Want to read in English? Click here.
Een paar dagen geleden sprak ik met een klant over de dresscode binnen haar bedrijf. Ik was bezig met het voorbereiden van een presentatie zodat we binnenkort met haar medewerkers de kledingvoorschriften konden opstellen. En toen kaartte ze één van de meest interessante thema’s aan, namelijk de legging.
Wat moest ze met dit kledingstuk op het werk? Bij de één stond het representatief, terwijl het bij de ander er onverzorgd uitzag. Dit zette mij aan het denken. Is er eigenlijk wel plaats voor een legging in een zakelijke omgeving? En waarom is het eigenlijk zo’n simpel en tegelijkertijd lastig kledingstuk?
Populairder dan jeans
Ondanks dat de legging populair is, is hij nog niet zo lang in ons leven aanwezig. Deirdre Clemente, historicus aan de Universiteit van Nevada in Las Vegas, zegt dat het pas sinds halverwege de twintigste eeuw wordt gedragen als vrijetijdskleding. Daarvoor werd het enkel gebruikt door dansers.
Toen aerobics in de jaren tachtig een trend, werd groeide ook de populariteit van leggings. In de jaren tachtig en negentig werden er zelfs meer leggings dan spijkerbroeken verkocht. Rond het jaar 2000 stapten veel mensen over van aerobics op yoga, waarbij het dragen van een legging ook populair is. En zo bleef er vraag naar het kledingstuk. In 2016 ging de verkoop van spandex broeken zelfs met veertig procent omhoog en werden er nog steeds meer leggings dan spijkerbroeken verkocht.
Business casual?
Oké, de legging is in eerste instantie dus gemaakt voor dansers en daarna werd het gedragen door mensen die deden aan aerobics of yoga. En zo is het langzaam via de vrijetijdskleding doorgesijpeld naar de werkvloer.
Het verbaast mij ook niks. Sinds Casual Friday eind jaren negentig een intrede heeft gedaan op kantoor zijn de kledingvoorschriften op het werk steeds soepeler geworden. Deze vercasualisering wordt in steeds meer sectoren doorgevoerd. Spijkerbroeken op de werkvloer zijn prima, dus waarom niet de legging? Het zit door de zachte, elastische stof heel comfortabel. Het snijdt ook niet in de taille zoals sommige broeken dit wel kunnen doen.
Daarnaast is het onderscheid tussen een legging en een gewone broek ook steeds lastiger om te maken. Sinds begin 2000 de skinny jeans populair werd, leken alle broeken ineens strak om het lichaam te moeten zitten. Hoe strakker hoe beter, zo was de trend. En wie ziet dan nog het verschil tussen een legging en een broek? Enkel de zakken en rits zorgen voor het verschil.
Grijs gebied
Maar die kleine details, die zijn wel bepalend voor je uitstraling. In combinatie met de stof, niet te vergeten. Want hoewel er tegenwoordig genoeg broeken worden verkocht die zijn gemaakt van een dunne, elastische stof is het verschil met een legging duidelijk zichtbaar.
Leggings zijn net zoals dunne hemdjes. Ze bedekken wat ze moeten bedekken, maar dat maakt ze niet direct representatief voor op het werk. Ondanks dat ze meestal niet doorschijnen laten ze toch een hoop zien. Waar dat bij het hemd het decolleté is, is het bij de legging de billen. Tenzij je hem combineert met een jurk of rok, maar dan draag je hem in plaats van een panty en niet als broek.
Begrijp mij niet verkeerd, ik zou de laatste zijn die zegt dat leggings op de werkvloer verboden moeten worden. Dat moet ieder bedrijf zelf bepalen. Maar vergeet niet dat tijdens het opstellen van een dresscode je geen mensen kunt aanwijzen die zich er wel of niet aan hoeven te houden. Een dresscode is voor iedereen. Dus ook voor die medewerker waarbij je van mening bent dat een legging wat minder mooi staat. Wil je een uitzondering maken, dan kun je dat alleen doen met het kledingstuk. Je kunt bepaalde kleuren of lengtes verbieden omdat dit bijvoorbeeld niet bij de uitstraling van je bedrijf past. Of bijvoorbeeld enkel een legging toestaan wanneer er een rok met een bepaalde lengte boven wordt gedragen.
Dat is ook zoals ik de legging wel eens draag. Alleen in de winter wanneer ik graag een jurk aan heb, maar het daar eigenlijk te koud voor is. Op dat soort momenten komt mijn thermolegging uit de kast. Verstopt onder een rok en in een paar laarzen mag hij mee naar kantoor. En daarna mag hij, zoals Marie Kondō zou zeggen, weer uitrusten in de kast. Om verder na te denken over zijn identiteitscrisis.
Groetjes,
Aileen
