Zijn mouwloze shirts op het werk not done?

Ik zie ze iedere zomer weer voorbij komen, waar ik ook werk. Zowel in het bedrijfsverzamelgebouw waar mijn kantoor is gevestigd als bij mijn vorige werkgever, een grote overheidsinstantie. Ik heb het over mouwloze shirts. Met name vrouwen willen nog wel eens met tanktops of hemdjes met spaghettibandjes op het werk verschijnen. 

Lange mouwen alstublieft

De Canadese regering steekt daar een stokje voor. Bij verschillende overheidsgebouwen is het verboden om mouwloze kleding te dragen. Ook een korte mouw is niet toegestaan. Deze regel is onderdeel van een lijst met dresscode voorschriften die in 1980 zijn opgesteld.

Daarin staat dat vrouwen een zakelijke jurk met mouwen moeten dragen. Als alternatief wordt de rok in combinatie met een trui of blouse genoemd. Jasjes en vesten worden afgeraden. De mannen dienen een overhemd in combinatie met een das te dragen. Zij mogen kiezen wat ze eronder dragen: een pantalon of een kilt. Verder moet de outfit van de heren af worden gemaakt met een colbert.

Nadat een vrouwelijke medewerker was aangesproken op het dragen van korte mouwen wilde Shannon Waters, die werkzaam is als woordvoerder, duidelijk maken dat zij het niet eens was met de reden waarom haar collega werd benaderd. En ze bleek niet de enige te zijn. Samen met een aantal vrouwelijke collega’s besloot ze als protest om met zijn allen in korte of mouwloze kleding op het werk te verschijnen. Ze maakte tevens een groepsfoto en plaatste deze op Twitter.

Do we look unprofessional to you? Women in the @BCLegislature are being told our bare arms are unprofessional, do not constitute proper business attire for the halls of the House #bcpoli pic.twitter.com/1lJSWngP34

— Shannon Waters (@sobittersosweet) 28 maart 2019

De actie van de dames kwam al snel in het nieuws. De Canadese Minister van Financiën, Carole James, heeft ook aangegeven dat ze de dresscode belachelijk vindt. ”Er werken hier volwassen mensen. Zij snappen dat het hier een professionele omgeving is en dat je jezelf daar naar moet kleden.” Ze geeft aan iedere dag een broek te dragen omdat dit veel makkelijker is wanneer ze veel moet lopen tussen vergaderingen. Ook draagt ze mouwloze shirts, alleen dan wel onder haar colbert.

Waters zegt geen moeite te hebben met een dresscode of professionele kleding. Ze noemt het frustrerend dat er van bovenaf wordt bepaald wat wel en niet professionele kleding is voor vrouwen. En dat deze regels zijn opgesteld door haar collega’s.

Komisch

Hoe meer ik over dit verhaal lees, hoe grappiger ik het vind. Het is écht een schoolvoorbeeld van hoe mensen de mist in kunnen gaan met dresscodes. Zowel aan de kant van de medewerkers als aan de kant van het management.

Om te beginnen is het natuurlijk oké als jij het niet eens bent met de dresscode op het werk, ongeacht wat deze precies voorschrijft. Maar als je dit wilt veranderen, dan is het van belang om te achterhalen wie hier verantwoordelijk voor is. Wanneer een groot deel van de medewerkers het met jou eens is, dan kan je een gezamenlijke brief opstellen waarin je dit aankaart. Daarin kun je exact aangeven met welk onderdeel je het niet eens bent en wat de gewenste oplossing hiervoor is. Op die manier kun je op een constructieve manier het gesprek aangaan.

In dit geval geven de dames aan dat ze het er niet mee eens zijn zonder daarbij een oplossing te bieden. Ze schreeuwen het zelfs van de daken door een foto op Twitter te plaatsen, met de klacht als onderschrift erbij. Vervolgens duikt de media erop en dan gaat een minister zeggen dat ze het hiermee eens is. Een minister kun je in dit geval scharen onder de noemer ‘manager’ of in ieder geval een belangrijk persoon die beslissingen neemt. Dat is niet zo handig, want op die manier trek de minister een onderdeel van de regelgeving onnodig onderuit. De minister geeft ook aan dat iedereen zelf wel weet hoe hij of zij zich professioneel zou moeten kleden.

Maar als dat zo was, dan zou toch niemand worden aangesproken? En waarom zou er dan überhaupt een dresscode bestaan? Iedereen is anders, heeft andere normen en waarden en dus kun je niet verwachten dat we allemaal hetzelfde hierover denken.

Bovendien zijn dit van die typische zaken die je beter intern kunt oplossen. Zeker wanneer het gaat om een mouwlengte. Waarom zou dit in de media besproken moeten worden?

Mate van urgentie

Hiermee wil ik niet zeggen dat het slecht is om een dresscode in het nieuws te brengen. Een goed bijvoorbeeld is de Britse Nicola Thorp, die in 2017 het hakkenbeleid van PwC wereldkundig maakte. Zij werd ontslagen omdat ze weigerde om hoge hakken tijdens haar werk te dragen, terwijl dit niet strikt noodzakelijk was voor haar functie waarbij ze mensen moest begeleiden naar vergaderzalen. In dit geval heb je te maken met een regel die schadelijk kan zijn voor het lichaam en waarbij je ontslagen wordt wanneer jij je hier niet aan houdt. Een kwalijke zaak dus. Maar in het geval van Canada hebben we het over een mouwlengte in een kantoorgebouw…

Het meest ironische vind ik de opmerking van Waters over het feit dat de dresscode van bovenaf wordt opgelegd en is opgesteld door de mensen die in het gebouw werken. Ja, dat is meestal zo. Mensen die werken in een organisatie zijn vaak dezelfden die een dresscode opstellen, simpelweg omdat ze de bedrijfscultuur kennen. En het moet ook worden gedragen door het management. Want als die het niet uitdraagt, dan heeft de dresscode ook weinig zin. En op dat onderdeel blijkt het nu ook te wankelen…

En de korte mouw?

Wanneer ik kijk naar de dresscode als geheel, dan snap ik dat de vrouwelijke medewerkers hier niet zo blij van worden. Broeken zijn tegenwoordig zo normaal geworden dat het bijna vreemd is om te verwachten dat vrouwen dagelijks een rok dragen. Anderzijds vind ik de dresscode voor de heren eigenlijk net zo streng, afgezien van het feit dat ze ook kunnen kiezen voor een kilt. 

Als ik kijk naar de klacht over de korte mouw, dan vind ik het wel bijzonder dat hier de focus op ligt. Het verplichten van lange mouwen of lange broeken is iets wat vaker gebeurt. Niet alleen in zakelijke setting, maar bijvoorbeeld ook in restaurants op vakantieparken. Kortom: zelfs in de vrije tijd is het niet vreemd om dit als dresscode te hanteren.

Andersom zijn er ook juist omgevingen waarbij je juist een korte mouw moet dragen. Denk hierbij aan bijvoorbeeld bepaalde functies in ziekenhuizen, waarbij een korte mouw in verband met kans op infecties verplicht zijn.

Ervan uitgaande dat de overheidsgebouwen zijn uitgerust met een airco, vind ik het niet vreemd om een dresscode op te stellen waarbij de armen bedekt moeten zijn. Over de lengte van de mouwen kun je natuurlijk discussiëren. Zo zou je bijvoorbeeld kunnen besluiten dat enkel de bovenarmen bedekt moeten zijn.

Advies

Mochten de medewerkers in gesprek gaan met het management over een versoepeling van de mouwlengte, dan adviseer ik ze om Japan als voorbeeld te nemen. Daar dragen mensen op kantoor tijdens de Cool Biz bewust luchtige kleding zodat er bespaard kan worden op het energieverbruik van de airco. Door de luchtige kleding ben je dus milieubewust bezig én bespaar je geld. Daar zal de Canadese minister vast ook blij van worden. Het enige nadeel is dat de airco door de luchtige kleding dan ook pas aan mag vanaf 28 graden.

In Japan doet men dit uit noodzaak, omdat het land door de tsunamie en aardbevingen problemen heeft met elektriciteitsvoorzieningen. Over problemen gesproken, misschien is het handiger als het personeel bij de Canadese overheid zich daar op gaat focussen.  

Wat vind jij? Zijn mouwloze shirts op het werk not done? Of moet het in een overheidsgebouw kunnen?

Groetjes,

Aileen