3 lessen die corona mij leerde over mijn werk

De afgelopen maanden zijn nogal bijzonder geweest. Corona heeft onze wereld compleet op zijn kop gezet. Ik heb diverse berichten van lezers ontvangen die benieuwd zijn hoe het nu met mij en mijn zaken gaat. Nou, ik kan je zeggen dat ik de afgelopen tijd een hoop heb geleerd over mijzelf en mijn werk. In dit artikel vertel ik je de drie belangrijkste lessen.

Interesse in werkkleding blijft

Ik zal er maar niet omheen draaien. De eerste paar weken van deze crisis waren niet fijn. Net zoals veel zzp’ers verloor ik in één klap al mijn opdrachten. Dat is vervelend, maar daarnaast was ik ook ineens ruim de helft van mijn lezers kwijt. Tenminste, zo voelde het. Ik ging van minimaal 500 lezers per dag naar een krappe 200. Terwijl mensen in mijn omgeving mij wezen op het feit dat het alsnog een flinke groep was, voelde het voor mij alsof ik al die jaren voor niks had geschreven. Alsof ik iedereen kwijt was.

Toen kwam het moment waarbij de overheid ging praten over ‘vitale beroepen’. De beroepen die essentieel zijn voor onze samenleving. Daar viel ik als schrijver over werkkleding natuurlijk niet onder. Ik voelde mij kansloos. Wie zat er nu te wachten op mijn artikelen? Had mijn beroep überhaupt wel nut? Had ik niet iets beters kunnen doen met mijn Bestuurskunde papiertje?

Ik wilde een pauze inlassen. Tijdelijk stoppen met schrijven. Ik besprak het idee met mijn taaldames, die altijd mijn teksten voor publicatie nakijken. Direct werd ik teruggefloten. Ze waren het totaal niet met mij eens. Ik moest doorschrijven want er waren vast lezers die wél op mijn artikelen zaten te wachten. Het advies was om creatief om te gaan met de situatie en op zoek te gaan naar informatie over werkkleding in tijden van corona.

Dit was precies wat ik nodig had. Een schop onder mijn kont. Want ze hadden gelijk. Ik ging op zoek naar informatie over mondkapjes, beschermende pakken en hoe zorgmedewerkers in het buitenland zich kleedden. Maar ook thuiswerkkleding kwam aan bod. Al snel merkte ik dat dit onderwerpen waren waar mensen wél over wilde lezen. Het bleef relatief rustig op mijn blog, maar er waren inderdaad vaste lezers die het waardeerde. Maar nog steeds kreeg ik privé berichten van mensen die vroegen of het goed ging omdat ze mij niet meer zo vaak voorbij zagen komen op social media.

Voor iemand die zich iedere dag in een andere vorm van werkkleding verdiept was het ook lastig om drie keer per week iets te schrijven over enkel zorgkleding en thuiswerkkleding. Door het wegvallen van mijn inkomen had ik de vertaling van artikelen voor Prettybusiness World  stopgezet en ook oude artikelen deelde ik niet meer opnieuw op social media. Dus ja, het werd ineens een stuk stiller van mijn kant.

Gelukkig kwamen de lezers in mei langzamerhand weer terug. Ik besefte dat ik geen reden had gehad om onzeker te zijn. Er zijn, ook in tijden van crisis, altijd mensen die graag artikelen over werkkleding lezen. Misschien zijn het er iets minder, maar ze zijn er zeker.

Hobby’s maken het werk leuker

Diegene die mijn blogs al wat langer lezen weten dat ik zo’n beetje leef voor mijn werk. Ik stop al mijn ziel en zaligheid erin. Dat heb ik altijd al gedaan. Ook toen ik hiervoor bij de overheid werkte. Met als keerzijde dat ik voor mijn dertigste twee burn-outs op mijn naam heb staan.

En toen was er Corona. De etentjes met vriendinnen, zo’n beetje het enige wat ik in mijn leven als hobby kon bestempelen, vielen weg. Ik zat thuis te werken, alleen met mijn hond en twee katten. En ineens was er dus écht niets anders meer dan werk. In tegenstelling tot vele anderen had ik niet zo’n zin om Netflix uit te spelen. Nog langer naar een scherm kijken leek mij niet zo’n goed plan. Zeker niet omdat ik door de ziekte van Meniére eigenlijk al constant duizelig ben.

Mijn man, die de laatste burn-out heeft meegemaakt, zag mij dwalend en gefrustreerd door het huis lopen. Op zoek naar ontspanning, zonder te weten hoe ik dat nu moest gaan doen. ”Ga een hobby zoeken” zei hij.

Ik besprak zijn advies met vriendinnen aan de telefoon. Ze waren het met hem eens en kwamen met suggesties, maar er was niets wat mij echt aansprak. Geen enkele hobby vond ik nuttig genoeg. ”Maar een hobby hoeft geen nut te hebben, het moet alleen zorgen voor ontspanning” hoorde ik mijn man op de achtergrond zeggen. Jaja, maar ik houd niet van nutteloze hobby’s of activiteiten. Ga ik fietsen, dan wil ik ergens heen fietsen. Begin ik met schrijven, dan maak ik er mijn werk van. Zo zit ik in elkaar.

Op een avond vertelde een vriendin dat ze een canvasdoek in de kast had gevonden met een tekening en cijfers erop. Schilderen op nummer was het concept. Je creëert een schilderij door enkel de vakjes in bepaalde kleuren te verven. Oké, dit klonk leuk én nuttig. Zo hoefde ik niet naar een scherm te kijken en kon ik iets maken dat ik daarna kon ophangen.

Met een gemiddelde tijdsbesteding van dertig uur per schilderij bleek het iets minder simpel en snel dan verwacht. Maar ik ontdekte dat ik het leuk en ontspannend vond. Jeetje, ik had een hobby. En daardoor werd mijn werk ook ineens een stuk leuker. Door te schilderen kon ik mijn hoofd even leeg maken.

Leren accepteren

Met bovenstaand verhaal in het achterhoofd zal het je niet verbazen dat ik een streber ben, een ambitieus persoon die zich niet snel ergens bij neerlegt. Maar nu moest ik wel. Na een paar weken merkte ik dat de crisis niet snel over zou zijn. Dit was hét moment om te leren accepteren.

Accepteren dat ik een paar maanden moest leven van een uitkering. Gadverdamme, ik eet nog liever sla dan dat. Maar zo was het nu eenmaal. Accepteren dat mijn lezers even iets anders aan hun hoofd hadden, en blijven geloven dat ze terug zouden komen. En accepteren dat mijn sociale leven nu even beperkt was tot een digitale wereld. Telefonisch, whatsapp en FaceTime: het was de enige mogelijkheid.

Met acceptatie kwam er iets nieuws in mijn leven. Rust. Ik was diegene die altijd zei dat ik wel ging rusten in het bejaardenhuis. Maar nu had ik het ineens. Ik schilderde de achterkant van het huis, de schutting en toverde de tuin om in een sfeervolle omgeving met planten. Iedere ochtend keek ik naar mijn rozenstruik om te zien of de knopjes nu eindelijk uit kwamen. Wie was ik geworden? Een schilderende, tuinierende huisvrouw?

Nee hoor, dat valt best mee. Want met de rust kwam er ook ruimte in mijn hoofd om na te denken over mijn werk. Hoe kan meer mensen helpen met alle informatie en kennis die ik heb over werkkleding? En hoe kan ik dat zo doen dat ik gewoon kan blijven schrijven? Het was even puzzelen, maar het bleek mogelijk te zijn. Inmiddels ben ik bezig met twee projecten die gekoppeld zijn aan Prettybusiness. Eén project voor mijn lezers en één voor bedrijven die werkkleding verkopen.

Ik neem de tijd om deze projecten uit te werken. Ik wil ze pas lanceren als ik zeker weet dat al mijn ziel en zaligheid erin zit. Want ik ga niet voor half werk. En om dat te bereiken moet ik soms weer rust hebben, schilderen en ondertussen blijven geloven in jullie. Mijn lezers. Hoe heb ik jullie en mijzelf zo kunnen onderschatten?

Het gaat een mooi jaar worden, ik weet het gewoon zeker.

Groetjes,

Aileen