dat zeker. Maar het werd ook als iets vanzelfsprekends gezien.
Op het moment dat ik begin 2023 te horen kreeg dat ik een column bij het MediaHuis kon gaan verzorgen, was dat voor mij zeker niet vanzelfsprekend. Als ik alles wat ik heb bereikt naast elkaar leg, dan ben ik trots. Maar diep van binnen ben ik nog steeds weleens onzeker vanwege mijn dyslexie. Ik twijfel niet aan mijn kennis, maar wel aan mijn kunnen. Kan ik wel een column voor een krant schrijven? Ben ik daar goed genoeg voor?
Het schrijven van een column in een krant was trouwens al jaren één van mijn meest gekoesterde dromen. Toch durfde ik begin 2022 pas actie te ondernemen. Ik schreef op dat moment al enige tijd columns voor Management Support en dit voelde als de juiste volgende stap. Ik had inmiddels al vaker in de regionale kranten van het Mediahuis gestaan en had een aantal goede contacten met de redactie. Dus op een bepaald moment opperde ik het idee. Mijn initiatief werd gewaardeerd en besproken, maar toch kreeg ik geen column. Vervolgens liet ik iedere paar maanden iets van mij horen. Ik wilde ze laten weten dat ik dit nog steeds graag wilde. Bij mijn laatste mailtje, ik was inmiddels al een jaar bezig met het geven van signalen, kreeg ik te horen dat ze plaats hadden voor een nieuwe columniste. Bij de katern ‘werk en geld’ waren ze benieuwd naar mijn teksten.
Column in de krant
Ik moest binnen een paar dagen mijn eerste column inleveren. Deze zou beoordeeld worden en indien het goed genoeg was, geplaatst in de krant. Nog niet eerder was ik zo onzeker over mijn werk. Gelukkig kreeg ik hulp van Yanaika, die al jaren een column verzorgt bij de krant. Zij had niet alleen mijn naam bij de redactie laten vallen, maar was ook zo lief om mijn eerste column vooraf te beoordelen en mij hierover te adviseren. Ze zei dat het voor haar weinig werk was, maar ik was en ben haar natuurlijk eeuwig dankbaar.
Na het insturen van de column kreeg ik al snel het verlossende woord: het was goedgekeurd. Ik was door het dolle heen! Dit zou betekenen dat een half miljoen lezers uit Noord-Holland, Zuid-Holland en Utrecht kennis konden maken met mijn werk.
Kort daarna kwam een fotograaf op kantoor zodat er ook een goede foto bij mijn teksten kon worden geplaatst. Snel daarna volgde de eerste publicatie. Iedere dinsdagochtend kwam ik huppelend op kantoor om de krant als eerste open te slaan en mijn werk daarin te bekijken.
Hoewel ik vooraf kreeg te horen dat de column van korte duur zou zijn, was het toch vervelend dat dit avontuur na 3 maanden stopte. De krant ontving goede reacties van lezers op mijn verhalen, maar wilde qua type columns blijven afwisselen. Ik schreef tenslotte over werkkleding en hoewel dit voor mij een zeer breed gebied is, begrijp ik dat dit niet voor een krant geldt.
Na mijn laatste column gaf de redactie aan dat ze wilde blijven samenwerken voor losse artikelen. En zo geschiedde. Inmiddels heb ik drie artikelen voor ze geschreven: over de rol van gender bij uniformen in de luchtvaart, de invloed van kleding bij psychiaters en hoe een Belgisch werkkleding bedrijf sexy vrouwen voor hun marketing gebruikte.
Achtergrondverhalen voor Fashion United
‘Waar een deur sluit, gaat een ander weer open,’ zeggen ze weleens. En dat klopte in mijn geval ook. Na mijn reeks columns kwam ik in contact met de Caitlyn Terra, hoofdredactrice van Fashion United Nederland. Voor mij is dit online modeplatform altijd al bijzonder geweest. Als tiener las ik hun artikelen toen ik mode in Amsterdam studeerde. En nu, als schrijver over werkkleding, haal ik er nog steeds veel inspiratie en nieuws vandaan. Het was dan ook een grote eer toen ik in 2021 uitgebreid werd geïnterviewd over mijn werk en visie op bedrijfskleding. In hetzelfde jaar schreef de redactie ook een artikel over mijn boek Op Hoge Hakken in de Wolken.
Mijn hart maakte een klein sprongetje toen Terra vertelde dat zij, en meer mensen op de redactie, al jaren mijn werk lezen. Ik kon het amper geloven. Net zoals bij de krant voelde het bijna als een te grote eer. Alsof het niet echt was.
Na het gesprek schreef ik mijn eerste artikel voor Fashion United Nederland. Hierin vertelde ik over de trend van genderneutrale bedrijfskleding en welke risico’s eraan kleven. Het was een lang artikel waarin ik alle ruimte kreeg om dit thema van verschillende kanten te belichten. Dat is ook precies waar ik het meest gelukkig van word. Het schijven voelde dan ook als een cadeautje. Inmiddels ben ik bezig met mijn volgende, uitgebreid artikel voor Fashion United. Zodra deze online staat, zal ik hem via mijn sociale media delen.
De ervaringen als schrijver voor de krant en Fashion United hebben mij veel zelfvertrouwen gegeven. En ze staan niet alleen open voor mijn teksten, maar laten mij inhoudelijk ook mijn gang gaan. Als schrijver over werkkleding kan ik veel vertellen over één specifiek onderwerp, dus probeer ik bij opdrachten altijd het uitgangspunt vooraf te bespreken. Ik heb gemerkt dat wanneer ze mijn werk kennen, ze mij vaak loslaten. Dit vertrouwen is niet alleen fijn, maar maakt mijn werk ook een stuk leuker.
Na 9 jaar tijd voor een volgende stap
Ten slotte is 9 jaar schrijven over werkkleding best een lange tijd. Het is hetgeen wat ik het liefste doe en, gezien de constante ontwikkelingen in de wereld en branche, iets wat niet hoeft op te houden. Dat zou ik ook niet willen. Maar er is meer en ik wil meer.
Daarom heb ik besloten om langzaamaan andere mogelijkheden te gaan ontdekken. Soms omdat ze toevallig op mijn pad komen en soms omdat het al heel lang in mijn hoofd zit. Omdat ik het maar niet kan loslaten. Nu het met mijn gezondheid eindelijk beter gaat, is het tijd om te kijken wat ik nog meer kan doen. En ja, dat zal zeker iets met werkkleding zijn. Maar nee, ik ga niet stoppen met Prettybusiness of schrijven over mijn passie.
Wat ik precies ga onderzoeken, dat houd ik nog even voor mijzelf. Niets is in beton gegoten, dus zelf weet ik het ook nog niet exact. Maar wat ik wel weet, is dat ik mijn visie en kennis op andere manieren wil inzetten. De tijd zal uitwijzen hoe ik dat het beste kan doen…
Groetjes,
Aileen
